Θανάσης Τριαρίδης

Κατόπιν σχετικής συζήτησης σε μάθημα της σχολής, μας ζητήθηκε μεταξύ άλλων να διαβάσουμε αυτό το κείμενο και εν συνεχεία να το σχολιάσουμε.

Αυτά είναι μερικά από τα σχόλια που έκανα-Speaking of σχόλια, αφήστε και κανένα στο blog ρε συντρόφια

Συνάδελφοι διάβασα το κείμενο του κ. Τριαρίδη και πραγματικά δεν ξέρω σε τι να πρωτοσταθώ, δεν ξέρω επίσης εαν έχω το υπόβαθρο να το(ν) κρίνω μα δεν χάνω τίποτα να κάνω μία προσπάθεια.

Έτσι λοιπόν, θα έλεγα, πως είναι δεδομένο ότι ζούμε σε μία κοινωνία όπου τα φαινόμενα βίας, διαρκώς αυξάνονται κάτι που αποτελεί αναμφίβολα, πρόβλημα του καιρού μας. Η βία όπως θα καταλαβαίνουμε και εμείς οι ίδιοι δεν είναι μόνο ένα χαστούκι που θα δεις, βία μπορεί για παράδειγμα να είναι και μία λεκτική προσβολή που προκάλεσε το χαστούκι και έτσι οφείλουμε να ξύσουμε την επιφάνεια προκειμένου να αναλύσουμε το ποιός τελικά φταίει.

Κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να κάνει ο κ. Τριαρίδης σε ολόκληρο το κείμενό του, καθώς ναι μεν βλέπει την βία και την κατακρίνει, αυτό όμως το κάνει αντιδιαλεκτικά, στατικά αδυνατώντας να δει την εξέλιξη της βίας, την κλιμάκωσή της στις σύγχρονες κοινωνίες μας και την σχέση αυτού του φαινομένου με τους παράγοντες που το πυροδοτούν.

Το ποιός τελικά φταίει δεν είναι κάτι που πρέπει να το βρούμε από φιλολογικό ενδιαφέρον αλλά προκειμένου να κατανοήσουμε τον κόσμο έτσι ώστε στην συνέχεια να μπορέσουμε να τον κάνουμε καλύτερο και να σταματήσουμε αυτόν τον φαύλο κύκλο της βίας.

Έτσι λοιπόν, θα λέγαμε ότι είναι αποπροσανατολιστικό να κατηγορείς τον κάθε στρατηγό για τις “υπερβολές” ενός πολέμου και να μην μπαίνεις στην ουσία του πράγματος κατηγορώντας τον ίδιο τον πόλεμο.

Προσοχή ,όμως, όχι από μία αφηρημένη ανθρωπιστική σκοπιά που παίρνει ίσες αποστάσεις από τον θύτη και το θύμα. Αλλά από μία σκοπιά που θα εντάσσει τον πόλεμο στο ιστορικό του περιβάλλον, θα αναλύει τις κοινωνικές σχέσεις που οδήγησαν στην βίαιη σύγκρουση, και κατά συνέπεια θα προσπαθήσει στο σήμερα να συμβάλει στην υπέρβαση αντιφάσεων που προκάλεσαν τον πόλεμο.

Και για του λόγου το αληθές, ας πάρουμε για παράδειγμα τον πόλεμο του Αφγανιστάν. Όπου προφανώς συμβαίνουν “σφαγές” μα αυτές τις σφαγές δεν τις προκάλεσαν μόνα τους τα εθνικιστικά μίση. Ίσως μάλιστα στην συγκεκριμένη περίπτωση να παίζουν ρόλο μηδαμινό, καθώς ο στρατός που βρίσκεται εκεί για να ”εκδημοκρατίσει” είναι κατά βάση μισθοφορικός. Αντιθέτως τις σφαγές αυτές τις προκάλεσε ένα ολόκληρο βιομηχανικό σύμπλεγμα, από τις Αμερικάνικες πετρελαιοβιομηχανίες μέχρι τις πολεμικές βιομηχανίες που μάλλον είναι οι μόνες κερδισμένες από αυτόν τον πόλεμο.

Ο πόλεμος έχει χαρακτηριστεί ως συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα, έχει όμως χαρακτηριστεί και ως “πεδίο κέρδους”. Από ποιόν? Προφανώς όχι από αυτόν που θρηνεί για την οικογένειά του, ή από αυτόν που έχασε τα πόδια του. Προφανώς ούτε από τους σφαγιασθέντες στην Τριπολιτσά ή στην Σμύρνη ο πόλεμος προσλήφθηκε ως... “πηγή κέρδους” Ως πηγή κέρδους χαρακτηρίζεται από τις μεγάλες επιχειρήσεις και δυστηχώς πόλεμος θα υπάρχει όσο αυτές θα κυνηγούν το κέρδος, δηλαδή όσο υπάρχουν κεφαλαιοκρατικές επιχειρήσεις και στο τέλος τέλος όσο υπάρχει καπιταλισμός.

