Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Ποιός μωρό μου ποιός..

Στην ΕΤ3 είχε ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο “Ποιός πλήρωσε τον Τρότσκι”.
Ήταν μία κάκιστη παμπάλαια παραγωγή που με έβαλε σε δίλημμα εάν θα ήταν πιο δημιουργικό να το δω η να πλύνω τα πιάτα.
Το φιλμ ήταν ένα σύνολο από αρνητικά σχόλια και άχρηστες ή ψεύτικες λεπτομέριες για τον Τρότσκυ (μέχρι και μασώνο τον είπαν) τα οποία (δεν) συνδέονταν υποδειγματικά αφήνοντας τον μέσο μικροαστό παχύσαρκο Αμερικάνο τηλεθεατή με την εντύπωση ότι οι κομμουνιστές είναι κάτι ανάμεσα σε μασώνους και σατανιστές.

ΠΡΟΣΟΧΗ
Ακολουθούν σημαντικά αποκρυπτογραφημένα ντοκουμέντα που συγκλόνισαν τον κόσμο και διαμόρφωσαν την ιστορία του 20ου αιώνα.

1.“Ο Λέων Τρότσκυ δεν έδινε ποτέ περπουάρ γιατί όπως έλεγε δεν ήθελε να προσβάλει τους σερβιτόρους, κάτι που έκανε τους σερβιτόρους έξαλλους και δεν ήταν λίγες οι φορές που είχαμε ατυχήματα με καυτές σούπες (kinky!)

2.Όταν έγινε η επανάσταση (πραξικόπημα για την αφήγηση)ο ιδιοκτήτης του καφενείου που σύχναζε ο Τρότσκυ (γιατί ήταν και αργόσχολος) είπε: “Αυτός ο άνθρωπος έκανε επανάσταση στην Ρωσία και μου χρωστάει ακόμα τον καφέ του”

3.Όταν έφυγε από την Νέα Υόρκη (όπου κατά το ντοκυμαντέρ συντηρούταν από τους μεγάλους τραπεζίτες και τους σοσιαλιστές) δεν ξεπλήρωσε τα έπιπλα που είχε αγοράσει.

4.Τα παιδιά του πήγαιναν στο ίδιο σχολείο με τον Κερένσκυ
Μετά από αυτές και άλλες λεπτομέριες που μας δίνουν μία πλήρη επιστημονική περιγραγή της προσωπικότητας που άκουγε στο όνομα Λέων Μπρόνσταιν, έρχεται η στιγμή που οι δύο μεγάλοι επαναστάτες (Λένιν και Τρότσκυ) συναντιούνται μετά από 12 χρόνια και ο αφηγητής μας λέει με στόμφο : “Οι δύο άντρες που 12 χρόνια τώρα αντάλλαζαν χυδαίους χαρακτηρισμούς με ελαφρότερους αυτούς του υποκριτή και της πολιτικής πόρνης, πλέον με την συμβολή του Kamenev (σε προφορά σοβιετικού κυριούλη) συνεργάζονται στενά”
Και σε εκείνο το σημείο εμφανίζεται μία ξένη αχώνευτη “ιστορικός” (σαν την Ρεπούση ήταν) και επικυρώνει με επιστημονική βαρύτητα την σχέση των δύο αντρών: “Είναι εμφανές ότι τα έκαναν όλα για τα λεφτά, αυτό τους ένωσε”
Και εκεί που λες ότι με αυτή την φράση έδεσε το γλυκό και η ΕΤ μετά το ευχάριστο αντικομμουνιστικό διάλειμμα θα ξαναπροβάλει τηλεμάρκετιγκ το ντοκιμαντέρ συνεχίζει ακάθεκτο και ξεθάβει έναν ξέμπαρκο πολύτεκνο!! που στο επίθετο λέγεται Τρότσκυ (καμία σχέση με τον Λέον)
Και αφού ο καρπερός μας φίλος συστήνει στον φακό της κάμερας τα 5 του παιδιά τονίζοντας το επίθετο Τρότσκυ στο καθένα από αυτά (πχ από εδώ η μαμά μου Ελένη ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, η αδερφή μου Άννα ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ κτλ), δηλώνει με συγκινιτική ανιδιοτέλεια:

