Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

Κριτική στο Σάμμερχιλ

Στα πλαίσια μίας εργασίας, σχετικά με το Σάμμερχιλ και συγκεκριμένα μέσω βιβλιοκριτικής στο βιβλίο του Νηλ “Η αντιαυταρχική αγωγή” χρειάστηκε να ασκήσουμε μία κριτική την οποία και σας παραθέτω.

Για όσους δεν γνωρίζουν, το Σάμμερχιλ και γενικότερα ο Νηλ είναι το πρότυπο, ή στην καλύτερη δίνουν πολλά στοιχεία στο κίνημα για την ελευθεριακή αγωγή.

Ένα τέτοιο έργο δεν είναι εύκολο καθώς πρέπει με πολύ προσοχή να διακρίνουμε τις ιδιαιτερότητες του συγγραφέα και κατά πόσο αυτές επηρεάζουν το έργο του.

Επιπλέον, κάθε διαννοούμενο και κάθε επίτευγμα του ανθρώπινου πολιτισμού οφείλουμε να μην το βλέπουμε και κρίνουμε μόνο με τα κριτήρια του σήμερα αλλά να μπορούμε ταυτόχρονα να αντιλαμβανόμαστε το περιβάλλον μέσα στο οποίο δημιουργήθηκε και συνεπώς τα όρια της εποχής του. Βέβαια σχετικά με τα όρια της εποχής στην οποία έκφρασε ο Νηλ δεν θα μπορούσαμε να πούμε πολλά, καθώς ήταν ίσως από τις πιο γόνιμες εποχές κοινωνικής αμφισβήτησης και θεωρητικής αναθέρμανσης, ενώ φαίνεται να υπάρχουν πολλά κεκτημένα του ανθρώπινου πνεύματος όπως πχ οι μαρξιστικές αναλύσεις, τις οποίες ο Νηλ όχι απλά δεν δείχνει να μπορεί να τα κάνει κτήμα του, αλλά φαίνεται να τις έχει προσλάβει με έναν στρεβλό τρόπο, κάτι που βάζει περιορισμούς και σε ολόκληρο το έργο του.

Καταρχήν από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου δείχνει να ρίχνει το βάρος περισσότερο την ψυχολογική διαμόρφωση των παιδιών και λιγότερο στην κοινωνική κάτι που το ανάγει σε μακροκοινωνική κλίμακα, διατυπώνοντας έτσι ευχολογίες για σταμάτημα των πολέμων και άλλων δεινών μέσα από την εκπαίδευση και την μικρή αλλαγή του κάθε ένα χαρακτήρα. Αυτό από την μία θυμίζει νεοβεμπεριανή θεώρηση της κοινωνίας ως ένα σύνολο ατόμων και όχι ως μία διαλεκτική σύνδεση οργανισμών και από την άλλη αψηφά την θεωρία βάσης-εποικοδομήματος (δεν μιλάμε για γόνιμη αμφισβήτηση αλλά για πλήρη απόρριψη ή ακόμα χειρότερα άγνοια!!) που θα μπορούσε να δώσει αρκετά εφόδια για την κατανόηση της κατάστασης.

Στο θέμα της προοδευτικής αγωγής ο Νηλ διατυπώνει τις επιφυλάξεις του προς τα υπόλοιπα ρεύματα, καθώς « είναι η αγωγή της πειθούς και του συγκεκαλυμμένου καταναγκασμού».

Επιπλέον στιγματίζει ως μειονέκτημα του σημερινού εκπαιδευτικού συστήματος ότι καλλιεργεί και οξύνει ένα χάσμα ανάμεσα στην νόηση και στην αίσθηση.

Θα θέλαμε να παραθέσουμε ένα απόσπασμα που είναι κατά την γνώμη μας πολύ χαρακτηριστικό μίας συντηρητικής αναχρονιστικής αντίληψης που πρεσβεύει ο Νηλ αδυνατώντας να δει μερικά προβλήματα μέσα στο κοινωνικό τους πλαίσιο και δυναμική. Έτσι, διαβάζουμε ότι σκοπός του Σάμμερχιλ για το παιδί είναι «Να προχωρήσει όσο του επιτρέπουν οι δυνάμεις του, κατά συνέπεια τα παιδιά που έχουν έμφυτη ικανότητα και θέλουν να μορφωθούν, μορφώνονται ενώ εκείνα που δεν μπορούν να γίνουν παρά οδοκαθαριστές, γίνονται οδοκαθαριστές. Μέχρι τώρα απ΄ το σχολείο μας δεν έγινε κανένας οδοκαθαριστής. Το λέω αυτό χωρίς κομπασμό, γιατί προτιμώ ένα σχολείο που βγάζει ευτυχισμένους οδοκαθαριστές παρά νευρωτικούς σοφούς»

Βλέπουμε δηλαδή σε αυτό το σημείο ότι βασικά εργαλεία που έχουμε για την κατανόηση της σχολικής αποτυχίας ή για την διάκριση χειρωνακτικής και πνευματικής εργασίας και την όξυνση και αναπαραγωγή αυτού του χάσματος μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα σε μία κεφαλαιοκρατική κοινωνία δεν καταφέρνει να τα κατακτήσει και να τα χρησιμοποιήσει ο Νηλ με λογικό επακόλουθο την παραπάνω θέωρηση...

Έτσι από την στιγμή που απουσιάζουν από το σκεπτικό του οι έννοιες των ταξικών φραγμών, ή των διαφορετικών αφετηριών των παιδιών και συνεπώς το διαφορετικό πολιστιμικό, κοινωνικό και οικονομικό κεφάλαιο που διαθέτουν, είναι λογικό επακόλουθο η διαφοροποίηση να ανάγεται σε βιολογικούς όρους.

Σε αυτό το σημείο φυσικά πρέπει να τονίσουμε και πως χωρίς μία συγκροτημένη αντίληψη για τον κεφαλαιοκρατικό σχηματισμό και τον αντίστοιχο καταμερισμό εργασίας (πχ την εξ ορισμού διάκριση χειρωνακτικής και πνευματικής εργασίας) επουδενεί δεν μπορεί να ιδωθεί το θέμα στην ολότητά του.

