Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012

Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2012

Κουίζ

Ποιο είναι το κόμμα που απέρριψε την ένταξη του Καρπόζηλου ως μέλος του και δέχθηκε την ένταξη του Νίκο Βουρλιώτη (NiVo) ?

Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012

Χαμογελάς γαλήνια ξαπλωμένος
σαν τα χείλη μιας γυναίκας να φιλούν αθέατα μέρη του κορμιού σου(...)
Ο λαιμός σου είναι πιο σέξι από τους γέρικους και θλιβερούς λαιμούς του Τζόνσον, του Ντε Γκολ
του Κοσίγκιν, ή τον πυροβολημένο λαιμό του Τζον Κένεντι

Άλεν Γκίνσμπεργκ "Εγκώμιο στον Τσε Γκεβάρα"

Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2012

Μέρες της εβδομάδας

Όταν, τέλος, βγήκα απ'την πόρτα, τρεις πόλεμοι είχαν κιόλας τελειώσει,
 η μικρή πάροδος ταξίδευε σ'έναν ωκεανό από χαρτιά, βίδες στουπιά, τηλέφωνα-
γιατί το πρόβλημα, φίλοι μου , δεν είναι να σώσεις τον κόσμο,
αλλά να τον σώσεις την ερχόμενη Πέμπτη.




Λειβαδίτης "Ανακάλυψη"






Πέμπτη 30 Αυγούστου 2012

Στον ουρανό σαν μαρσεγιέζα κόκκινη
σφαδάζει ψοφώντας η Δύση.
Όλα πια είναι μια τρέλα.


Μαγιακόφσκι "Σύννεφα με παντελόνια"

Τρίτη 28 Αυγούστου 2012

Ο εκπρόσωπος του Θεού μίλησε



Ζήτω οι στρατηγοί του Γράμμου. Που πολέμησαν μαζί με τους Άγγλους και τους ηρωικούς δωσίλογους για να παραμείνουν τα εργοστάσια στα αφεντικά και εμείς να δουλεύουμε 10ωρα για να ζήσουμε. Σε αυτούς που πολέμησαν για να έχουν οι μεγαλοπαπάδες τέτοιες μεγάλες κοιλιές χωρίς να έχουν δουλέψει ούτε μια μέρα στην ζωή τους.

Ξεπατώθηκαν κυριολεκτικά όπως μας λέει στο 11.47 ο παναγιότατος οι κομμουνιστές από τις πατριωτικές ναπαλμ των Αμερικάνων. Και όντως αν διαβάσει κανείς την "Άλλη Ελένη" η να δει τα κορίτσια της βροχής θα μπορούσε να δει χαρακτηριστικές περιγραφές του παρά φύσιν έρωτα που διεξήγαγαν οι βασανιστές και κατά τα άλλα ευλογεί ο κύριος με την κοιλιά.

Άντε του χρόνου να ταξιδέψετε και στο Αφγανιστάν να ευλογήσετε και εκεί τον Ελληνικό στρατό που νικάει τους απίστους και διατηρεί τα Αμερικάνικα συμφέροντα.

Πέμπτη 23 Αυγούστου 2012

Βελόπουλος .Ένας άνθρωπος μια ιστορία


Ήταν ένα από τα βασανιστικά μεσημέρια του Λυκείου, όταν οι ορίζοντες μας και το ασύρματο ίντερνετ των γειτόνων ήταν ακόμα κλειστά και η μόνη λύση για να περάσουν οι ώρες, ήταν η ελληνική τηλεόραση. Από την μία τα σήριαλ κονσέρβα, από την άλλη η Λαμπίρη και η Τατιάνα και το κερασάκι στην τούρτα της βαρεμάρας συμπλήρωνε η Μπήλιω Τσουκαλά με την ανάλατη εκπομπή της. Μόνη λύση για να περάσει κάπως υποφερτά ο χρόνος ήταν ή το διάβασμα των μαθημάτων του Ελληνικού Λυκείου (χίλιες φορές Μπίλιω), ή ο γραφικός τυπάκος που πουλούσε την πραμάτια του στο τηλεάστυ.

Δεν εννοώ άλλον από τον Κυριάκο Βελόπουλο. Καθημερινό μου σύντροφο στις ώρες που άφησε κενές ο θάνατος του Παρασίδη (τι ίστορία και αυτή!) και το χαμηλό μπάτζετ των τηλεοπτικών καναλιών. Οι συμμαθητές μου σε παρόμοιες συζητήσεις για την μεσημεριανή τηλεοπτική θαλπωρή, εξεδήλωσαν την βαρεμάρα τους αλλά και την συμπάθειά τους για την Χριστίνα Λαμπίρη.
Εγώ λίγο πιο προβληματισμένος, αναζητούσα κάτι που θα άγγιζε πιο πολύ τα καθημερινά προβλήματα του ελληνικού λαού(πέρασε και δεν ακούμπησε).