“Δεν με πειράζει που ο Λέον Μπρόνσταιν πήρε το οικογενειακό μας όνομα. Με πειράζει που πήρε στον θάνατο 12 εκατομμύρια Ρώσων συμπατριωτών μας για να πετύχει τους βρώμικους σκοπούς του.”
Και λέω σύντροφε στα ψώνια πως με τέτοια φτηνή προπαγάνδα λίγα καταφέρνουν

Έλα όμως που μετά από 2 ώρες ακούγοντας για σκάνδαλα, μυστικές συμφωνίες και πολέμους έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι δεν είναι ανάγκη να ασχοληθώ με την πολιτική, δηλαδή με ένα “παιχνίδι” που καθορίζει εκατομμύρια ζωές.
Αφενός και εγώ “είμαι μικρός πολύ μικρός για να ταλλάξω” και αφετέρου με μια λάθος κίνηση μπορεί να συνεναίσεις στην αφέραιση χιλιάδων ζωών...είμαι άλλωστε ένας απλός άνθρωπος, όχι ο Θεός.
Και εκεί που έχου ακολουθήσει έναν από τους δρόμους που η κυρίαρχη ιδεολογία προωθεί ως ανάχωμα (γειτονικό του ΣΥΡΙΖΑ) και έχω απογοητευτεί, αλλάζω κανάλι και πέφτω πάνω στα Παρατράγουδα και βλέπω τον πόνο να πουλιέται με το κιλό στον παχύσακρο Έλληνα, βλέπω την εξαθλιώση στην οποία μας οδήγησε...αυτό που οι.... μασώνοι ανέτρεψαν στην Ρωσία.
Βλέπω έναν κόσμο που “ή θα γίνεις νταβατζής η θα γίνεις πουτάνα” με πολλούς να μην έχουν περιθώρια επιλογής...

Σε εκείνο το σημείο όμως σηκώνεσαι και αναγνωρίζεις την υποκρισία των αστών και ανυπομονείς να έρθει η μέρα που θα τους χαλάσεις το μαγαζάκι και θα κάψεις την χάρτινη τίγρη και το ΑΤ της γειτονιάς...

Πλανάται ακόμα



Είναι μερικές ταινίες που τις πετυχαίνεις στο ζάπινγκ και μπορεί να μην ξέρεις

πότε ξεκίνησαν

ποιό είναι το θέμα

τι έχει προηγηθεί

ισως να τις πετύχεις μάλιστα σε τέτοιο σημείο που να μην μπορείς να καταλάβεις καν περί τίνος πρόκειται,

όμως κατευθείαν κολάς το πρόσωπό σου στο γυαλί γιατί το μόνο που έχεις καταλάβει (και μάλιστα από το πρώτο δευτερόλεπτο) είναι ότι είναι αντικομμουνιστικές και μάλιστα ψυχροπολεμικές (πραγματικός χολυγουντιανός θυσαυρός).

Ενδυματολογικά, οι κομμουνιστές μένουν καθηλωμένοι στην μόδα του 1930 ενώ αντίθετα οι άνθρωποι που έρχονται να κατασκοπεύσουν από τον “ελεύθερο κόσμο” είναι ντυμένοι στην τρίχα και μάλιστα τόσο όμορφα που θα έλεγε κανείς ότι αυτά που φορούν είναι κάθε στιγμή στην τελευταία λέξη της μόδας.

Κάθε διάλειμμα της δράσης είναι αφιερωμένο στα κακώς κείμενα του υπαρκτού.

Ελπίζω να επιτρέπεται ο Τολστόι εδώ”

Φυσικά οι πράκτορες του Ανατολικού μπλοκ δεν πετυχαίνουν ελέφαντα στα 5 μέτρα ενώ αξιοσημείωτο είναι το πάθος τους όταν πυροβολούν αφού σε κάθε σκηνή που θα πατήσουν την σκανδάλη θα σκοτώσουν πάνω από 60 περιστέρια. Ακόμα και όταν για λόγους ρεαλισμού (1 στις 1000 σφαίρες στατιστικά κάποιον θα πέτυχε, ακόμα και στα γυρίσματα) μία σοσιαλιστική σφαίρα βρίσκει στόχο αυτό θα είναι σίγουρα το πόδι του αντιπάλου (οι Σοβιετικοί κατάσκοποι αν τους δώσεις Μπαζούκα μπορούν να προκαλέσουν όχι πιο επικίνδυνους τραυματισμούς από τον Κολτσίδα)

Επιπλέον αφενός μαθαίνουμε από άλλες χολυγουντιανές ταινίες ότι εάν ήθελες να ανελιχθείς στις ειδικές δυνάμεις εάν ήσουν μαύρος αυτό θα παρέμενε ένας ευσεβής πόθος, και όμως σε αυτήν την ταινία οι μισοί κατάσκοποι είναι μαύροι (ο αντικομμουνισμός ενώνει)

Στην γροθιά του σούπερμαν.