Κάτι τέτοιο όμως ξεφεύγει από τα πλαίσια της συγκεκριμένης εργασίας.

Βέβαια στην συνέχεια ο Νηλ άθελά του ίσως παραδέχεται τα όρια που έχει μια τέτοια προσπάθεια διαπαιδαγώγησης μέσα στο υπάρχον σύστημα εάν δεν αμφισβητεί εν γένει τους βασικούς πυλώνες του.

Έτσι, ο συγγραφέας αναφέρει ότι οι μαθητές προετοιμάζονται για τις εθνικές εξετάσεις και πως «όσο ισχύουν αυτοί οι κανονισμοί για τις εξετάσεις είμαστε υποχρεωμένοι να συμμορφωνόμαστε».

Βέβαια το να σταματήσει να συμβαίνει αυτό δεν είναι ένα απλό θέμα αλλαγής τους εκπαιδευτικού συστήματος, ή της κοινωνικής συνείδησης (κάτι που θα ήθελε να προκαλέσει ο Νηλ), αλλά είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τον ρόλο που επιτελεί το εκπαιδευτικό σύστημα στην κεφαλαιοκρατία όπου καλείται για τις ανάγκες τις αγοράς να μπορεί να μετρήσει ποσοτικά , να συγκρίνει και τα κατατάξει τους μαθητές- μελλοντικούς εργαζόμενους.

Ενδεικτικό της στάσης του Νηλ είναι η αναφορά πως «δεν προσπαθεί δυναμικά να αλλάξει η κοινωνία αλλά (αυτή) να απελευθερωθεί από το μίσος της . Όμως ακόμα και να΄ θελε, αυτή θα τον σκότωνε σαν δημόσιο κίνδυνο…». Ο Νηλ βλέπει την κοινωνία σαν κάτι γραμμικό και αναλλοίωτο μέσα στο χρόνο, το οποίο ασκεί πάντα την ίδια κακή επιρροή στο παιδί. Δυστυχώς δεν προχωρά παρακάτω να αναρωτηθεί αν αυτό συμβαίνει πράγματι τόσο απόλυτα, κι αν ναι πώς αλλάζει.

Ο Νηλ εκτός αυτών, μέσα στην θεωρία του αλλά και στο σχολείο, αμφισβητεί τους.. «ηθικισμούς» από τους μεγαλύτερους στους μικρότερους, καθώς αυτοί εκλαμβάνονται αρνητικά από τους μαθητές, και είναι μάλιστα και κατάλοιπο του παρελθόντος. Αναμφίβολα, είναι ορθό το να μπορέσει κάποιος να υπερβεί την… ηθικοπλαστική λειτουργία του παραδοσιακού εκπαιδευτικούς συστήματος, όμως ο Νηλ δεν αντικαθιστά τις παραδοσιακές αξίες με την κριτική συνειδητοποίηση και την αμφισβήτηση και υπέρβασή τους, αλλά φαίνεται να αντικαθιστά έμπρακτα τους ηθικούς κανόνες, με τα οικονομικά κίνητρα κάτι που δεν μπορεί παρά να αποκρυσταλλωθεί και στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών.

Έτσι, δίνει συνεχώς έναν στίγμα ιερότητας της ιδιοκτησίας κάτι που φαίνεται και από το ότι κάνει παρατήρηση στους μαθητές, όχι επειδή ήταν κακό που έκλεψαν τις πατάτες, αλλά επειδή θα έχει οικονομική ζημιά.

Έτσι έχουμε ουσιαστικά μία προσπάθεια για υπέρβαση των κατάλοιπων που άφησε η Ερβαρτιανη αγωγή, αλλά ουσιαστικά με αξίες που υπηρετεί η τεχνοκρατική εκπαίδευση.

Η συγκεκριμένη λειτουργία, αποτελεί ίσως καθυστερημένο αντανακλαστικό της μετάβασης από την Φεουδαρχία στον Καπιταλισμό, αφού τότε ήταν που φάνηκε να αμφισβητείται η ηθική ως τέτοια και στην θέση της να διακρίνεται γυμνή και νόμιμη πλέον η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και οι οικονομικές σχέσεις. Έτσι ενώ στο εποικοδόμημα της κοινωνίας έχουν μείνει τέτοια κατάλοιπα (και δεν θα μπορούσαν να φύγουν χωρίς την διαμεσολάβηση της «ατμομηχανής της ιστορίας») ο Νηλ προσπαθεί να τα υπερβεί μέσω της συγκεκριμένης εκπαίδευσης.

Θα μπορούσαμε παρακινδυνευμένα να πούμε ότι στο έργο του Νηλ το βάρος πέφτει στο να απονεκρωθεί η εξουσία στο σχολείο , αλλά όχι η ιδιοκτησία, ενώ αντίθετα στο παιδαγωγικό έργο του Μακάρενκο, έχουμε την έμπρακτη αμφισβήτηση και των δύο, τόσο σε επίπεδο σχολείου όσο και ευρύτερα της κοινωνίας (παρότι λόγω και της συγκυρίας έχουμε πολλά παραδείγματα υπερβολικών εξουσιαστικών τάσεων) .

Έτσι εάν συμφωνήσουμε με τον πρόλογο του Φρομ όπου γράφει πως η ελευθεριακή αγωγή, ως ένα βαθμό γεννήθηκε από μία υγιή αντίδραση απέναντι στις αυταρχικές μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν στα επιτυχημένα κατά τα άλλα πειράματα της ΕΣΣΔ, τότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι μαζί με τα απόνερα της κούνιας, ο Νηλ αδυνατώντας να ασκήσει γόνιμη κριτική , πετάει και το μωρό.

Στο ζήτημα της εξουσίας, ο Νηλ ρίχνει μεγάλο βάρος στο ζήτημα και στην έννοια της δημοκρατίας, κάτι που έχουν πράξει όλοι οι προοδευτικοί παιδαγωγοί με πιο γνωστό τον Dewy.