Και αυτό δεν μπορούμε να το ξορκίσουμε όσα αντεθνικιστικά άρθρα και αν γράψουμε.

Και μετά το Αφγανιστάν που έχει πετρέλαια να πεταχτούμε να σφάξουμε λίγο κόσμο και να λεηλατήσουμε τις πρώτες ύλες του...?

Αν σε αυτό το γαιτανάκι πολέμου δεν είμαστε οι επόμενοι, τότε μπορεί να είμαστε οι μεθεπόμενοι και για να μην τα πολυλογώ εάν δεν στρατευτεί ο καθένας μας στην υπόθεση ανατροπής του καπιταλισμού το πρόβλημα μπορεί μια μέρα να χτυπήσει και την δική μας την πόρτα όσο και αν σήμερα οι βόμβες στο Βιετνάμ , στο Αφγανιστάν ή στην Παλαιστίνη φαίνονται μακρινές.

Εννιακόσια χιλιόμετρα απόσταση είναι η Παλαιστίνη και όμως, κάποιοι ακούμε ακόμα και τώρα τις κραυγές.

Εν συνεχεία ο κ. Τριαρίδης ταυτίζει όλες τις βίες (θύτης και θύμα στο ίδιο σακί) ενημερώνοντάς μας πως

εναντιώθηκα με την ίδια ένταση στη νεοναζιστική και στην «αντιεξουσιαστική βία (τους χαρακτήρισα αμφότερους «σύγχρονα τάγματα εφόδου» — και ήμουν ο πρώτος που χρησιμοποίησα αυτόν το χαρακτηρισμό για τον δήθεν «αντιεξουσιαστικό» χώρο που καμία σχέση δεν έχει με τη βαθιά ανθρωπιστική παράδοση του αναρχισμού

Δεν καταφέρνει όμως να δει τις στοιχειώδεις σχέσεις που έχει η βία με το κοινωνικό γίγνεσθαι. Είναι η σημερινή κοινωνία αυτή στην οποία βλέπεις καθημερινά κόσμο να πεθαίνει είτε από πρέζα είτε από πείνα, που μέχρι να ενηληκιωθείς έχεις δει κατά μέσο όρο 10.000 φόνους στην τηλεόραση (την τριλογία ράμπο να δεις σχεδόν....ενηλικιώθηκες). Ή έχεις μεγαλώσει ελάχιστα με τον πατέρα σου και την μητέρα σου (χτυπουν 10ωρα στις επιχειρήσεις που δουλεύουν) και όταν δουλέψεις έρχεσαι αντιμέτωπος με τον ζωόδη ανταγωνισμό, με την αλλοτρίωση, με το μεγάλο ψάρι να τρώει το μικρό.

Η ίδια κοινωνία που εάν έχεις κάποιο πρόβλημα αναπηρίας είσαι σχεδόν καταδικασμένος να ζεις στο περιθώριο.

Είναι η ίδια κοινωνία που αν δεν πάς στα ιδιωτικά νοσοκομεία που σου προωθούν θα περιμένεις σαν ζώο με τις ώρες κάποιον να σε κάνει καλά.

Είναι η ίδια κοινωνία που στα σχολεία της θα διδάξουμε εμείς και θα βλέπουμε κάθε χρόνο κάποια παιδιά να προοδεύουν και κάποια να “αδυνατούν” να “πάνε μπροστά” όσο και αν ασχοληθούμε να μένουν στάσιμα και να ακολουθούν την “μοίρα” της οικογένειάς τους... και εσύ αδύναμος να συνεχίζεις να διδάσκεις στον μικρόκοσμό σου.

Είναι τέλος η ίδια κοινωνία στην οποία θα ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας...

Εάν όλα αυτά δεν είναι και δεν πυροδοτούν βία τότε τι είναι? Και πως θα τα υπερβούμε όλα αυτά?

Και με ποιό σκεπτικό μπορείς να εμποδίσεις κάποιον που θέλει να σπάσει αυτόν τον φαύλο κύκλο από το να χρησιμοποιήσει βία. Είναι δεδομένο ότι οι αντιδραστικές δυνάμεις μπροστά στην λαική αγανάκτηση θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να κρατήσουν τα κεκτημένα τους και θα προσφύγουν (όπως κάνουν καθημερινά) και στην βία. Σε αυτές τις περιπτώσεις πως θα τους αντιμετωπήσεις. Πως θα αντιμετωπήσεις τον μελλοντικό Φράνκο , τον μελλοντικό Πινοσέτ, τον μελλοντικό Χίτλερ ή τον μελλοντικό Παπαδόπουλο. Με τριαντάφυλλα?

Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως οποιοσδήποτε “εξορκισμός της βίας από όπου και αν προέρχεται” δεν μπορεί παρά να υπηρετεί αυτούς που σήμερα ασκούν την βία νόμιμα και προς όφελός τους. Την άρχουσα τάξη και το κράτος της.

Ο κ. Τριαρίδης κάνει μία απόπειρα να φωτογραφίσει έναν τομέα μιας άλλης κοινωνίας, σίγουρα παραποιημένα προσεγγίζοντας την σοσιαλιστική κοινωνία ως

όποτε η υπαλληλική εργασία κρατικοποιήθηκε εντέλει γέννησε οικονομικά αδιέξοδα, χρεοκοπίες και συνακόλουθη φτώχεια

Προφανώς ο κ. Τριαρίδης κάνει εδώ ένα τερράστιο λογικό άλμα και έναν συλλογισμό του τύπου “αφού πάντα υπήρχε εκμετάλλευση θα υπάρχει στον αιώνα τον άπαντα” και ανταυτού μιλάει για συνεταιριστική ιδιωκτησία.

Που είναι κατά την γνώμη μου (δεν μπορώ να το αναλύσω σε μερικές γραμμές) μία θέση που διέπεται από πολλές αντιφάσεις (την υποστήριξε και ο Προυντόν από τα μέσα του 19ου αιώνα ακόμα )και οι προεκτάσεις της νομοτελειακά δεν μπορούν παρά να οδηγήσουν στην ίδια εκμεταλλευτική κοινωνία.

Δεν είναι στους στόχους αυτού του μέιλ να απαντήσει στα ερωτήματα που άφησε αναπάντητα ο 20ός αιώνας και οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις του, επομένως αφενώς θα επισυνάψω μία εισήγηση σχετικά με το θέμα με την οποία συμφωνώ αρκετά και αφετέρου όποιος επιθυμεί μπορούμε να το συζητήσουμε και από κοντά.

Τέλος θα ήθελα να σημειώσω ότι την βία δεν την αντιμετωπίζεις βάζοντας ασφαλιστικές δικλείδες του τύπου “εάν ο καθένας λέει την γνώμη του όλα θα πάνε καλά".

Τα παιδάκια στην Παλαιστίνη δεν μπορείς να τα σώσεις καταδικάζοντας την βία και κάνοντας αγώνα μόνο ενάντια στα εθνικιστικά μίση. Και εάν θέλεις να μιλήσεις για αυτό πρέπει να δεις από που προέρχεται ποιοί εμνπέουν το εθνικιστικό μίσος, πρέπει εν τέλει να δεις για “ποιού το φαί σφάζονται οι λαοί”, ποιοί είναι αυτοί που σήμερα ξανακατασκευάζουν θεωρίες γεννετικής ανισότητας

ποιοί είναι αυτοί που χρηματοδότησαν τον Χίτλερ επενδύοντας ουσιαστικά στα κουφάρια του Β παγκοσμίου πολέμου.

Και ποιοί μπορεί να είναι αυτοί που για να βγουν από την κρίση τους μπορεί να ξαναβάλουν τους λαούς να σκοτωθούν επενδύοντας στον επόμενο Αδόλφο της ιστορίας.

Έτσι κατά την γνώμη μου οπτική του κ. Τριαρίδη μου φαίνεται ότι κινείται στον ορίζοντα της ανθρώπινης σκέψης του 18ου αιώνα ,αφού ως λύση στο πρόβλημα της βίας τραβάει μία γραμμή ενάντια σε οποιαδήποτε λογοκρισία και έτσι ως δια μαγείας μέσα από αυτό το μέτρο φαίνεται πως θα επέλθει στην κοινωνία η ζητούμενη ισσοροπία.

Μόνο που από όταν έζησε ο Βολταίρος έχουν περάσει 200+ χρόνια ζωής του σημερινού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού και έτσι θα έπρεπε να μην εγκλωβιζόμαστε σε αναλύσεις του τότε, αλλά να τις αξιοποιούμε και σε συνδιασμό με τις παρατηρήσεις και τα επιτεύγματα του ανθρώπινου πνεύματος σε αυτά τα 200 χρόνια να συμβάλλουμε στην υπόθεση της κοινωνικής αλλαγής, για μία κοινωνία χωρίς βία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

“Αν συνηθίσεις στην σιωπή, μετά σειρά έχει η ντροπή”

Active member