Εκείνο λοιπόν το μεσημέρι, ο συγγραφέας Κυριάκος , έκανε κριτική σε έναν άλλον συγγραφέα , ίσως λιγότερο γνωστό στην ελληνική νεολαία τον Νίκο (Καζαντζάκη). Μας είπε λοιπόν, ο Κυριάκος, ότι ο Καζαντζάκης είναι υπερεκτιμημένος και το “ Ο Χριστός ξανασταυρώνεται” ένα δικαίως αφορισμένο έργο. Σήμερα 8 χρόνια μετά, τελειώνω το συγκεκριμένο πεζογράφημα και η σκέψη μου ταξιδεύει στον καθημερινό μου σύντροφο εκείνα τα μεσημέρια της άγριας νιότης. Τι μεσολάβησε σε αυτά τα χρόνια. Μεγάλωσα, ψήλωσα, ομόρφυνα, αγάπησα, με αγάπησαν,έκανα έρωτα,διάβασα, πέρασα στην σχολή μου, πήρα πτυχίο, μπήκα στα εαακ, φτιάχτηκε η ανταρσυα, μπήκα και σε αυτήν, συμμετέχω και σε μια συνιστώσα της. Όλα καλά. Καλά δηλαδή σε σχέση με τον Βελόπουλο, που απότι τον κόβω το μόνο από τα παραπάνω που πρέπει να έχει κάνει τα τελευταία χρόνια είναι το πρώτο. Κατά τα άλλα το να αφήνεις το ΛΑΟΣ για να πας στη ΝΔ, και να είσαι κατηγορούμενος (από εφημερίδες) για κακουργήματα μαζί με ολόκληρη την μαφία της Θεσσαλονίκης, δεν είναι ότι καλύτερο

Όχι δεν εννοώ τoν Παναγιώτη Ψωμιάδη. Άλλωστε αυτός, πρώτον, ποτέ δεν ήταν στο ΛΑΟΣ και δεύτερον δεν κατηγορείται για κακουργήματα. Έχει ήδη αποδειχθεί η ενοχή του. Εκτός από ποδοσφαιριστής, ζορό, Αι Βασίλης, επιτυχημένος λαικός πλεή μπακ τραγουδιστής είναι και κακούργος

Και άντε το να προδώσεις, έχει μια γλυκιά ηδονή μέσα του. Μπορείς να λες ότι κάποτε πίστευες σε κάτι. Ήσουν ακτιβιστής της δεξιάς όπως λέει ο Βορίδης. Ή έβαζες μπόμπες σε αριστερούς, όπως περηφανεύεται ο Μιχαλολιάκος πριν γίνει καταδότης των συντρόφων του και έμμισθος της ΚΥΠ.
Για παράδειγμα ο Φασούλας, ήταν μια αξία. Ο άνθρωπος ήταν ΚΚΕ και ΠΑΟΚ και τα ξεπούλησε όλα για να γίνει ΠΑΣΟΚ και Ολυμπιακός. Εκεί μάλιστα, να βγάλω το καπέλο μου και να τον βάλω στο  top10 προδοσιών μαζί με τον Ιούδα, τον Βρούτο, τον Εφιάλτη και τον Μαυρουδέα.

Αλλά αυτός ο Βελόπουλος ρε παιδί μου. Μηδενικό ήταν και μηδενικό θα μείνει, όσο και να τον προωθεί ο αρχηγός της πολιτικής άνοιξης και ο εκφασισμός των σαλονιών.

Τρίτη 15 Μαΐου 2012

Όταν γεννιέται ο άνθρωπος...


Λοιπόν. Χωρίς πολλά λόγια, μια απλή παράγραφος για να μοιραστώ  τη ζωή μου σαν δάσκαλος.
Σήμερα μπήκε ένα παιδί στην τάξη με το πρόσωπο μελανιασμένο από το ξύλο που έφαγε απτον πατέρα του. Τις τρώει 3 χρόνια συνεχόμενα. Ο άλλος μαθητής μου βρίσκεται σε μία διαρκή διάσπαση προσοχής και δεν μπορεί να προσέξει. Ο μπαμπάς του πέθανε πριν 5 μήνες και η μάνα του πήγε προχθές στην Ρωσία και θα γυρίσει μετά το καλοκαίρι. Είναι μόνος με την γιαγιά.
Από τους τρεις τσιγγάνους μου η μία δεν έρχεται επειδή είναι ο μπαμπάς της φυλακή και δεν έχουν να φάνε. Η άλλη ενώ ερχόταν , ξαφνικά σταμάτησε. Ο μπαμπάς της άνεργος λόγω εργατικού ατυχήματος. Τώρα, 7 χρονών παιδί, πουλάει νερά στα ΚΤΕΛ για να έχουν να φάνε.
Ο άλλος δεν είχε παπούτσια να φορέσει και δεν ήρθε ούτε αυτός σχολείο. Η άλλη μου μαθήτρια, ζει σε ένα σπίτι με την μαμά που είναι αγράμματη και τον μπαμπά που ξέρει απλά να γράφει αλλά δουλεύει 15 ώρες την μέρα.
Αποτέλεσμα; Το παιδί είναι τόσο αδούλευτο που είναι στα όρια της καθυστέρησης.
Και σας μίλησα ακόμα μόνο για τα 6 παιδιά της τάξης.
Πιθανό κοινό αποτέλεσμα όλων αυτών; Σχολική αποτυχία και διαρροή. Ανεργία και ημιαπασχόληση σε συνθήκες γαλέρας. Ξανά μανά ποτό, ξανά κακοποίηση παιδιών, ξανά φυλακή, βάσανα κι άλλο ποτό για να ξεχάσουν και ναρκωτικά. Μια ζωή το μόνο που θα σπάει την σιωπή, θα είναι ο ήχος απτο κλάμα της γέννας και των βασάνων.
Για αυτό συγχωρείστε παρακαλώ τον συνάδελφο Σάββα.
Δεν πνίγηκε απτο σκοινί, ίσως τον έπνιξαν τα δάκρυά του.