Βέβαια ο Νηλ και ενδεχομένως το προσωπικό, παραμένουν οι άνθρωποι τους οποίους έχουν ανάγκη οι μαθητές και επομένως αναπαράγεται διαρκώς η εξουσία, κάτι που κατά την γνώμη μας δεν θα μπορούσε και να αποφευχθεί

Έτσι ενώ ο συγγραφέας προσπαθεί να μας πείσει ότι όλοι είναι ίσοι, στην συνέχεια αντιφάσκει λέγοντάς μας, ότι εάν πχ πιάσει μια φωτιά, όλοι σε αυτόν θα απευθυνθούν. Εν συνεχεία μας λέει όμως ότι αυτό δεν σημαίνει κάτι, καθώς σε οποιοδήποτε μέρος του σχολείου θα τον αντιμετωπίσουν ισότιμα.

Φρονούμε ότι υπάρχει μία αντίφαση εδώ και μία αντιδιαλεκτική προσέγγιση , καθώς δεν γίνεται να υπάρχουν σχέσεις εξουσίας και εξάρτησης μεταξύ ανθρωπίνων σχέσεων, αλλά σε συγκεκριμένες καθημερινές ασχολίες αυτές να… εξαφανίζονται.

Έτσι η δήλωση του Νηλ περι ίσων δικαιωμάτων, μας θυμίζει τηρουμένων των αναλογιών την γνωστή ρήση του Ανατολ Φρανς που λέει ότι

«Φυσικά είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στο νόμο. Απαγορεύεται και στους πλούσιους και στους φτωχούς να κοιμούνται κάτω από τις γέφυρες, να ζητιανεύουν και να κλέβουν ψωμί !!»

Έτσι, θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχουμε ένα σχολείο στο οποίο οι μαθητές προφανώς επηρεάζονται άμεσα από το περιβάλλον και συνεπώς είναι λογικό να παίζει ρόλο στις μεταξύ τους σχέσεις η διαφορά πολιτισμικού κοινωνικού και οικονομικού κεφαλαίου.

Μάλιστα στα του τελευταίου φαίνεται να αναγνωρίζεται και από τον Νηλ καθώς όσοι έχουν παραπάνω λεφτά από τους γονείς τους έχουν την ευκαιρία να δουν περισσότερο σινεμά.

Επιπλέον έχουμε περιγραφή και του κοινωνικού φύλου, δηλαδή, της θέσης που έχουν τα κορίτσια, τα οποία «πάντα βρίσκονται κοντά στους μεγάλους», ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι «συμμετέχουν στις συνελεύσεις λιγότερο από ότι τα αγόρια».Έτσι θα μπορούσαμε να πούμε ότι για να υπάρξουν ίσα δικαιώματα και δημοκρατία σε όλες τις σφαίρες της κοινωνικής ζωης, είναι αναγκαίο αλλά δεν είναι και ικανό απλά να διακηρυχτεί η ισότητα. Πρέπει αυτή να συνοδεύτεται από σταδιακή υπέρβαση όλων των ανισοτήτων που υπάρχουν από το παρελθόν, κάτι που μπορεί να προκύψει μόνο μέσα από μία ριζική κοινωνική αλλαγή.

Επιπλέον ο Νηλ παραδέχεται ως μειονέκτημα πως το σχολείο επάνδρωσαν μόνο παιδιά από μεσαία και ανώτερα κοινωνικά στρώματα, και επομένως δεν μπορούμε να έχουμε δείγματα γραφής σχετικά με εφαρμογή σε παιδιά χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων. Βέβαια εάν θεωρήσουμε την κοινωνική τάξη ως έναν από τους σημαντικότερους αν όχι τον κυρίαρχο παράγοντα που επηρεάζει την εκπαίδευση (και την κοινωνία εν γένει), τότε μιλάμε για ένα τεράστιο μειονέκτημα της βιβλιογραφίας σχετικά με το Σάμμερχιλ.

Εν συνεχεία, θα έπρεπε να αναφέρουμε ότι διακρίνουμε στον συγγραφέα Ρουσωικά στοιχεία όπως αυτό που απεικονίζεται στην φράση «Το παιδί που του απαγορεύονται όλα όσα είναι δεμένα με τον κίνδυνο θα εξελιχθεί σε δειλό»

Όπως και από κάποια διακριτικά τεχνοφοβικά στοιχεία που βρίσκουμε διάσπαρτα στο έργο του.

Παρόλα αυτά, ασκεί κριτική στην επίσης επηρεασμένη Μοντεσσοριανή αγωγή λέγοντας πως «περιγράφει μόνο ένα τεχνητό είδος και τρόπο μάθησης». Με παρόμοιο τρόπο στην συνέχεια ασκεί κριτική τόσο στο learning by doing όσο και στο learning by playing.

Σε άλλο σημείο περιγράφει τις αντιδράσεις ενός μαθητή οι οποίες ήταν επιζήμιες για την εκπαιδευτική διαδικασία και βέβαια εξετάσει το πρόβλημα καθαρά ψυχολογικά-ψυχαναλυτικά, με βάση την μέθοδο του Φρόιντ και τα συμπλέγματα, και αδυνατεί να χρησιμοποιήσει τα εργαλεία που έχει αναδειξει η κριτική παιδαγωγική και ο Giroux, όπως είναι η θεωρία της αντίστασης.

Στην συνέχεια ο Νηλ λέει ότι οι γονείς πιέζουν τα παιδιά για την επιλογή του επαγγέλματός τους, αλλά ο συγγραφέας αναφέρει πως δεν θα ήθελε αυτά να κάνουν κάτι χωρίς να το θέλουν και επομένως να γίνουν πχ κακοί γιατροί ενώ μπορούν πχ να γίνουν καλοί αστυνομικοί.

Βέβαια φαίνεται παράδοξο για κάποιον άνθρωπο που έχει χαρακτηριστεί ως αντιεξουσιαστής, να προβάλει ως θετική την ενασχόληση με την αστυνομία, παρότι αυτή ήταν και είναι το μακρύ χέρι της εξουσίας στις ζωές μας. Από ότι φαίνεται η έννοια ελευθερία χρησιμοποιείται επιλεκτικά και πάντα κλεισμένη στους 4 τοίχους του Σάμμερχιλ κάτι που δείχνει μία τεράστια αντίφαση στην σκέψη του Νηλ.

