Λευτεριά στους Ντάλτον.

Είμαι από αυτούς που μεγάλωσαν θεωρώντας τον σερίφη ως τον καλό του Αμερικανογραμμένου παραμυθιού και την εξόντωση των τρομοκρατών ινδιάνων ως θετική, σχεδόν ανακουφιστική.

Χωρίς ποτέ να αναρωτηθώ γιατί να μην συμβαίνει το αντίθετο, ή γιατί μία κοινωνική συμμαχία των ινδιάνων, των πελατών, του πιανίστα και γιατί όχι και των Ντάλτον με Γενικό Γραμματέα τον Λούκυ Λουκ, να πυροβολήσει τον ιδιωκτήτη του σαλούν (που φέρνει και νοθευμένα ποτά) και τον σερίφη που τον φυλάει.

Η Μαμουθκομίξ αυτά έλεγε, και τι να κάνω αυτούς ξέρω αυτούς εμπιστεύομαι..

Αυτές οι λανθάνουσες προοπτικές του παραμυθιού έρχονται στο μυαλό μου τώρα, χρόνια μετά και ενώ μέσα μου πάντα υπάρχει η μικροαστική φύση που συγκρούεται για να βγει στο προσκήνιο και να με ξαναμετατρέψει σε φιλήσυχο πολίτη, οπαδό του ΠΑΟΚ και χειροκροτητή του εκάστοτε εφοπλιστή, κατασκευαστή, εργοστασιάρχη (κοινώς λαμόγιο) μεγαλομετόχου του. Είναι δύσκολο όμως γιατί έχει μπροστά της τέρατα να συγκρουστεί και μία συμπαγή σειρά από όρια.

Και όταν λέμε τέρατα εννοούμε επιτεύγματα πράξεις και ήρωες που ακόμα και εάν έχεις ακούσει κάτι μακρινό για αυτούς, δεν μπορείς παρά να ξέρεις τι θα αποφασίσεις, με ποιούς θα πας και ποιούς θαφήσεις...