«Ανοίξτε δρόμο για να ξεσπάσει ο θυμός και το μίσος, που έχουν συσσωρευτεί στις καρδιές σας ύστερα από αιώνες εκμετάλλευσης θλίψης και βασάνων»

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

Publish or Perish

Θα σου άρεσε να ήμασταν στο 80. Να αυξάνονται οι μισθοί, να υπάρχει ένα όνειρο. Όνειρο χωρίς πολύ προσπάθεια. Όνειρο που ήπιε το αίμα που χύθηκε σε εκείνο το προαύλιο της Τοσίτσα, της Στουρνάρη, στα υπόγεια του ΥΠΠΟ και μεγάλωσε, τους αγκάλιασε όλους ψεύτικα. Να κάθεσαι όπως τότε ξένοιαστος και να παλεύεις με τον διάλογο και την κουβέντα ενάντια στην εξουσία. Θα σου άρεσε να μείνει εκείνη η εξουσία για να σε αφήνει να της βγάζεις την γλώσσα. Να διαβάζεις Νίτσε και Φουκώ ,να αγορεύεις ώρες ολόκληρες για την εξουσία, για την ελευθερία. Δυστυχώς κυρία μου γεννήθηκες 22 χρόνια μετά και πλέον το άσυλο καταργήθηκε. Ξέρω το δικό σου είναι στο Φλοράλ, η στις βιβλιοθήκες της σχολής σου. Πάντα με εκείνο το τακούνι, σελιδομετρητή, πάντα με εκείνο το βλέμμα συμπόνοιας στους αριστερούς που μοιράζουν πεζά φυλλάδια με ξύλινη γλώσσα. Μας ποιος θα τους πει επιτέλους να τα γράφουν λιγο πιο απλά? Σίγουρα όχι εσύ, γιατί εσύ δεν είσαι με την εξουσία. Πρέπει να το καταλάβουν μόνοι τους. Ο Διάλογος του 80 έδωσε την θέση του στον εσωτερικό διάλογο και αυτός την αφήνει καθημερινά, στην πλήρη αφασία. Τον φορντισμό της σκέψης. Κοίταξε που ξεμάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα και απλά.
Λειβαδίτη, τι κατάλαβα που μάφησαν να τραγουδάω? Άνεργος είμαι και ποιος θα ακούσει την φωνή μου. Και εσύ κυρία μου μην κρίνεις τα παιδιά. Αυτά σήμερα, σου δίνουν άτσαλα το φυλλάδιο, και αύριο θέλουν να αγκαλιάσουν τον κόσμο.
Και θα πας και σε καμια πορεία αν βολέψει με τις ώρες σου. Αν δεν έχεις να πας για καφέ, να διαβάσεις, αν σε «εκφράζει» ο κόσμος που πηγαίνει. Χίλια αν σε έναν κόσμο που δεν τα υπολογίζει, σκοτώνει και νεκρώνεται καθημερινά σε οχτάωρες δόσεις (ή «με το κομμάτι» όπως είπε κάποιος) χωρίς να σε ρωτήσει, εσένα και την παρέα σου. Αυτός σκοτώνει με ψυχρούς σιδερένιους νόμους και εσύ του απαντάς δια της παρατεταμένης σιωπής σου. Δεν είσαι και με την εξουσία να δώσεις μια λύση. Το κριτήριο της αναγκαιότητας εξαρτάται απτο πόσο θα επηρεάζει τις σπουδές σου. Α ναι. Και τον καθηγητή που θα κάνεις το διδακτορικό σου. Κρύβεις τους φόβους σου, τους κληρονομημένους από γενιές, πίσω από μεγάλους χάρτινους συλλογισμούς. Μάλλον οι συλλογισμοί σου δεν σημαίνουν τίποτα και για κανέναν.
Εκτός απτον καθρέφτη σου και τον καθηγητή σου