Επίσης πρέπει να αναφέρουμε ότι σε αυτό το σχολείο γίνονται προσλήψεις και απολύσεις εκπαιδευτικών από τον ίδιο τον Νηλ. Από ότι γνωρίζουμε όμως, η απόλυση ενός ανθρώπου έχει πολύ αρνητικές επιπτώσεις στην ψυχολογία του και προφανώς είναι αντιφατικό ένας “αντιεξουσιαστής” να προβαινει σε τέτοιες ενέργειες Επιπλέον, το άγχος της ανασφάλειας και της πιθανής απόλυσης, που νιώθει ο εκπαιδευτικός είναι κάτι που μεταφέρεται και στους μαθητές και επηρεάζει αρνητικά την παιδαγωγική διαδικασία.

Πέραν τούτου πρέπει να αναφερθεί ότι η πίεση από το οικογενειακό περιβάλλον δεν είναι μία συντηρητική παραφωνία που έχει μείνει ως κατάλοιπο στους γονείς, αλλά αυτή η αγωνία εδράζεται στους υλικούς όρους που θα καταστήσουν δυνατή την επιβίωση, στο σύστημα της ανασφάλειας και επομένως δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται με ένα δριμύ κατηγορώ απέναντι στους γονείς αλλά απέναντι στο σύστημα που συντηρεί τους όρους ύπαρξης αυτής της αγωνίας.

Επίσης να αναφέρουμε ότι ο Νηλ κάνει μια πολύ εύστοχη παρατήρηση, λέγοντας ότι

«Η μέθοδος σε παιδιά κάτω των 12 σίγουρη επιτυχία, ενώ σε πάνω από 12 ετών χρειάζεται πολύ περισσότερος χρόνος ώσπου να συνέλθουν από μία εκπαίδευση που τους στέρησε την προσωπική τους ανεξαρτησία»

Ανεξάρτητα από το αν ισχύουν ακριβώς τα ηλικιακά όρια, ο Νηλ εδώ ανιχνεύει μία υπαρκτή πτυχή της πραγματικότητας και των μεταβατικών καταστάσεων την οποία πρέπει να παίρνουν υπόψη μας σε όλες τις προσπάθειες αλλαγής της κοινωνίας και της εκπαίδευσης.

Θα κλείσουμε τέλος, εξετάζοντας την έννοια της ευτυχίας στο έργο του Νηλ.

Αυτή, σε μια μαθητική ηλικία σημαίνει «να βρίσκεις διαρκώς ενδιαφέροντα», ενώ σε μια μεγαλύτερη ηλικία, « ευτυχία είναι η ικανότητα να εργάζεσαι με χαρά και να κάνεις μια ζωή με περιεχόμενο.»

Έτσι βλέπουμε ότι ο Νηλ αποφεύγει και σε αυτό το σημείο να μιλήσει για τον αναπαραγωγικό ρόλο που επιτελεί η εκπαίδευση στον κοινωνικοοικονομικό σύστημα και δείχνει να θέλει να προετοιμάσει ανθρώπινο κεφάλαιο που θα ενταχθεί στην παραγωγή και στην αγορά, και όχι, όπως ο Φρέηρε «ανθρώπους που θα θέλουν να μετασχηματίσουν την εκμεταλλευτική πραγματικότητα».

Επιπλέον είναι ένα ερωτηματικό το κατά πόσο μπορεί ένας άνθρωπος να βγει στον σημερινό υποδουλωτικό καταμερισμό εργασίας και να χαίρεται την ασχολία. Φυσικά υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά είναι προφανές ότι σε μεγάλη κλίμακα είναι αρκετά δύσκολο αυτό που περιγράφεται ιδιαίτερα σε χώρες όπως η Αγγλία και οι ΗΠΑ όπου οι άνθρωποι αλλάζουν κατά μέσο όρο πάνω από 6 δουλειές στην ζωή τους. Κάτι τέτοιο μπορεί κατά την γνώμη μας να πραγματοποιηθεί όχι μέσα απ΄ την εκπαίδευση, αλλά κυρίαρχα από τις αλλαγές στις παραγωγικές σχέσεις και δυνάμεις μίας κοινωνίας, έτσι ώστε να φτάσουμε μια μέρα στο «βασίλειο της ελευθερίας» όπου ο ψαράς θα θέλει και θα μπορεί στον ελεύθερο του χρόνο να ζωγραφίζει. Και ο ζωγράφος να ψαρεύει.

Σε αυτό το σημείο δεν μπορούμε παρά να συγκρίνουμε της έννοια της ευτυχίας κατά τον Νηλ με την έννοια της ευτυχίας κατά τον Μακάρενκο. Έτσι ο μεγάλος Σοβιετικός παιδαγωγός φαίνεται θεωρεί ως ευτυχία την διαρκή διαδικασία χειραφέτησης και υπέρβασης των αντιφάσεων.

Συνοψίζοντας, μπορούμε να πούμε πως ο Νηλ μεγαλώνει ευτυχισμένα πλούσια παιδιά στο ιδιωτικό σχολείο που έχει. Σίγουρα έχουν μια δουλειά που ευχαριστιούνται, όπως ο ίδιος υποστηρίζει, και περνούν μια ευτυχισμένη ζωή. Η ταξική τους προέλευση από τα ανώτερα στρώματα, μπορεί να μην τα κάνει δυστυχισμένους τεχνοκράτες, αλλά χαρούμενα αφεντικά (αν και ο Φρέηρε διαφωνεί με το ότι μπορεί ο δυνάστης να αισθάνεται ευτυχία) . Η κοινωνία για το Νηλ είναι κάτι αναλλοίωτο και δεν θεωρεί σκοπό της εκπαίδευσης το μετασχηματισμό της. Εντυπωσιακό είναι επίσης ότι πολλές φορές προβάλλει το ατομικό έναντι του συλλογικού, πιστεύοντας ότι το παν είναι η ικανοποίηση των αναγκών του ατόμου, πράγμα που σίγουρα δε δημιουργεί μέλη διαλεκτικά συνδεδεμένα με την κοινότητα με δεσμούς αλληλεγγύης που δε διαρρηγνύονται εύκολα, όπως έκανε ο Μακάρενκο. Το Σάμμερχιλ μοιάζει σαν ένα διάλειμμα στην καταπίεση, ένα προσωρινό παράδεισο που λειτουργεί αυτόνομα από την κοινωνία για λίγους. Ο Νηλ περηφανεύεται πως το Σάμμερχιλ δεν έχει βγάλει ποτέ εγκληματίες ενώ ο Μακάρενκο έψαχνε μικρούς εγκληματίες για να χτίσει μια κολεκτίβα ουσιαστικά ισότιμων και αλληλέγγυων μελών που θα αναπτύσσουν το καθένα ξεχωριστά ολοκληρωμένες προσωπικότητες και ακέραιους χαρακτήρες και συνάμα θα αναπτύσσεται ολόκληρη η κολεκτίβα, όχι για να βγει στην καταπιεστική κοινωνία, αλλά για να ταχθεί στον αγώνα για μια πραγματική ζωή προσφοράς ανάλογα με τις ικανότητες και τις ανάγκες του καθενός.

