Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010

Metropolism

Πόση βρωμιά, πόση λίγδα, πόσοι πισώπλατοι διάλογοι και ειρωνικά γελάκια.
Όλοι εναντίον όλων για 3 χρόνια σε μία επιχείρηση που η τσιγαρίλα στις σκάλες καλύπτει για λίγο την δυσοδία των ανθρώπων.Όλοι εναντίον όλων, νούμερα εναντίον αριθμών, και στο απυρόβλητο, μόνο το μεγάλο αφεντικό που.... “Όταν ξεκίνησε η επειχείρηση αυτός είχε alfa romeo και εγώ ήμουν πεζός. Σήμερα, αυτός έχει mercedes και εγώ είμαι ακόμα πεζός” όπως μου εμπιστεύτηκε χαμογελαστά ο Χρήστος.
Και οι καυγάδες με τις γροθιές φαντάζουν απλά ως μία υγιή έκφραση
της συσσωρευμένης αγανάκτησης
Και εγώ?
Εγώ 15 χρονών ανυπεράσπιστος να έρχομαι μέρα με την μέρα αντιμέτωπος με καταστάσεις και συγκρούσεις καπιταλιστικής βαρβαρότητας, να πέφτω από παγίδα σε παγίδα και να σηκώνομαι.
Πιο δυνατός? Ίσως όχι. Μάλλον πιο σκληραγωγημένος, με πιο σκληρό δέρμα, που αισθάνεται λιγότερο κάθε ερέθισμα, την λύπη μα και την χαρά.
Τι να πρωτοθυμηθώ τα 100 ευρώ τον μήνα, την ανυποληψία, την μήνυση που θα έτρωγα απτον κολλητό του Υπεύθυνου γιατί έγραψα την αλήθεια? Τον υπεύθυνο που πήρε την θέση του υπεύθυνου? Τα 5ωρα ταξίδια στα χωριά, μια μέρα πριν τις εξετάσεις. Τον υπεύθυνο ύλης που εκμεταλλευόμενος την εξουσία του με κατσάδιασε γιατί είχα θάρρος.
Τις μέρες που απολύθηκε ο δακτυλογράφος και πουλούσαμε την ζωή μας σε 5άωρα γράφοντας σε 25 παιχνίδια τα ονόματα 22 μαντράχαλων? Τα παγωμένα 90άλεπτα, την πιο δυνατή βροχή που έχω ζήσει? Το σιδερικό που βγήκε από την τσάντα του προέδρου?

