Metropolism

Πόση βρωμιά, πόση λίγδα, πόσοι πισώπλατοι διάλογοι και ειρωνικά γελάκια.
Όλοι εναντίον όλων για 3 χρόνια σε μία επιχείρηση που η τσιγαρίλα στις σκάλες καλύπτει για λίγο την δυσοδία των ανθρώπων.Όλοι εναντίον όλων, νούμερα εναντίον αριθμών, και στο απυρόβλητο, μόνο το μεγάλο αφεντικό που.... “Όταν ξεκίνησε η επειχείρηση αυτός είχε alfa romeo και εγώ ήμουν πεζός. Σήμερα, αυτός έχει mercedes και εγώ είμαι ακόμα πεζός” όπως μου εμπιστεύτηκε χαμογελαστά ο Χρήστος.
Και οι καυγάδες με τις γροθιές φαντάζουν απλά ως μία υγιή έκφραση
της συσσωρευμένης αγανάκτησης
Και εγώ?
Εγώ 15 χρονών ανυπεράσπιστος να έρχομαι μέρα με την μέρα αντιμέτωπος με καταστάσεις και συγκρούσεις καπιταλιστικής βαρβαρότητας, να πέφτω από παγίδα σε παγίδα και να σηκώνομαι.
Πιο δυνατός? Ίσως όχι. Μάλλον πιο σκληραγωγημένος, με πιο σκληρό δέρμα, που αισθάνεται λιγότερο κάθε ερέθισμα, την λύπη μα και την χαρά.
Τι να πρωτοθυμηθώ τα 100 ευρώ τον μήνα, την ανυποληψία, την μήνυση που θα έτρωγα απτον κολλητό του Υπεύθυνου γιατί έγραψα την αλήθεια? Τον υπεύθυνο που πήρε την θέση του υπεύθυνου? Τα 5ωρα ταξίδια στα χωριά, μια μέρα πριν τις εξετάσεις. Τον υπεύθυνο ύλης που εκμεταλλευόμενος την εξουσία του με κατσάδιασε γιατί είχα θάρρος.
Τις μέρες που απολύθηκε ο δακτυλογράφος και πουλούσαμε την ζωή μας σε 5άωρα γράφοντας σε 25 παιχνίδια τα ονόματα 22 μαντράχαλων? Τα παγωμένα 90άλεπτα, την πιο δυνατή βροχή που έχω ζήσει? Το σιδερικό που βγήκε από την τσάντα του προέδρου?

Έναν μήνα μάλιστα η ΕΣΗΕΑ είχε κάνει απεργία και στον μηνιαίο φάκελό μου βρήκα 93μιση ευρώ. Μάλιστα είχε μέσα πενηντάλεπτο, μου είχε κόψει το ημερομίσθιο!.
Μία ζωή γεμάτη με πλαστές στιγμές
Αυτός ήταν ο λόγος που δεν έζησα εφηβεία, που δεν έκανα έρωτα, που δεν πήγα σε ένα πάρτυ, σε γυμναστήριο, που δεν άκουσα Πυξ λαξ,μέταλ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑ.
Για αυτό ακούω ακόμα το ίδιο τραγούδι system of a down, ζω την ζωή που δεν έζησα.
Βγήκα από την ζεστή μου γυάλα, άγγιξα για λίγο ένα μέρος του σκληρού πυρήνα του καπιταλισμού
και κάηκα
Αλήθεια σας λέω, κάηκα, ένα κομμάτι μου θρυματίστηκε. Ίσως είναι μερικοί νευρώνες του εγκεφάλου που δεν σε κάνουν πια να νιώθεις συναισθήματα.
Και ευτυχώς βρήκα έναν τρόπο διαφυγής, ένα παράθυρο και έφυγα.
Μα, το οικοδόμημα δεν θα το αφήσω εκεί να καταστρέφει τις ζωές άλλων. Μια μέρα θα μουτο πληρώσει, θα μας το πληρώσει, για τον μικρό θάνατο που μας προκαλεί κάθε μέρα, κάθε ώρα.
Η συνέχεια γνωστή, “επιτυχία” στις πανελλήνιες (αλήθεια το αντίθετο του επιτυχημένος ποιό είναι?)
Είσοδος στην σχολή, και μια φλόγα που έκαιγε απτην πρώτη στιγμή και ευτυχώς καίει ακόμα.
Μια αγαπημένη αγκαλιά και δυο χρόνια φιλιά γέλια και ζουζουνίσματα, ένα κοριτσάκι που μπήκε στην ζωή μου και ακόμα συγκινούμαι για τις πρώτες μας στιγμές, και το πρώτο του δάκρυ που το σκούπισα με τα φιλιά μου και το σταμάτησα με μια αγκαλιά.
Μα, τόσο καιρό, παρότι ευτυχισμένος, δεν ξέχασα που ζω, δεν έσβησε το μίσος και η αγάπη, δεν ξεχάστηκα. Περπατούσαμε παρέα στον δρόμο της ανάπτυξης, της συνειδητοποίσης, Και τώρα, 2 χρόνια μετά, σαν έτοιμος από πάντα, πιο έτοιμος από ποτέ, θα βρω μια οργάνωση γιατί νιώθω
ένα μίσος ταξικό για κάθε υποτακτικό τους, μία αγάπη για την ζωή και αλληλεγγύη για κάθε άνθρωπο που θα χρειαστεί να σκύψει το κεφάλι στους εκβιασμούς του συστήματος.
Νιώθω ,πια , ότι “αν συνεχίζουμε να ζούμε, είναι για να πατήσουμε πάνω στα κεφάλια των βασιλιάδων”

Όλες αυτές οι εμπειρίες είχαν ξεχαστεί, είχαν θαφτεί

Και τώρα, κάτι μου τα θύμισε. Ένας μπαμπάς (απτους λίγους που με στήριξαν στην εφημερίδα) απέξω να μιλάει για την απόλυσή του, για τις διασυνδέσεις που πρέπει να έχεις, για τα κύματα που παλεύεις και καμια φορά πνίγεσαι , για τον συνεργάτη του, που προσπαθεί να τον “καθαρίσει” το αφεντικό, για καταστάσεις βρώμικες, ξένες προς το μωράκι του που κοιμόταν δίπλα, μέσα στο αυτοκίνητo, ήσυχα ήσυχα, αποπνέοντας μία καλοσύνη, μία άγνοια για το τι πρόκειται να συναντήσει αν αυτή η κοινωνία δεν αλλάξει...





Γνωρισέ με, το χρειάζομαι