Συνεπώς, στο ερώτημα-τίτλο βιβλίου του Φρουδομαρξιστή ψυχολόγου Έριχ Φρόμ «Να έχεις ή να είσαι», ο Μακάρενκο , ο Φρέηρε κ.α. , φαίνεται να επιλέγουν το δεύτερο ως πρωταρχικό, ακόμα και αν αυτό απαιτεί θυσίες και αμφισβήτηση της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, ενώ ο Νηλ, εγκλωβισμένος σε αυτήν, επιλέγει να προετοιμάσει τους μαθητές του για μία κοινωνία όπου πρωταρχικό είναι το να έχεις. Για μία κοινωνία δηλαδή όπου ο καθένας θα είναι “ελεύθερος” ,στην ουσία, να εκμεταλλεύται άλλους ανθρώπους.


Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

Δεν πληρώνω

«ΝΟΜΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ»

ΔΙΚΗΓΟΡΩΝ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ


Η ανοιχτή συνέλευση του κινήματος «ΕΠΙΒΑΤΕΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ», καθώς και οι συλλογικότητες και τα σωματεία που συμμετέχουν σε αυτήν, ζήτησε από τα μέλη της κίνησης «ΝΟΜΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΔΙΚΗΓΟΡΩΝ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ», να εκφράσει εγγράφως την νομική και επιστημονική της άποψη, αναφορικά με το ζήτημα, του τρόπου ελέγχου των επιβατών και επιβολής προστίμων στους μη κατόχους εισιτηρίων, από τους υπαλλήλους- ελεγκτές του Ο.Α.Σ.Θ. και τα δικαιώματα των πολιτών- επιβατών, κατά τους ελέγχους αυτούς.

Σύμφωνα με τις γνώσεις, την προσωπική και επαγγελματική εμπειρία μας, αναφέρουμε τα κάτωθι:


Οι πολίτες- επιβάτες της Θεσσαλονίκης, εδώ και αρκετούς μήνες, προβαίνουν στην κινηματική δράση, της μη καταβολής κομίστρου για τις μετακινήσεις τους με τα λεωφορεία του Ο.Α.Σ.Θ., άλλοι δε στην παραχώρηση των εισιτηρίων που έχουν αγοράσει και επικυρώσει, σε πολίτες που επιβιβάζονται σε λεωφορεία του ως άνω οργανισμού, από την στάση όπου αυτοί κατέρχονται. Τα εισιτήρια αυτά, ισχύουν για διαδρομή, χρονικής διάρκειας 70 λεπτών και αρκετοί επιβάτες αποδέχονται και κάνουν χρήση, των εισιτηρίων που τους παραχωρούνται κατ’ αυτό τον τρόπο, πριν την λήξη του ανωτέρου χρόνου.

Οι συμπολίτες μας, προβαίνουν στην ως άνω ενέργεια λόγω: α) της οικονομικής αδυναμίας πολλών εξ’ αυτών να καταβάλουν το αντίτιμο του εισιτηρίου για την μετακίνησή τους με τα λεωφορεία του Ο.Α.Σ.Θ., β) ως ένδειξη δημόσιας διαμαρτυρίας, για την επιβολή αυξήσεων σε κοινωνικά αγαθά, σε περίοδο οικονομικής κρίσης, θεωρώντας προκλητική, την αύξηση του επιχειρηματικού κέρδους του ως άνω οργανισμού, ο οποίος χρηματοδοτείται από την κυβέρνηση και κατά συνέπεια από τον Ελληνικό λαό γ)του αισθήματος αλληλεγγύης προς τους συνανθρώπους τους, που πλήττονται καθημερινά, από την συνεχόμενη μείωση του οικογενειακού τους εισοδήματος θεωρώντας ότι, η προσφορά του ήδη προπληρωμένου εισιτηρίου τους, είναι ένα ελάχιστο δείγμα συμπαράστασης κατανόησης, ανθρωπιάς και προσφοράς, στον συνάνθρωπό τους, δ)της δικαιολογημένης αγανάκτησης τους, για τις προαναγγελλόμενες και επιβαλλόμενες αυξήσεις στις τιμές των εισιτηρίων και των υπερβολικών και καταχρηστικών χρηματικών προστίμων, που επιβάλλονται στους παραβάτες.

