Σημειώσεις σχετικά με τις περυσινές εκλογές

Τι είναι ο επαναστάτης?

Επαναστάτης είναι ο άνθρωπος εκείνος που είναι συνεχώς διατεθειμένος να κάνει διαρκώς μικρές υπερβάσεις και επαναστάσεις στην ζωή του προκειμένου να βρεθεί στην θέση, να βοηθήσει όσο το δυνατόν περισσότερο την υπόθεση της

ανθρώπινης χειραφέτησης δηλαδή της υπέρβασης της κεφαλαιοκρατίας και την σοσιαλιστική οικοδόμηση. Σταματάει να είναι επαναστάτης όταν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα της ζωής του μπροστά σε υπερβάσεις, κάνει ένα βήμα πίσω και κοιτάει την πάρτυ του.

Ήταν πρωί του Μάη κοντά στην ροδαυγή βγήκα να πάρω αέρα, τα τραπεζάκια της ΠΑΣΠ γιατί πολλά μας τάχουν κάνει οι βρωμιάρηδες.

Εκλογές κόμματα με φρου φρου και αρώματα, στης βουλής τα έδρανα αχ και εγώ να έκλανα (γειά σου ρε Ψαριανέ, επαναστάτη της πορδής)

Την προηγούμενη είχαμε ΔΣ μέχρι αργά το βράδυ προκειμένου να καταρτίσουμε τα ψηφοδέλτια και κλασικά μας πήρε ώρες μέχρι να συννενοηθούμε. Αυτό που συνέβη είναι ότι η ΔΑΠΑΡΑ σε όλη την Ελλάδα προσπάθησε προκειμένου να πάρουμε τα λευκά ως άκυρα, προφανώς έτσι ώστε να εξασφαλίσει πιο εύκολα την αυτοδυναμία σε διάφορες σχολές.

Ε στην σχολή μας έκανε μερικές συνδικαλιές ο Κνίτης, έκανα και εγώ μερικές, περιμέναμε καμιά 5-6 ώρες και τελικά υπό την απειλή της καταγγελίας μας σχετικά με την διαδικασία του Παιδαγωγικού η ΔΑΠΑΡα έκανε κωλοτούμπα και έτσι η αποθέωση της Λ. (Λιντοηκής) δημοκρατίας το επόμενο πρωί έγινε κανονικά.

Κάποια στιγμή εκεί που περιμέναμε εμείς σπάζοντας τα νεύρα των Δαπιτών και οι Δαπίτες σπάζοντας τα δικά μας, κάνω στον καθοδηγητή Κνίτη-Επταλοφίτη (που θεωρητικά ήμασταν ψιλομαζί σε αυτό)

“τι θα κάνετε με τα ψηφοδέλτια?”

Εκείνος ξεχνιέται και μου απαντάσει “εμείς τα ψηφοδέλτια θα τα υπογράψουμε κανονικά”

ευτυχώς όμως κατευθείαν έρχεται στο μυαλό του σε ποιόν μιλάει και προσθέτει “για τα δικά σας ψηφοδέλτια πραγματικά στα @@ μου τι θα κάνετε, στα @@ μου τι θα κάνεις”....

Ο Τσε είχε πει και το ότι

“ΑΝ ΤΡΕΜΕΙΣ ΑΠΟ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΑΔΙΚΙΑ ...ΤΟΤΕ ΕΙΣΑΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΜΟΥ!!!”

αλλά μάλλον την στιγμή που το διάβαζα εγώ, ο επταλοφίτης-κνίτης , Διάβαζε το πατριδογνωμόνιο ή την άλλη (υπαρκτή?) δήλωση του Τσε για τους κουκουλοφόρους.

Εγώ δεν ψαρώνω (μου έχει πει και χειρότερα) και του κάνω μεταξύ σοβαρού και αστείου, “εντάξει απλά ρε συ αν θέλω αύριο να μπω στην ΚΝΕ να μην ξέρω τι θα κάνουμε με τα ψηφοδέλτια?”

-“Όσο είμαι εγώ στην οργάνωση ΕΣΥ την ΚΝΕ δεν μπαίνεις που να χτυπιέσαι” και το επαναλαμβάνει 2-3 φορές παραφράζοντάς το νιώθοντας έτσι την ιδωνή της εξουσίας να κυλάει στο αίμα του.

Ναι είναι ο ίδιος κνίτης που είχε γυρίσει στο άσχετο και μου είχε πει “μην γυρίζεις προς τα πίσω γιατί μόνο και μόνο που βλέπω την φάτσα σου ανακατεύομαι”. Και να πεις ότι δεν είμαι ωραίο παιδί, πάει καίερχεται, αλλά μάλλον αυτός είναι βλακάκος.

Όχι το παιδί δεν είναι απτην επτάλοφο, απλά για όσους έχει τύχει να ακούσουν Ραπτόπουλο, αντιμετωπίζει τα ΕΑΑΚ με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζει ο Επταλοφίτης τον Άρη. Με ένα αστείρευτο κόμπλεξ.