Το πιο αστείο είναι το τέλος όπου ο Αμερικάνος φεύγει ηρωικά χωρίς να τον νοιάζουν τα λεφτά και ο Σοβιετικός του ζητάει να κάνουν μία χρυσή συμφωνία λέγοντας χαρακτηριστικά “Λες να με νοιάζει ποιός θα κερδίσει τον Ψυχρό πόλεμο?”

Και η ταινία κλείνει αποκαλύπτοντας σοσιαλιστικούς λογαριασμούς την Ελβετία και με την φράση

Είχες δίκιο Άντριου (ο ηρωικά πεθαμένος) ποιόν να εμπιστευτεί κανείς?”

Κοντινό πλάνο στο άγαλμα του Λέννιν θλιβερή μουσική και τέλος.




ΥΓ Αυτό είναι ένα από τα διαφημιστηκά μηνύματα που διέξοψαν την ταινία



“Το ήξερες ότι κάθε φορά που κατεβάζεις μία ταινία κάνεις τον κινηματογράφο φτωχότερο?

Το ήξερες ότι τον τελευταίο ενάμιση χρόνο έχουν χάσει τις δουλειές τους 4.000 άνθρωποι?

1100 video club και 3 εταιρίες διανομής έκλεισαν.

Θα κατέβαζες την ταινία εάν ήξερες ότι με ένα ok απολύεις έναν άνθρωπο?

Όχι στην πειρατία

Όχι στην ανεργία”

Όχι στην μαλακία


Το ήξερες ότι κάθε φορά που στηρίζεις ΠΑΣΠ,ΔΑΠ ΝΔ, ΠΑΣΟΚ κτλ κάνεις τον ελληνικό λαό φτωχότερο και τον Κόκκαλη πλουσιότερο?

Το ήξερες ότι τον τελευταίαο ενάμιση χρόνο έχουν χάσει την ζωή τους χιλιάδες άνθρωποι?

Πάνω από 1100 τραυματισμοί και 3 θάνατοι μεταναστών υπήρξαν.

Θα τους ψήφιζες εάν ήξερες ότι με μία ψήφο σκοτώνεις έναν άνθρωπο?

Όχι στους πολέμους

Όχι στην ανεργία

ΝΑΙ ΣΤΟΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ


Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

Back to the future...νομετελειακά


Δεύτερη μέρα στο Βερολίνο σήμερα και αποφασίσαμε να πάμε sightseeing με ένα πρόγραμμα όπου ο ξεναγός δεν πληρώνεται, απλά δέχεται ενδεχομένως κάποιο tip στο τέλος και παίρνει ένα ποσοστό από το μαγαζί όπου θα γίνει το διάλειμμα στην μέση της βόλτας. Έτσι έχει ένα κίνητρο να προσπαθήσει περισσότερο, έχει μία αμοιβή χωρίς ταβάνι που μπορεί να του αποφέρει πολλά λεφτά και επιπλέον τραβάει κόσμο με το εναλλακτικό-αντιεμπορευματικό της πρότασης.

Οφείλω να πω ότι η συγκεκριμένη τακτική μου θυμίζει τους Αμερικάνους υπουργούς-γερουσιαστές που τυχαίνει... μετά την θητεία τους να παίρνουν κάποιο tip για τις υπηρεσίες που παρείχαν. Η Χίλαρυ από τις ασφαλιστικές, η Κοντολίζα που βάφτισε ένα πλοίο κτλ.

Συναντήσαμε τον Ζαχ έξω από την πύλη του Βραδεμβούργου και τον αφήσαμε να μας ταξιδέψει με τις λέξεις από την Πρώσικη αυτοκρατορία μέχρι την "ενοποίηση της Ευρώπης" το 1989.

