Δυο έννοιες για την λέξη ΑΡΧΙΔΙΑ

Την συνέλευση την πήραν τα @@ της ΔΑΠ με 40 ψήφους πάνω από εμάς με πρόφαση το αντι-κατάληψη σε μία κατάληψη που ΔΕΝ προτείναμε.
Όταν μπήκε ένα γυφτάκι στην αίθουσα και ζητιάνευε είχαν μαζευτεί, οι φασίστες, σαν συμμορία στην άκρη και το κορόιδευαν, αυτό, στο οποίο (δεν) θα διδάξουν αύριο
. Σε κάθε σου βήμα στην σχολή βλέπεις κόσμο που αύριο θα διδάξει, θα διαπλάσει παιδικές ψυχές και όμως έγραψε στα @@ του την συνέλευση και πήγε για καφέ.
Και θέλεις να του/τις φωνάξεις στο αυτί. ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ? Και όμως απλά χαιρετάς
Εγώ: -Γεια, τι κάνεις καλά?
-Καλά εσύ?
-Όλα καλά
-Γιατί δεν ήρθες στην συνέλευση χθες ρε?
-Ε να τους δω πάλι να σκοτώνονται οι παρα-τάξεις?
- Ντάξει προτίμα να δεις στον δρόμο να σκοτώνονται άνθρωποι ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ ΜΑΛΑΚΑ @$#@#%$#$# (από μέσα μου)

Και σε κάθε σου βήμα στην Ναυαρίνου βλέπεις σκοτεινές φιγούρες λίγο μετά η λίγο πριν τον θάνατό τους να ζητούν απεγνωσμένα, ίσως και με τρόπο, μερικά δεκάλεπτα.
Κοιτάς γύρω γύρω τους φίλους σου και «δεν παίζει» να νοιαστούν. Είσαι αλήθεια τρελός που νοιάζεσαι, που από μέσα σου κλαις?
Φάε την κρέπα σου μαλάκα


Ο άλλος έχει την μάνα του στο νοσοκομείο και όμως μπαίνει με το πανό , κάνει έφοδο στο υπουργείο και μετά από λίγες μέρες βρίσκεται ανάμεσα στους μπάχαλους και τους ματάδες και κρατάει τους ένστολους (όχι τους πρώτους) με φωνές και με τα χέρια για να μην διαλύσουν την πορεία. Και τι να λέει που έφαγες το δακρυγόνο μες στο πρόσωπο. «Θάρθουν καιροί ευτυχισμένοι, σκλάβοι δεν θάναι τότε οι λαοί» σκέφτεσαι από μέσα σου και συνεχίζεις να βήχεις.
Πόσο μεγάλα @@ θέλει αλήθεια? Απτο νοσοκομείο που κλαις για την μάνα σου στο σχολείο να διδάξεις από εκεί ξανά στο νοσοκομείο και μετά στο Υπουργείο, να μετατρέψεις τα δάκρυα σε πράξεις.


Τέρμα. Πάει και τελείωσε
Εμείς οι κομμουνιστές δεν έχουμε την πολυτέλεια να περνάμε δύσκολες στιγμές, να κλαίμε, να νιώθουμε αλλοτρίωση, ότι λερωθήκαμε από κάποιον ελιγμό, από κάποια συνδικαλιά, ότι το δακρυγόνο δεν άφησε ωραία γεύση στα χείλη.
Ακούς? Δεν έχουμε δικαίωμα να νιώθουμε μοναξιά μα πώς να νιώθεις άλλωστε, με τόσους συντρόφους ακόμα δίπλα σου να τραγουδούν για ειρήνη και ελευθερία. Απλά αναζήτησέ τους. Και ένωσε την φωνή σου μαζί τους. Ντροπή δεν είναι να είσαι σε μία οργάνωση. Ντροπή είναι πια να ΜΗΝ είσαι.

Ένωσε δάκρυα, φωνή, γροθιά, αναζητήσεις και πάρε φόρα για την έφοδο στον ουρανό.