Προκειμένου να αποτραπεί αυτή η κινηματική δράση, εκδόθηκε από τον ΟΑΣΘ, μεγάλος αριθμός εισιτηρίων, τα οποία αγόραζαν και χρησιμοποιούσαν οι επιβάτες μέχρι και την 31-1-2011, αξίας 60 λεπτών και με δικαίωμα μετεπιβίβασης εντός χρονικής διάρκειας 70 λεπτών της ώρας. Ειδικότερα το ως άνω εισιτήριο ανέγραφε στο οπίσθιο μέρος αυτού, με κεφαλαία γράμματα το εξής: « Η ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΚΑΙ Η ΑΠΟΔΟΧΗ ΕΠΙΚΥΡΩΜΕΝΟΥ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟΥ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ Η ΠΡΟΤΡΟΠΗ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗΣ, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΜΟ (Π.Κ.ΑΡΘΡ. 186.2&392)

Με την κυκλοφορία των εισιτηρίων αυτών, δημιουργήθηκε η πλήρης πεποίθηση στο επιβατικό κοινό, ότι τελούσε ποινικά κολάσιμη πράξη, όποιος πολίτης παραχωρούσε το εισιτήριο του στον επόμενο επιβάτη, καθώς και όποιος αποδεχόταν και χρησιμοποιούσε το εισιτήριο αυτό. Θεωρούσε δηλαδή κατ’ αυτό τον τρόπο, ότι υπήρχε η δυνατότητα σύλληψής του, όταν προέβαινε στην ανωτέρω ενέργεια.

Το άρθρο 186παρ.2 Π.Κ. τιμωρεί με φυλάκιση, όποιον προκαλεί η παροτρύνει με οποιονδήποτε τρόπο κάποιον, να διαπράξει ορισμένο πλημμέλημα, καθώς και όποιος προσφέρεται γι’ αυτό και όποιος αποδέχεται τέτοια πρόκληση ή προσφορά. Κατά συνέπεια για να θεωρηθεί κάποιος υπαίτιος της τέλεσης του ως άνω αδικήματος, απαραίτητη προϋπόθεση, για την πλήρωση της αντικειμενικής υποστάσεως του, είναι η πρόκληση, η παρότρυνση , η προσφορά και η αποδοχή, να αφορά την διάπραξη πλημμεληματικής εγκληματικής πράξης, πρέπει δηλαδή να υφίσταται αυτό το πλημμέλημα και να προβλέπεται από τις σχετικές νομοθετικές διατάξεις.

Το άρθρο 391Π.Κ. περί της δόλιας αποφυγής πληρωμής εισιτηρίου, καταργήθηκε με το άρθρο1 παρ.12β του ν.2207/1994, με την εισηγητική περί καταργήσεως έκθεση του νομοθέτη, στο πρώτο κεφάλαιο της οποίας και στην παράγραφο 12 αναφέρει ότι: « Το άρθρο 391 καταργείται, διότι δεν είναι σκόπιμη η ποινική πρόβλεψη για την αποφυγή πληρωμής εισιτηρίου, αφού μάλιστα για τις περισσότερες περιπτώσεις που προβλέπονται στο άρθρο αυτό υπάρχουν διοικητικές κυρώσεις, ικανές να αποτρέψουν την παράνομη συμπεριφορά του δράστη.» Είναι σαφές από την έκθεση αυτή, ότι το πνεύμα και η θέληση του νομοθέτη, είναι η πλήρης αποποινικοποίηση της δόλιας αποφυγής πληρωμής εισιτηρίου, αρκούμενος στις διοικητικές μόνο κυρώσεις.

Το άρθρο 392 Π.Κ. περί δόλιας αποδοχής παροχών, συνυπήρχε νομοθετικά με την ειδική διάταξη του άρθρου 391Π.Κ., μέχρι και την κατάργηση της τελευταίας, καθώς η κάθε μια από αυτές, είχε διαφορετικό πεδίο εφαρμογής και αντικείμενο ποινικής πρόβλεψης. Αν ο νομοθέτης θεωρούσε ότι η ποινική πρόβλεψη του άρθρου 391Π.Κ. ήταν περιττή, γιατί τα αδικήματα που προβλέπονταν και τιμωρούνταν από αυτήν, εμπεριέχονται και καλύπτονται από την διάταξη του άρθρου 392Π.Κ. που συνεχίζει να υφίσταται, θα το είχε αναφέρει και αιτιολογήσει στην εισηγητική έκθεση του ν.2207/1994.

Εφ’ όσον λοιπόν ο νομοθέτης, επέλεξε να αποποινικοποιήσει την συμπεριφορά της δόλιας αποφυγής πληρωμής εισιτηρίου, κάθε άλλη ερμηνεία περί υπαγωγής της στο άρθρο 392 Π.Κ., είναι αντισυνταγματική και παράνομη, καθώς δεν επιτρέπεται αναλογική εφαρμογή σε βάρος του κατηγορουμένου, ούτε διασταλτική ερμηνεία, αναφορικά με το τι συνιστά υπηρεσία κατ’ άρθρ. 392 Π.Κ.

Σύμφωνα με όσα ανωτέρω αναλύθηκαν θεωρούμε ότι δεν διαπράττει κανένα ποινικό αδίκημα, όποιος δεν έχει καταβάλει κόμιστρο και δεν είναι κάτοχος επικυρωμένου εισιτηρίου του Ο.Α.Σ.Θ., αλλά και ούτε και όποιος παραχωρεί το εισιτήριό του σε άλλον επιβάτη, για διαδρομή διάρκειας 70 λεπτών, της οποίας το αντίτιμο έχει ήδη καταβάλλει.

Ενδεχομένως δε, η παραπάνω συμπεριφορά να συνιστά και δωρεά, υπό το πρίσμα, ότι αφού έχει καταβληθεί, το αντίτιμο του εισιτηρίου για το σύνολο της διαδρομής, διάρκειας 70 λεπτών, αφενός δεν υπάρχει περιουσιακή βλάβη του ΟΑΣΘ και αφετέρου παραχωρώ αυτό το δικαίωμα, του υπολοίπου της διαδρομής που δικαιούμαι χαριστικά σε άλλον, αφού από επιλογή δεν συνεχίζω να χρησιμοποιώ το λεωφορείο για την υπόλοιπη διαδρομή.


Θα μπορούσε επίσης να υποστηριχθεί, ότι ακόμα κι αν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία, για την εφαρμογή της συγκεκριμένης ποινικής διατάξεως, θα έπρεπε να θεωρηθεί ανεφάρμοστο το άρθρο 392 Π.Κ. στην συγκεκριμένη περίπτωση, λόγω του κλασικού δόγματος του ποινικού δικαίου, ότι κάθε φορά που υπάρχει αμφιβολία, δεν πρέπει να υπάρχει ενοχή.