Έναν μήνα μάλιστα η ΕΣΗΕΑ είχε κάνει απεργία και στον μηνιαίο φάκελό μου βρήκα 93μιση ευρώ. Μάλιστα είχε μέσα πενηντάλεπτο, μου είχε κόψει το ημερομίσθιο!.
Μία ζωή γεμάτη με πλαστές στιγμές
Αυτός ήταν ο λόγος που δεν έζησα εφηβεία, που δεν έκανα έρωτα, που δεν πήγα σε ένα πάρτυ, σε γυμναστήριο, που δεν άκουσα Πυξ λαξ,μέταλ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑ.
Για αυτό ακούω ακόμα το ίδιο τραγούδι system of a down, ζω την ζωή που δεν έζησα.
Βγήκα από την ζεστή μου γυάλα, άγγιξα για λίγο ένα μέρος του σκληρού πυρήνα του καπιταλισμού
και κάηκα
Αλήθεια σας λέω, κάηκα, ένα κομμάτι μου θρυματίστηκε. Ίσως είναι μερικοί νευρώνες του εγκεφάλου που δεν σε κάνουν πια να νιώθεις συναισθήματα.
Και ευτυχώς βρήκα έναν τρόπο διαφυγής, ένα παράθυρο και έφυγα.
Μα, το οικοδόμημα δεν θα το αφήσω εκεί να καταστρέφει τις ζωές άλλων. Μια μέρα θα μουτο πληρώσει, θα μας το πληρώσει, για τον μικρό θάνατο που μας προκαλεί κάθε μέρα, κάθε ώρα.
Η συνέχεια γνωστή, “επιτυχία” στις πανελλήνιες (αλήθεια το αντίθετο του επιτυχημένος ποιό είναι?)
Είσοδος στην σχολή, και μια φλόγα που έκαιγε απτην πρώτη στιγμή και ευτυχώς καίει ακόμα.
Μια αγαπημένη αγκαλιά και δυο χρόνια φιλιά γέλια και ζουζουνίσματα, ένα κοριτσάκι που μπήκε στην ζωή μου και ακόμα συγκινούμαι για τις πρώτες μας στιγμές, και το πρώτο του δάκρυ που το σκούπισα με τα φιλιά μου και το σταμάτησα με μια αγκαλιά.
Μα, τόσο καιρό, παρότι ευτυχισμένος, δεν ξέχασα που ζω, δεν έσβησε το μίσος και η αγάπη, δεν ξεχάστηκα. Περπατούσαμε παρέα στον δρόμο της ανάπτυξης, της συνειδητοποίσης, Και τώρα, 2 χρόνια μετά, σαν έτοιμος από πάντα, πιο έτοιμος από ποτέ, θα βρω μια οργάνωση γιατί νιώθω
ένα μίσος ταξικό για κάθε υποτακτικό τους, μία αγάπη για την ζωή και αλληλεγγύη για κάθε άνθρωπο που θα χρειαστεί να σκύψει το κεφάλι στους εκβιασμούς του συστήματος.
Νιώθω ,πια , ότι “αν συνεχίζουμε να ζούμε, είναι για να πατήσουμε πάνω στα κεφάλια των βασιλιάδων”

Όλες αυτές οι εμπειρίες είχαν ξεχαστεί, είχαν θαφτεί

Και τώρα, κάτι μου τα θύμισε. Ένας μπαμπάς (απτους λίγους που με στήριξαν στην εφημερίδα) απέξω να μιλάει για την απόλυσή του, για τις διασυνδέσεις που πρέπει να έχεις, για τα κύματα που παλεύεις και καμια φορά πνίγεσαι , για τον συνεργάτη του, που προσπαθεί να τον “καθαρίσει” το αφεντικό, για καταστάσεις βρώμικες, ξένες προς το μωράκι του που κοιμόταν δίπλα, μέσα στο αυτοκίνητo, ήσυχα ήσυχα, αποπνέοντας μία καλοσύνη, μία άγνοια για το τι πρόκειται να συναντήσει αν αυτή η κοινωνία δεν αλλάξει...





Γνωρισέ με, το χρειάζομαι

Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

Γύρισεεε

Εκεί που συζητούσαμε για ζητήματα γραφειοκρατίας στην ΕΣΣΔ, με τον σοβιετικό κυριούλη, οδηγημένος από το πρόταγμα για (ελευθεριακό) κομμουνισμό βρέθηκα να παρακολουθώ τον Σάββα Μιχαήλ να μας ταξιδεύει από το Μοντεβιδέο μέχρι το μαγικό κόσμο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τους Σεκίτες της.

Όμως ας αφήσουμε τις εισαγωγές και ας πιάσουμε μία θέση ανάμεσα στην διμοιρία πιστών του Σάββα. Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε, αλλά ο σάββας είναι πάντα επίκαιρος. Κι είναι πάντα επίκαιρο να εξηγείς γιατί είναι επίκαιρος ο σάββας.

Μόλις μπαίνουμε στην αίθουσα που μιλούσε τα παιδικά μου μάτια καρφώθηκαν σε αυτόν τον εκκεντρικό γέροντα που εκείνη την στιγμή ανέλυε το αποτέλεσμα της Ανταρσία λέγοντας: «ανέβηκε για 3.000 ψήφους και κάτι έγινε. Ήταν 10 οργανώσεις είχαν ψηφοδέλτια με 377 υποψήφιους, ε 6 ξαδέρφια να είχε ο καθένας".
Μετά μίλησε για το άρθρο του ΠΡΙΝ κατά του ΕΕΚ. Είπε ότι τα ελληνικά είναι περίεργα εκεί πέρα και πως τα αιτήματα του κόμματος του δεν είναι μία φαντασίωση κι ότι αν ο Μαιούνης ήταν η αστραπή, ο Δεκέμβρης ήταν ο κεραυνός και η θύελλα έρχεται.