Παρότι θα μπορούσε κανείς να δει έναν ανιδιοτελή ξεναγό εγώ (πείτε με κολλημένο) έβλεπα άλλο ένα κύτταρο της κοινωνίας που έχει προσβληθεί από τον ιό του χρήματος με αποτέλεσμα να αποδίδω πολλές από τις κινήσεις του ξεναγού σε προσπάθεια απόσπασης συμπάθειας η οποία θα εξαργυρωθεί στα tips.

Ξεκινάμε λοιπόν και αφού αρχίζει να μας εξηγεί για την πύλη μιλώντας για την Πρώσικη αυτοκρατορία φτάνει στα νεότερα χρόνια μιλώντας μας για την στιγμή που μπήκαν οι Σοβιετικοί στο Βερολίνο και ύψωσαν την σημαία στο Ράιχσταγκ και έφτασε η στιγμή μοιρασιάς των ζωνών επιρροής.
Σε αυτό το σημείο ο Ζαχ πετάει το πρώτο αστειάκι του σε Αγγλικό χιούμορ λέγοντας πως ο "Στάλιν παρότι ήταν κομμουνιστής δεν του άρεσε να μοιράζεται..". Αλλά έτσι είναι αυτά όταν κάθε αστειάκι σημαίνει ευρώ στο τέλος της παράστασης, μπορείς να αγγίξεις όλα τα θέματα χωρίς κάποια ιδιαίτερη προεργασία (βλέπε Λαζόπουλο).

Στην συνέχεια προχωρήσαμε και φτάσαμε στο παγκόσμιο μνημείο για το Ολοκαύτωμα (η κάτι τέτοιο) όπου είναι ένα μη συμβολικό μνημείο που ο καθένας μπορεί να το ερμηνεύσει όπως θέλει. Υπάρχει (λέει ο Ζαχ) το ερώτημα γιατί έγινε μνημείο για τους Εβραίους και όχι για τους Τσιγγάνους η άλλους πληθυσμούς που δεινοπάθησαν επί Χίτλερ και μας απάντησε ότι υπάρχει μνημείο για τους ομοφυλόφιλους όπως και πολλά άλλα χωρίς να έχουν πάρει όμως την ανάλογη σημασία και δημοσιότητα.
Επιπλέον μας είπε πως όταν χτιζόταν το μνημείο αποκαλύφθηκε ότι πολλές από τις εταιρίες που συνεργάστηκαν για την θεμελίωσή του είχαν στο παρελθόν βοηθήσει και τον Χίτλερ αλλά κατά τον Ζαχ "τι να κάνεις εδώ τα ss ντύνονταν με hugo boss οδηγούσαν volkswagen και η IBM είχε αναλάβει την καταγραφή των Εβραίων. Αν πετάξεις εκτός αγοράς όλες τις εταιρίες και όλα τα στελέχη που είχαν συνεργαστεί με τους Ναζί τότε είναι πολύ δύσκολο να φτιάξεις ένα έργο". (Για αυτό στην Ελλάδα μετά το 1949 φτιάξαμε πολλά έργα...)

Σε ένα δίλεπτο διάλειμμα βρήκα την ευκαιρία και τον ρώτησα σε άπταιστα Αγγλικά "Δηλαδή κατά την γνώμη σου φταίει ο Στάλιν που... δεν μοιραζόταν; Με ποιούς να μοιραστεί με αυτούς που πήραν την πολεμική μηχανή του Χίτλερ και την χρησιμοποίησαν για να κατασκοπεύουν την ΕΣΣΔ;" (λίγο συνδικαλιάρικη η ερώτηση αλλά η επόμενη ήταν καλύτερη). Ο ξεναγός μας τα μπάλωσε και κουμπώθηκε και έτσι εξασφάλισα ότι για την υπόλοιπη ξενάγηση δεν θα ακουστεί αντικομμουνιστικό αστειάκι... Η έτσι νόμιζα τουλάχιστον γιατί ο τύπος παρότι Άγγλος είχε αστείρευτο αντι-(Μαρξιστικό-Λενινιστικό) χιούμορ.