Πέραν τούτου, θα μπορούσε ακόμα να υποστηριχθεί, ότι η συγκεκριμένη πράξη, παραχώρησης του εισιτηρίου, είναι και πράξη διαμαρτυρίας που συμβαίνει σε δημοσιότητα και εμπίπτει στο Συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης, γι’ αυτό κάθε σχετικός περιορισμός, θα πρέπει να προβλέπεται με σαφήνεια από το νόμο.

Ακόμα όμως κι αν θεωρηθεί βάσιμη, η αντίθετη νομική άποψη, ότι δηλαδή οι ως άνω συμπεριφορές, εμπίπτουν στις ποινικά κολάσιμες πράξεις του άρθρου 392, πρέπει να τονιστεί ότι το αδίκημα αυτό διώκεται κατ’ έγκλιση και δεν επιτρέπεται η σύλληψη του δράστη από τα αστυνομικά όργανα, πριν την υποβολή της. Για να προβεί ο ελεγκτής σε υποβολή (κατάθεση) εγκλίσεως (μηνύσεως), πρέπει να έχει ειδική εξουσιοδότηση από αυτούς που ορίζονται από το καταστατικό του Ο.Α.Σ.Θ., ότι είναι αρμόδιοι προς τούτο. Στην εξουσιοδότηση αυτή, πρέπει ν’ αναφέρονται ειδικά τα πλήρη στοιχεία του επιβάτη που θα εγκαλέσει (μηνύσει). Κατά συνέπεια, καθίσταται εκ των πραγμάτων αδύνατο, να κατέχει ο ελεγκτής αυτού του είδους την εξουσιοδότηση, τη χρονική στιγμή που υφίσταται η υποτιθέμενη παράβαση.

Αναφορικά δε με τα δικαιώματα των ελεγκτών του Ο.Α.Σ.Θ. και τα δικαιώματα των επιβατών, παρατηρούμε τα κάτωθι:

Ο ελεγκτής δεν είναι υπάλληλος κατά την έννοια του άρθρου 13 του Ποινικού Κώδικα. Σύμφωνα με τον Ν.1214/1981, βάση του οποίου οι υπάλληλοι του Ο.Α.Σ.Θ. επιβάλουν το πρόστιμο: «ο καταλαμβανόμενος ως παραβάτης είναι υποχρεωμένος, αν δεν καταβάλλει αμέσως το πρόστιμο στον συντάκτη της πράξης επιβολής του, να επιδείξει στον αρμόδιο για τον έλεγχο και την καταβολή του προστίμου υπάλληλο την αστυνομική του ταυτότητα ή άλλο έγγραφο από το οποίο αποδεικνύονται τα στοιχεία της ταυτότητάς του. Σε περίπτωση άρνησης ο υπάλληλος μπορεί να ζητήσει την συνδρομή αστυνομικού οργάνου.»

Επομένως η συνδρομή αστυνομικού οργάνου θεωρούμε ότι μπορεί να ζητηθεί, μόνο σε περίπτωση άρνησης. Αν ο επιβάτης δώσει τα στοιχεία του, αλλά δηλώσει ότι δεν έχει την ταυτότητα μαζί του, αυτό συνιστά αδυναμία και όχι άρνηση και κατά συνέπεια, είναι αμφίβολο αν δικαιούται ο ελεγκτής να καλέσει την συνδρομή της αστυνομίας, καθώς κανένας νόμος, δεν υποχρεώνει τον πολίτη να φέρει υποχρεωτικά μαζί του ταυτότητα.


Από καμία όμως νομοθετική διάταξη, δεν προβλέπεται η υποχρέωση του πολίτη να περιμένει την αστυνομία για να τον ελέγξει, αν δεν το επιθυμεί, καθώς δεν έχει διαπράξει κανένα ποινικό αδίκημα.


Αφού θεωρούμε, ότι δεν υφίσταται κανένα ποινικό αδίκημα, στις ως άνω περιγραφόμενες κινηματικές συμπεριφορές, ο ελεγκτής, ο οδηγός, ή οποιοσδήποτε άλλος, δεν έχει κανένα δικαίωμα να δεσμεύσει, να συλλάβει, να κρατήσει ή να περιορίσει με οποιονδήποτε τρόπο, τον επιβάτη, ούτε βέβαια να κλείσει τις πόρτες του λεωφορείου.


Σύμφωνα με το άρθρο 325 Π.Κ. «όποιος με πρόθεση κατακρατεί άλλον χωρίς την θέλησή του ή του στερεί με άλλον τρόπο την ελευθερία της κίνησης του, τιμωρείται με φυλάκιση». Επομένως, όποιος περιορίσει με οποιονδήποτε τρόπο τον πολίτη π.χ. κλείνοντας τις πόρτες του λεωφορείου, ή εμποδίζοντας την κίνηση ή την έξοδό του από το όχημα, διαπράττει το αδίκημα της παράνομης κατακράτησης (άρθρο 325Π.Κ.), τόσο ως προς αυτόν που δεν έχει εισιτήριο όσο και ως προς όλους τους επιβάτες των οποίων εμποδίζεται η έξοδος. Το αδίκημα διώκεται αυτεπάγγελτα. Οποιοσδήποτε πολίτης αντιλαμβάνεται τέτοιου είδους συμπεριφορά, μπορεί να καταγγείλει το γεγονός στην αστυνομία και να ζητήσει την συνδρομή της. Τα αστυνομικά όργανα είναι υποχρεωμένα να συλλάβουν τον δράστη και να σχηματίσουν δικογραφία εις βάρος του, τηρώντας όσα προβλέπονται στον Κ.Π.Δ. περί αυτοφώρου διαδικασίας. Ο παθών έχει δικαίωμα ν’ αξιώσει αποζημίωση, για ικανοποίηση της ηθικής του βλάβης.


