Τρίτη 15 Μαΐου 2012

Όταν γεννιέται ο άνθρωπος...


Λοιπόν. Χωρίς πολλά λόγια, μια απλή παράγραφος για να μοιραστώ  τη ζωή μου σαν δάσκαλος.
Σήμερα μπήκε ένα παιδί στην τάξη με το πρόσωπο μελανιασμένο από το ξύλο που έφαγε απτον πατέρα του. Τις τρώει 3 χρόνια συνεχόμενα. Ο άλλος μαθητής μου βρίσκεται σε μία διαρκή διάσπαση προσοχής και δεν μπορεί να προσέξει. Ο μπαμπάς του πέθανε πριν 5 μήνες και η μάνα του πήγε προχθές στην Ρωσία και θα γυρίσει μετά το καλοκαίρι. Είναι μόνος με την γιαγιά.
Από τους τρεις τσιγγάνους μου η μία δεν έρχεται επειδή είναι ο μπαμπάς της φυλακή και δεν έχουν να φάνε. Η άλλη ενώ ερχόταν , ξαφνικά σταμάτησε. Ο μπαμπάς της άνεργος λόγω εργατικού ατυχήματος. Τώρα, 7 χρονών παιδί, πουλάει νερά στα ΚΤΕΛ για να έχουν να φάνε.
Ο άλλος δεν είχε παπούτσια να φορέσει και δεν ήρθε ούτε αυτός σχολείο. Η άλλη μου μαθήτρια, ζει σε ένα σπίτι με την μαμά που είναι αγράμματη και τον μπαμπά που ξέρει απλά να γράφει αλλά δουλεύει 15 ώρες την μέρα.
Αποτέλεσμα; Το παιδί είναι τόσο αδούλευτο που είναι στα όρια της καθυστέρησης.
Και σας μίλησα ακόμα μόνο για τα 6 παιδιά της τάξης.
Πιθανό κοινό αποτέλεσμα όλων αυτών; Σχολική αποτυχία και διαρροή. Ανεργία και ημιαπασχόληση σε συνθήκες γαλέρας. Ξανά μανά ποτό, ξανά κακοποίηση παιδιών, ξανά φυλακή, βάσανα κι άλλο ποτό για να ξεχάσουν και ναρκωτικά. Μια ζωή το μόνο που θα σπάει την σιωπή, θα είναι ο ήχος απτο κλάμα της γέννας και των βασάνων.
Για αυτό συγχωρείστε παρακαλώ τον συνάδελφο Σάββα.
Δεν πνίγηκε απτο σκοινί, ίσως τον έπνιξαν τα δάκρυά του.

«Ανοίξτε δρόμο για να ξεσπάσει ο θυμός και το μίσος, που έχουν συσσωρευτεί στις καρδιές σας ύστερα από αιώνες εκμετάλλευσης θλίψης και βασάνων»