Για την ακρίβεια πρέπει να είχε αποθηκευμένη στο μυαλό του μία γκάμα με κινήσεις και ατάκες (σαν τον Πιπερόπουλο) που έχουν βρεθεί εμπειρικά και πρέπει να χρησιμοποιηθούν σε συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα προκειμένου να αγγίξουν τον κόσμο που θα βάλει το χέρι στην τσέπη, επικυρώνοντας έτσι την μετατροπή του πολιτισμικού κεφαλαίου (γνώσεις, χιούμορ) σε κοινωνικό (συμπάθεια) και στην συνέχεια σε οικονομικό (tip). Ένα στημένο talk show η καθημερινή ζωή στον (προηγμένο) καπιταλισμό και εμείς ζούμε σε μία Ελλάδα χωρίς -ακόμα...- αρκετές τηλεοράσεις για να επηρεαστούμε βαθιά αλλά... οι εκσυγχρονιστές παραμονεύουν.

Εν συνεχεία περάσαμε πάνω από το ακριβές μέρος όπου ψόφησε ο Χίτλερ και ο τύπος άρχισε να μας διηγείται το τι ακριβώς έγινε καταλήγοντας στο να αναλύει τις θεωρίες που έχουν ακουστεί για την σωρό του Χίτλερ.
Έτσι λοιπόν σύμφωνα με τον ξεναγό πρέπει να ισχύει η ιστορία πως, μέσω της οδοντοστοιχίας του αναγνώρισαν το ότι ήταν όντως αυτός ενώ για την συνέχεια της ιστορίας ακούγονται πολλά... Μία θεωρία είναι ότι τον έθαψαν αλλά μετά βρήκαν πως ο σκελετός που είχε θαφτεί ήταν γυναικείος...και μια άλλη ότι τον πήρε ο Στάλιν στο Κρεμλίνο. Και εδώ βρίσκει ευκαιρία και τα συνδέει διαλεκτικά "Άλλωστε ο Στάλιν είχε σκοτώσει περισσότερους ανθρώπους στην Ευρώπη από τον Χίτλερ παρότι αυτό φαίνεται παράξενο. Γενικά ο κομμουνισμός δεν ήταν σαν τον ναζισμό όμως.....@##$%$%^$$"
Σαν να ακούω την επίσημη γραμμή της ΕΕ μέχρι πριν λίγα χρόνια όπου αφενώς λέμε ότι δεν ήταν ίδια καθεστώτα και στην συνέχεια τονίζουμε (μόνο) τις αρνητικές πτυχές την ΕΣΣΔ νομιμοποιώντας έτσι στις συνειδήσεις την εξίσωση που μοιραία θα ακολουθούσε.

Εκείνο το σημείο βρισκόταν στην πρώην Ανατολική Γερμανία και γύρω-γύρω υπήρχαν όμορφα διαμερίσματα,έτσι ο ξεναγός προκειμένου να μην μας δημιουργηθεί καμία λανθασμένη εντύπωση ότι η Ανατολική Γερμανία ήταν και αυτή κανονική χώρα με έγχρωμη ζωή, υπηρεσίες σπίτια ρεύμα νερό τηλέφωνο, κτλ μας προλαβαίνει λέγοντας πως "όποιος βλέπει αυτά τα σπίτια λέει Α! Τι ωραία τα σπίτια των Ανατολικών! Όμως κάνει λάθος!!εδώ έμεναν τα ανώτερα στελέχη του κόμματος και οι αθλητές. Δηλαδή για παράδειγμα εάν έκανα ένα παγκόσμιο ρεκόρ ως αθλητής της DDR, όσο ντοπέ και αν ήμουν, έπαιρνα ένα σπίτι σε αυτή την ωραία γειτονιά".