Ο ελεγκτής δεν έχει δικαίωμα να προβαίνει σε ανακριτικές πράξεις, προς διασταύρωση και ταυτοποίηση των στοιχείων που θα του δώσει ο επιβάτης, όπως π.χ. να ζητήσει από τον επιβάτη να τηλεφωνήσει σε κάποιον γνωστό του πρόσωπο, προκειμένου να επιβεβαιώσει τα στοιχεία του, ούτε και υπάρχει υποχρέωση του πολίτη να του δώσει προσωπικά δεδομένα, δικά του ή άλλου, όπως αριθμούς τηλεφώνου, στοιχεία που αφορούν την εργασία του, την οικογενειακή του κατάσταση, το σχολείο που φοιτά κ.λ.π.

Η ανακοίνωση των στοιχείων της ταυτότητας του επιβάτη, η επίδειξη της αστυνομικής ταυτότητας ή οποιουδήποτε άλλου εγγράφου, που αποδεικνύει τα στοιχεία της ταυτότητάς του, είναι υποχρεωτική στα αστυνομικά όργανα, σε περίπτωση που θα έρθουν και θα θελήσουν να τον υποβάλλουν σε έλεγχο και δεν πρέπει να περιέρχονται σε γνώση των υπολοίπων πολιτών, που παρίστανται κατά την διάρκεια του ελέγχου, λόγω προστασίας των προσωπικών δεδομένων του ατόμου.

Σύμφωνα με τον «χάρτη υποχρεώσεων προς τους καταναλωτές» τον οποίο συνέταξε ο Ο.Α.Σ.Θ. βάση νόμου και τον Κώδικα Υποχρεώσεων και Δεοντολογίας, τα οποία είναι αναρτημένα στην ιστοσελίδα του ως άνω οργανισμού, προς ενημέρωση των επιβατών: οι ελεγκτές πρέπει να επιδεικνύουν ή να έχουν τοποθετημένη σε εμφανές σημείο την υπηρεσιακή τους ταυτότητα, κατά την διάρκεια του ελέγχου των εισιτηρίων, επίσης πρέπει να συμπεριφέρονται ευγενικά προς το επιβατικό κοινό και να διενεργούν τον έλεγχο με λεπτότητα. Η μη τήρηση από τον Ο.Α.Σ.Θ. ορισμένων διατάξεων του Χ.Υ.Κ., μπορεί να οδηγήσει και στην καταβολή αποζημιώσεως στον επιβάτη-πολίτη.

Επομένως καθ’ όλη την διάρκεια του ελέγχου εντός του λεωφορείου, πρέπει να είναι εμφανής η υπηρεσιακή ταυτότητα του ελεγκτή, προκειμένου το επιβατικό κοινό να γνωρίζει τα στοιχεία του, ώστε να μπορεί ν’ ασκήσει τα νόμιμα δικαιώματά του (π.χ. αναφορά στην υπηρεσία του, δικαίωμα εγκλίσεως, αγωγής κ.λ.π.)

Πέραν τούτου σύμφωνα με τον. Ν.1214/1981 που αφορά τις κυρώσεις των επιβατών επί μη καταβολής κομίστρου, θεωρούμαι ότι το δικαίωμα ελέγχου και η επιβολή προστίμου από τους ελεγκτές, υφίσταται μόνο κατά την διάρκεια της διαδρομής και εντός του λεωφορείου και όχι σε πολίτες που αναμένουν κοντά στην στάση του λεωφορείου και παραχωρούν π.χ. το εισιτήριό τους σ’ έναν συμπολίτη τους. Από τις διατάξεις του ως άνω νόμου δεν υπάρχει υποχρέωση καταστροφής του αποδεικτικού κομίστρου (εισιτηρίου), μετά την έξοδό τους από το όχημα, παρά μόνο η υποχρέωση φύλαξης αυτού καθ’ όλη την διάρκεια της διαδρομής.

Τέλος θα πρέπει να αναφέρουμε ότι ορισμένες συμπεριφορές και ενέργειες, που έχουν παρατηρηθεί και ανακοινωθεί σε ανοιχτές συνελεύσεις, από μέλη της κίνησης «ΕΠΙΒΑΤΕΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ», αν όντως συνιστούν αποδεδειγμένα πραγματικά περιστατικά, προβλέπονται και τιμωρούνται από τις υφιστάμενες διατάξεις του Ποινικού Κώδικα, μετά από έγκλιση των παθόντων.

Ειδικότερα : «Όποιος με οποιονδήποτε τρόπο, ενώπιον τρίτου ισχυρίζεται ή διαδίδει για κάποιον άλλον γεγονός που μπορεί να βλάψει την τιμή και την υπόληψή του», τελεί το αδίκημα της δυσφήμησης (άρθρο362 Π.Κ.).

Επίσης «Όποιος εκτός από τις περιπτώσεις της δυσφήμησης προσβάλλει την τιμή άλλου με λόγο ή με έργο ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο», τελεί το αδίκημα της εξύβρισης (άρθρο 361 Π.Κ.).


Αναφορικά με τις αστικές αξιώσεις του Ο.Α.Σ.Θ. κατά των «παραβατών» επιβατών θα επιφυλαχτούμε για την διατύπωση της νομικής και επιστημονικής μας άποψης, καθώς αναμένουμε τις εισηγήσεις των συναδέλφων μας, που ασχολούνται με την νομική μελέτη και επεξεργασία του θέματος αυτού, προκειμένου να διατυπώσουμε μια ορθή και εμπεριστατωμένη νομική άποψη, με βάσιμα επιχειρήματα, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί στην υπεράσπιση των συμπολιτών μας.


Πάντως σε κάθε περίπτωση, συμβουλεύουμε τους πολίτες, που υπογράφουν την « πράξη βεβαίωσης παράβασης και επιβολής προστίμου», να αναγράφουν πριν θέσουν την υπογραφή τους «με την ρητή επιφύλαξη παντός νομίμου δικαιώματός μας»


Καλούμε τους συμπολίτες μας, που τυχόν έχουν λάβει δικόγραφα αγωγών από τον Ο.Α.Σ.Θ. (όχι απλά, τις επιστολές που τους καλούν να πληρώσουν), να επικοινωνήσουν με τα μέλη της κίνησης «ΕΠΙΒΑΤΕΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ» (epibates-thess.blogspot.), προκειμένου να λάβουμε γνώση.


«ΝΟΜΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ»

ΔΙΚΗΓΟΡΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