Κοιμόμαστε 3 ώρες, πηγαίνουμε το πρωί και τοποθετούμαστε κοντά στην αίθουσα των εκλογών, με το τραπεζάκι μας να καταλαμβάνει τον χώρο που πέρυσι βρισκόταν, η ΠΑΣΠ, και έχοντας δίπλα μας την ΠΚΣ. Έβαλα λοιπόν το τραπεζάκι μας και ένα ταμπλό και περίμενα τους ΠΑΣόκους να τσαμπουκαλευτούν. Έλα όμως που έρχεται ο κνίτης και χωρίς να μου πει τπτ παίρνει το τραπέζι μου και το σπρώχνει. Η λαική αντιβία ήταν ότι το έσπρωξα και εγώ, ψιλοσπροωχτήκαμε, έπεσαν και μερικές ψιλοαπειλές και τελικά ψιλοσυννεοηθήκαμε.

Η ώρα κυλούσε αργά και βασανιστικά μέχρι να αρχίσει να αυξάνεται η ροή του κόσμου που ήθελε να ψηφίσει. Έτσι μετά από έναν μισάωρο ύπνο ήμουν έτοιμος να αρχίσω να κάνω παράσιτα στην κυρίαρχη ιδεολογία.

Κυριολεκτικά όμως.

Έβλεπα την περιφέρεια ΔΑΠ και ΠΑΣΠ καμιά κατοστάρα άτομα συνολικά και εκεί που περίμεναν στην ουρά τους έλεγα. “κανείς ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, θα βγει ο πρεντεντέρης και θα πει, να η νεολαία με τα νέα μέτρα είναι, κτλ κτλ.”

Μπορεί κα οι 100 να σκέφτηκαν ποιός είναι αυτός ο σπαζαρχί...

Ε 3 δεν θα το έριξαν άκυρο? Κέρδος είναι.

Και όσο εμείς σπάζαμε τα @@ του κόσμου μιλώντας του πολιτικά και ζητώντας του να μας ψηφίσει και να έρθει στην απεργία που ήταν την επομένη, το αναρχικό σχήμα της σχολής, είχε αράξει στο τραπεζάκι του και είχε στήσει μία αντικάλπη. Στόχος του ήταν , να προβάλει χωρίς λογοκρισία το τι θα έγραφε ο καθένας στην ψήφο ειρωνευόμενο έτσι τις εκλογές.

Αυτό θα το πετύχαινε μέσα από ένα κολάζ που θα διαμορφωνόταν με τις αντι-ψήφους.

Προσωπικά δεν κρατήθηκα και άσκησα το αντι-εκλογικό μου δικαίωμα. Έγραψα λοιπόν: “Αντί να κοιτάξετε να τρέξετε για καμια απεργία κάθεστε και κόβετε ψήφους από αριστερές παρατάξεις” και το τοποθέτησα στην αντι-κάλπη, παίρνοντας εγγυήσεις ότι ότι και αν έφραψα δεν θα λογοκριθεί.

Και όντως τα παιδιά δεν είχαν κρεμάσει ούτε ένα αφισάκι που να καλεί στην απεργία.

Τι να πεις?

Ταξική συνείδηση βερύκοκου και πολιτικό πρόγραμμα ΑΜΠΟ (Αποχή Μπάφος και ΠΟδήλατο)

Οι ώρες περνούσαν αργά και βασανιστηκά , με τα ηχεία της ΔΑΠ να παίζουν επαναλαναμβανόμενα τον ύμνο της και της ΟΝΝΕΔ και εσένα να προσπαθείς να μην σκέφτεσαι τι είχε γίνει στην Πάτρα το 91.

Στην συνέχεια τα ηχεία της ΚΝΕ έπαιζαν τα αντάρτικα και εσύ να προσπαθείς να μην σκέφτεσαι τι έγινε στην Μόσχα το 89.

Τώρα που το σκέφτομαι, οι φοιτητικές εκλογές ίσως είναι ένα χρονικό σημείο της ζωής σου που γενικά προσπαθείς να μην σκέφτεσαι.

Ένα ακόμα αξιοσημείωτο περιστατικό είναι φυσικά η εκλογική δουλειά που έκανε μία κοπέλα που απλά έλεγε στον κόσμο να μην ψηφίσει ΕΑΑΚ καθότι αυτοί είναι που σπάνε τράπεζες και καίνε κόσμο όπως στην Μαρφίν. Ευτυχώς μετά από μία παρατήρηση στην καθοδήγησή της αυτό σταμάτησε.

Και εκεί που λες ότι αυτή η μέρα που ξεκίνησε από τις 6 το πρωί, δεν θα τελειώσει ποτέ, έρχεται η στιγμή της καταμέτρησης, παίρνεις την αποστολή σου αλλά eurovision, στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο με μπύρες και τσιγάρα, και περιμένεις τα αποτελέσματα.