Και αφού προετοιμαστήκαμε βλέποντας την γενικότερη αρνητική εικόνα του σοσιαλισμού ήρθε η ώρα να δούμε και τις αντιδράσεις του κόσμου. Έτσι ο Ζαχ μας πήγε σε ένα μέρος στο οποίο είχε στο δάπεδο μία ασπρόμαυρη φωτογραφία από την εξέγερση του 1953 όπου "σοβιετικά τανκ άνοιξαν πυρ και σκότωσαν περί τους 250 διαδηλωτές".
Στο διπλανό κτίριο είχε μια αναπαράσταση της ζωής στην Λαοκρατική δημοκρατία όπου έδειχνε τον κόσμο χαρούμενο, ανθρώπους με κιθάρες να τραγουδούν παιδάκια να παίζουν κάτω από το πανό "Sozialismus" κτλ. Και εκεί που χάρηκα και λέω πως τελικά ο ξεναγός μας δεν είναι κακός από μόνος του αλλά οι "Ζωές των άλλων" τον έκαναν, μας λέει πως αυτή η τοιχογραφία είναι παράδειγμα του επιβαλλόμενου σοσιαλιστικού ρεαλισμού και της propaganda του καθεστώτος και πως βρίσκεται εκεί, δίπλα στο πρόσωπα των διαδηλωτών, για να δείξει την αντίθεση ανάμεσα στο είναι και το φαίνεσθαι, ανάμεσα στην καθημερινή κατασκοπία και ανελευθερία από το κράτος και στην προπαγάνδα που τα ήθελε όλα όμορφα και ηλιόλουστα.
Βέβαια στα επόμενα 10 λεπτά πρέπει να περάσαμε κάτω από περίπου 25 κάμερες αλλά ποιός είμαι εγώ που θα κλονίσω την ιδέα κάποιου για την "ελεύθερη" ζωή του όταν αυτό δεν μπορούν να το κάνουν οι χιλιάδες κάμερες που βλέπει ανήμπορος να τον παρακολουθούν.

Στην συνέχεια περπατήσαμε λίγα μέτρα και στο πίσω μέρος του κτιρίου υπήρχε ακόμα ένα κομμάτι του τείχους (δεν χάθηκε η τελευταία μας ελπίδα), μάλιστα τα παράθυρα του κτιρίου έβλεπαν στο Δυτικό Βερολίνο και κατά συνέπεια για να δουλέψεις σε εκείνα τα γραφεία θα έπρεπε να είσαι πολύ έμπιστος της κυβέρνησης. Έτσι σύμφωνα με τον (μικρο)αστικό μύθο μία νύχτα ένας υπάλληλος με την πρόφαση ότι ξέχασε κάτι στο γραφείο του πήγε το βράδυ με την γυναίκα και το παιδί του έριξαν ένα σκοινί στην "ελεύθερη" πλευρά πλευρά του Βερολίνου και πέρασαν διακριτικά-διακριτικά φεύγοντας από αυτή την καταραμένη χώρα που δεν είχε mcdonalds άνεργους και άστεγους.

Συνεχίζοντας είδαμε ένα αυτοκίνητο που χρησιμοποιούσαν στην Ανατολική πλευρά και ο Ζαχ μας είπε: "Στο Ανατολικό Βερολίνο για να πάρεις ένα αυτοκίνητο έπρεπε να δουλεύεις 10 και 15 χρόνια. Εμένα ο πατέρας μου ατύχησε μιας και περίμενε 7 χρόνια και το απόκτησε το 1989. Μετά από λίγο καιρό γκρεμίστηκε το τείχος και πέρασε από την άλλη πλευρά βλέποντας μια πόλη (oh my god) τίγκα στις bmw".
Ε, εκεί δεν κρατήθηκα και του είπα μπροστά και στους άλλους ότι εμένα στην χώρα μου χρειάζεται να δουλεύεις 20 χρόνια για να αποκτήσεις σπίτι (αν είσαι τυχερός) και μετά να αρχίσεις να δουλεύεις για καμια δεκαετία προκειμένου να πάρεις αμάξι. "Επιπλέον είμαι σίγουρος ότι ο πατέρας σου περνώντας απέναντι δεν είδε μόνο bmw , αλλά είδε κι άνεργους κι άστεγους, προβλήματα τα οποία είχαν λυθεί στην Ανατολική Γερμανία".
Ο Ζαχ ξανακουμπώθηκε και είπε ότι αναμφίβολα η άλλη πλευρά είχε αρνητικές καθώς και θετικές πτυχές για να πάρει όμως την απάντηση πως "στις εφημερίδες στα ραδιόφωνα και γενικά στα ΜΜΕ ακούμε μόνο τις αρνητικές και καλό θα ήταν φωτιστούν και λίγο οι θετικές..." Μάλιστα μία Αμερικάνα και ένας Σκωτσέζος έδειξαν να συμφωνούν. Να δεις που οι Αμερικάνοι έχουν καλύτερη άποψη για τον υπαρκτό από ό,τι οι Ναρίτες...