Μιλώντας για τις κατηγορίες που τους απευθύνονται ότι συμμαχούν με τη ρεφορμιστική αυτονομία και σηκώνοντας τον τόνο της φωνής είπε ότι από την ΓΣΕΕ και το Σεκ προτιμάμε την αυτονομία.
Όσο για το ποιός είναι πραγματικός επαναστάτης και κομμουνιστής "το αποδεικνύει στους δρόμους στις πορείες, και στα κρατητήρια ακόμα".

Για την σημερινή μικρή δύναμη του κόμματος του αλλά προφανώς και γενικότερα του κινήματος είπε ότι οι Μπολσεβίκοι 3 μήνες πριν την επανάσταση ήταν στην παρανομία και "είχαν φάει στα αυτιά" από τον Τσάρο. Επομένως δεν μπορούμε να προδικάζουμε με το συγκεκριμένο επιχείρημα.

Εν συνεχεία ο Σάββας είπε για τις εργολαβίες. Κι ότι έμαθε από τις γυναίκες της ΠΕΚΟΠ πως οι εργολάβοι του ΑΠΘ σακάτεψαν έναν Σεκιουριτά που τους είχε καταγγείλει και είχε κερδίσει 2 δικαστικές αποφάσεις εναντίον τους. "Αν και εγώ τους σεκιουριτάδες δεν τους πάω και πολύ πρέπει να αντιδράσουμε και να τους πολεμήσουμε τους εργολάβους".

Σε ότι έχει να κάνει με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ανέφερε ότι "όταν τον Δεκέμβρη εμείς ήμασταν στους δρόμους οι άλλοι από την 3η-4η μέρα απείχαν και έψαχναν φόρμουλα για να ενωθούν" Όμως την είδαμε στην ενότητα σε πολλές στιγμές της ταξικής πάλης με πιο χαρακτηριστική αυτή της πορείας στην ΔΕΘ. "Το να πας με την ΓΣΕΕ είναι θέμα τακτικής, δεν κλείνεις κατευθείαν τις πόρτες σε τέτοιου είδους κινήσεις. Το 2001 για παράδειγμα που αντιδρούσε στον νόμο Γιαννίτση εμείς συμμετείχαμε στην ίδια πορεία. Όμως στις 5 Σεπτέμβρη μετά τον Δεκέμβρη με τον Καραμανλή να έχει κατεβάσει, να μην πω τι, τα βρακιά του πας και συντάσσεσαι μαζί τους;

Το ΣΕΚ είχε πιάσει στασίδια στο εργατικό κέντρο από το πρωί και η ΑΡΑΝ-ΑΡΑΣ συγκεντρώθηκαν στο Πολυτεχνείο, πέρασαν από την Καμάρα, κάθισαν ένα τεταρτάκι και έτρεξαν να προλάβουν τις μάζες του ΣΕΚ. Αλλά τι να πεις, όπως είπε και ο ΑρχιΝαρίτης σε μία τοποθέτησή του "αυτό που άλλαξε ήμασταν εμείς".

Πέραν τούτου ο Σάββας αναφέρθηκε και σε άλλες προβληματικές (αποφάσεις?) της Ανταρσυα και στο ότι " η ΕΑΑΚ κράτησε κατά την γνώμη μου σωστή στάση παρά το ότι η δεύτερη πολιτική δύναμη και τρίτη στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ η ΑΡΑΝ είναι με την νεκρανάσταση της ΕΦΕΕ. Αλλά μπορώ να πω πως είναι αρκετά εξόφθαλμο το ποιοι θέλουν την ανασύστασή της και τι ρόλο πρόκειται να παίξει και πρέπει να είσαι ..... για να μην το καταλαβαίνεις.