Γενικά από την μικρή μου εμπειρία, η συγκεκριμένη διαδικασία είναι αστεία σε πολλές σχολές αλλά εάν στο δικό σου τμήμα έχεις ΔΑΠ με μεγάλο μπάτζετ, τότε απολαμβάνεις ένα υπερθέαμα που μπορεί να σε συναρπάσει μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Τσιφτετέλια, φωνές, κραυγές (το γνωστό σε όλους μας “και Α και ΟΥ ” και φυσικά μαστουρωμένοι πρωτοπόροι αγωνιστές της εξωκοινοβουλευτικής δεξιάς, που γλεντούν την άχαρη ζωή τους κάνοντας πλούσιο τον κυλικειάρχη.

Και μέσα σε όλο αυτό το καταθλιπτικό περιβάλλον, έχεις τον Δαπίτη που μετράει να προσπαθεί να κάθε ψήφο τους να φωνάζει όσο πιο δυνατά μπορεί το όνομα της παράταξής του που αν το συνδιάσεις και με άλλα στοιχεία του χαρακτήρα του(ς) θυμίζει έντονα τις πρωτόγονες πολυγαμικές φυλές που περιγράδει ο Έγκελς στο “καταγωγή της οικογένειας και της ατομικής ιδιωκτησίας”

Στην αντίπερα όχθη (ο Θεός να την κάνει), στον χώρο της ΠΑΣΠ κανείς εκεί δεν τραγουδά και το μόνο που φαίνεται είναι μερικά δειλά χαμόγελα που έβαλαν και τα παιδιά το λιθαράκι τους “να σωθεί η πατρίδα μας από την χρεωκοπία”

Ενώ στον πραγματικό αντίποδα, ακούμε οπαδικά συνθήματα και από τις παρατάξεις της αριστεράς, με την διαφορά ότι το κάθε σύνθημα όπως το “το μέλλον μας δεν είναι..κτλ κτλ” λέγεται σε διαφορετικό τάιμιγκ και πάντα ξεχωριστά από την κάθε παράταξη λες και κάνουμε διαγωνισμό ποιός θα ερμηνεύσει καλύτερα το τραγούδι που μας έδωσε ο Μουρατίδης από το φέιμ στόρυ.

Βέβαια πέρυσι υπήρξαν προσπάθειες ζύμωσης και πολιτικής ενοποίησης πάνω στα συνθήματα με προσκλήσεις προς την ΚΝΕ, αλλά φέτος πρέπει να έπεσε γραμμή απομόνωσης των οπορτουνιστών.

Όντας στην έδρα κάποια στιγμή παρατήρησα ένα θέαμα πραγματικά πρωτόγνωρο. Το μόνο που έβλεπα μπροστά μου κατά την διάρκεια που άνοιγα τους φακέλους, ήταν 20-30 κοπέλες να έχουν ανέβει στα τραπεζάκια και να τραγουδούν συνθήματα για την ΔΑΠ και άλλες μαλακίες.

Όλες μαζί τραγουδούσαν, αλλά όπως ήταν φυσιολογικό, άλλες κοπέλες ξέχναγαν τα λόγια τους, άλλες ενώ χόρευαν, μπορεί να έπεφταν σε άτσαλες κινήσεις και γενικά έβλεπα ανθρώπους να προσπαθούν να αποβάλλουν τον ανθρώπινο χαρακτήρα τους, την μοναδικότητά τους και να επιδίδονται σε μία ψυχοφθόρα προσπάθεια να δείχνουν αψεγάδιαστες και όμοιες, σε έναν κόσμο όμως, όπου εξ ορισμού είμαστε όλοι διαφορετικοί.

Μου θύμισε Άγρια Δύση και χορεύτριες που προσπαθούν να δείχνουν όμορφες και χαρούμενες κάτω από το μαστίγιο του νταβατζή.

Το μόνο μου είχε ξεχωριστό η κάθε κοπέλα και μπορούσες να το ξεχωρίσεις ήταν εκείνο το βλέμμα τους, που απέπνεε μία θλίψη και μοναξιά διαφορετική από της διπλανής της.

Το show τελείωσε.

Πήγαμε καλά

Βγήκαμε μαζεύοντας τα τραπεζάκια μας, μην τα πάρουν οι βάνδαλοι.

Βγαίνοντας, ακούσαμε τον Κνίτη, να πληροφορεί κνίτες Δαπίτες και Πασπίτες πως από το Πολυτεχνείο μόλις βγήκαν 20-30 αναρχικοί και μπορεί να έρχονται καταδω, οπότε χρειάζεται πολύ προσοχή. ενδωπανεπιστημιακή τρομουστερία

ΥΓ στο κολάζ που δημιούργησε το αναρχικό σχήμα, το...αντι-ψηφοδέλτιό μου τελικά προβλήθηκε, όπως άλλωστε και όλα τα άλλα, που για να λέμε και την αλήθεια ήταν αρκετά. Δυστηχώς όμως τα περισσότερα έγραφαν βαθιά πολιτικά αντιεκλογικά συνθήματα του τύπου “ΠΑΟΚ/Άρη/Ηρακλη Ολέ”, στίχους των πυξ λαξ κτλ αποδεικνύοντας έτσι περίτρανα την πολιτική ωριμότητα του κόσμου, για εκλογική αποχή και πλήρη αυτοοργάνωση.