Η επόμενη στάση του tour μας ήταν σε μία μεγάλη πλατεία όπου υπήρχε ένα μνημείο για τα καμένα βιβλία επί Χίτλερ με μία επίγραφή που έλεγε "όταν ξεκινάς με το να καις βιβλία καταλήγεις να καις ανθρώπους", η οποία προφητική φράση είχε γραφτεί το 1933. Ακριβώς από δίπλα υπήρχε μία όπερα που σχεδόν κατεδαφίστηκε από τους βομβαρδισμούς και στην συνέχεια οι κομμουνιστές ανέλαβαν να την ξαναχτίσουν. "Βέβαια αυτό πρέπει να έγινε με πολύ φθηνά υλικά για αυτό και μοιάζει με τούρτα γεννεθλίων από έξω. Από μέσα όμως είναι πολύ εντυπωσιακό" συνέχισε ο Ζαχ.
Δίπλα μας βρισκόταν και τα ερείπια ενός πρώην παλατιού της Βασιλικής οικογένειας που γκρεμίστηκαν στον πόλεμο και οι κομμουνιστές αρνήθηκαν να το ξαναφτιάξουν ενώ σήμερα η κυβέρνηση προκήρυξε έργο μεγάλου προυπολογισμού για να τα επαναφέρει στο σημείο που ήταν ξεσηκώνοντας έτσι θύελλα διαμαρτυριών σε μία πόλη όπου το ποσοστό των ανέργων φτάνει το 50 τοις εκατό (ο καθένας με τις προτεραιότητές του).

Μέσα σε 3 ώρες και αφού απολαύσαμε κάθε στιγμή σε μία από τις πιο όμορφες πόλεις του κόσμου φτάσαμε στο museum island δηλαδή σε ένα μέρος γεμάτο μουσεία που είναι περιτρυγιρισμένο από κανάλια έτσι που να μοιάζει σαν νησάκι. Εκεί ο Ζαχ μας κάθισε σε κάτι σκαλοπατάκια και μας εξήγησε το πως έπεσε τελικά το τείχος. Δεν θα ήθελα να αναπαράγω ολόκληρη την οπτική του, πάντως μας έδωσε να καταλάβουμε ότι ήταν ο λαός που πάλεψε πίεσε και τελικά έριξε το καθεστώς και όχι οι μυστικές υπηρεσίες και η παγκόσμια αστική τάξη.
Πού ξέρεις, μπορεί και να ήταν κάπως έτσι... Πάντως τα σφυροδρέπανα που πουλάνε για σουβενίρ μπορεί στους πιο πολλούς να θυμίζουν ότι ήταν κάποτε κάποιοι γραφικοί που ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο αλλά στο σήμερα αυτοί οι γραφικοί γίνονται όλο και περισσότεροι και η αναγκαιότητα για την επανάσταση και τον κομμουνισμό όλο και πιο δυνατή, όλο και πιο εφικτή.

ΥΓ Φεύγοντας του άφησα ένα 5ευρω και του είπα πως η επόμενη φορά θα είναι καλύτερη αφήνοντάς τον σκεπτικό. Αυτός βέβαια θα κατάλαβε η επόμενη ξενάγηση και συνεπώς είσπραξη αλλά τον πρόλαβα για να του πω ότι εννοούσα την επόμενη επανάσταση.

Σπίτι μου σπιτάκι μου και ψευτοζωούλα μου

Σήμερα όντας άρρωστος κάθισα στο σπιτάκι μου και θυμήθηκα τα παλιά (στο Λύκειο δλδ) όπου μη έχοντας κάποια άλλη διέξοδο όπως πχ ένα βιβλίο άραζα και χάζευα τηλεόραση με τις ώρες. Αυτή η φορά όμως σε σχέση με τότε είχε μία διαφορά.

Έβλεπα την τηλεόραση από μια άλλη οπτική (όχι δεν άλλαξα καναπέ) και στο πίσω μέρος του μυαλού μου γύριζαν όλα όσα η τηλεόραση επιλέγει να μην μας δείξει(η να τα δείξει σε ντοκιμαντέρ τις μεταμεσονύκτιες ώρες) με το να προβάλλει ανούσια προγράμματα, προέκταση της ανούσιας ζωής μας.
Έτσι λοιπόν άνοιξα την tv και το πρώτο πράγμα που είδα ήταν στον ANT1 δύο κοπέλες να μαλώνουν για την Ελλάδα ,με την Ελληνίδα να λέει για την ανθ-Ελληνίδα ότι “αν είναι να κάνει κάτι, μέσω της Ελλάδας θα αναδειχτεί και μέσω αυτής μπορεί να γίνει ακόμα και το“the next top model”(ουάου!) και επομένως “να έχει σεβασμό για την πατρίδα” και την άλλη να απαντάει ότι “αγαπάω την Ελλάδα, τον Ελληνικό τρόπο ζωής και αυτό αποδυκνείεται από το ότι παρόλο που δεν είμαι από εδώ επέλεξα το Ελληνικό “the next top model”(τιμή μας).Και είχα κατά την διάρκεια όλων αυτών, των Κάμεραμαν να εστιάζει στα..χαρακτηριστικά των κοριτσιών και την vodafone που είναι χορηγός να βάζει την σφραγίδα της σε κάθε πλάνο, σε κάθε κοπέλα όπως κάνει ο κρεοπώλης στα κρέατα που πουλάει.

Στο διπλανό κανάλι έπαιζε ο Παπακαλιάτης ο οποίος επινόησε αλλες 5 ερωτικές ιστορίες, τις έδεσε με μαεστρία και τις έκανε άλλο ένα σήριαλ-επιτυχία. Είναι απίστευτο το πως αυτός ο άνθρωπος μέσα σε 5 σήριαλ δλδ σε 100 επεισόδια που έχει δημιουργήσει έχει καταφέρει να μην αγγίξει ούτε ένα κοινωνικό πρόβλημα. Πραγματικά πρέπει να έχεις κλείσει πολύ καλά τα μάτια σου και να έχεις βρει τις καλύτερες ωτοασπίδες για τα αυτιά σου προκειμένου να μην βλέπεις τι γίνεται στον κόσμο και να μην ακούς τα καθημερινά ουρλιαχτά. Ο άνθρωπος αυτός έχει ανασύρει οποιαδήποτε love story εχει βιώσει, ακούσει η δει σε ταινία (βλ Μητσικώστα) έχει εντοπίσει τα προβλήματά τους και τις αντιφάσεις που καλούνται να αντιμετωπίσουν. (πχ σε παλιό σήριαλ 2 ομοφυλόφιλοι που βίωναν την κοινωνική απομόνωση η στο σημερινό, ήταν ένας άντρας που η γυναίκα του δεν ήθελε να κάνουν έρωτα επειδή ήταν στρεσαρισμένη με την επιχείρηση) Όλα αυτά βέβαια είναι συνέπειςες του σημερινού συστήματος αλλά ποιός ασχολείται τώρα με το δάσσος και τα δέντρα του όταν μπορεί να ρουφήξει του ζουμί από τους καρπούς τους (1 εκ. Ευρώ τον χρόνο είναι αυτά-πολύ ζουμί δεν βρίσκετε?).

Το κακό δεν είναι όμως το τι (δεν) κάνει ο κάθε Παπακαλιάτης αλλά ότι θυμίζει όλο και περισσότερο την κοινωνία που ζούμε (και που αν το κόμμα δεν ανέβει για 9,7 ποσοστιαίες μονάδες θα συνεχίσουμε να ζούμε). Αυτό το απολιτίκ θυμίζει ακόμα ακόμα και τις “πολιτικές” εκστρατείες των ανταγωνιστών στις εσωκομματικές εκλογές πολιτικών κομμάτων όπου ακόμα και εάν αυτά έχουν αριστερές αναφορές (πχ Τσίπρας vs Κουβέλης) παραμέμπουν περισσότερο σε πανηγύρι παρά σε πολιτική μάχη (και σίγουρα όχι σε ταξική πάλη)


ΥΓ θα μπορούσα να κάνω εργασία-paper με θέμα “τα κοινωνικά προβλήματα στο έργο του Παπακαλιάτη”. Ξεκούραστο και οικονομικό.(όπως και τα σήριαλ)

ΥΓ2 Αν και αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα και στο “κοινωνικά προβλήματα στο έργο του Πιπερόπουλου” (με βιβλιογραφία Χριστίνα Λαμπίρη, Τατιάνα Στεφανίδου)