Αλλά εδώ συντάσσονται με την φλογερή φιγούρα της ταξικής πάλης, τον Παναγόπουλο- πρώτη φορά στην ζωή μου μπήκα στην έδρα της ΓΣΕΕ τον Δεκέμβρη που έκαναν κατάληψη οι αναρχικοί και πραγματικά το θαύμασα, ένα μικρό παλάτι, και το κυλικείο είχε μία θέα όλη την Αθήνα,- άντε ρε που θα κάνουν αγώνα αυτοί.

Αλλά δεν υπάρχει χειρότερο από την αλαζονεία μιας τερατώδους εξουσίας και αυτό που χρειάζεται είναι μία πρωτοπορία που θα κοιτάζει μπροστά, όχι πίσω εάν είναι ικανοποιητικός ο αριθμός που την ακολουθεί" κάπως έτσι τελείωσε ο Σάββας την πρώτη του τοποθέτηση (Μπλανκισμός σημαίνει φως) και έδωσε τον λόγο στον συντονιστή που με την σειρά του απηύθυνε πρόσκληση για ερωτήσεις και τοποθετήσεις.

Σπάζοντας την βασανιστική σιωπή πρώτος πήρε τον λόγο ένας σωσίας του Μπλαιρ κάνοντας μία ανάλυση για την Ελληνική δεξιά. Συγκεκριμένα είπε πως παρότι η Ελληνική αστική τάξη είναι μία σημαντική δύναμη που έχει ανοιχτεί και σε ξένες αγορές, την εκφράζει μία καθυστερημένη δεξιά που έχει ακόμα κατάλοιπα από τους χουντικούς και τους ταγματασφαλίτες, ακόμα-ακόμα και από τους κοτζαμπάσιδες. Η καθυστέρηση της δεξιάς έγκειται κατά την γνώμη του κυρίως στην ταξική πολιτική που ακολουθεί η οποία ακόμα έχει προτάγματα κοινωνικής αλληλεγγύης και αντι-νεοφιλελευθερισμού.

Βέβαια εγώ θα έλεγα πως δεν έχουν ωριμάσει ακόμα οι συνθήκες, καθώς δεν έχει περάσει στις μάζες το ιδεολόγημα του ατομικισμού (individualism) και κατά συνέπεια δεν έχουν νομιμοποιηθεί οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές στην συνείδηση του κόσμου, τουλάχιστον όσο έχει γίνει αυτό σε άλλες Δυτικές χώρες. Έτσι η αστική τάξη αυτή την στιγμή εργάζεται μεθοδικά καθώς από την μία ακούγονται κορώνες περί "λαϊκής δεξιάς" και από την άλλη όλο και περισσότερο υπονομεύεται η κοινωνική πρόνοια σε όλους τους τομείς (παιδεία, υγεία κτλ) με αποτέλεσμα για παράδειγμα να προβάλλεται ως από μηχανής Θεός ο κάθε Κόκκαλης που θα ιδρύσει ένα ΚΕΣ και θα λύσει το πρόβλημα της παιδείας.

Ο Τόνυ για να τεκμηριώσει την άποψή του ανέφερε το γνωστό παράδειγμα με τον χωρισμό κράτους εκκλησίας που "αν το κάνει ο Γιωργάκης θα φανεί σαν επανάσταση ενώ στην Αγγλία έχει γίνει από το..." Βέβαια χωρίς να αρνούμαι την πολυτιμότητα του συγκεκριμένου τεκμηρίου θα έλεγα πως σε πολλές (αν όχι σε όλες) τις καπιταλιστικές χώρες υπάρχουν φεουδαρχικά κατάλοιπα που δρουν ενάντια (σε μικρό η σε μεγάλο βαθμό) στην εκάστοτε αστική τάξη. Για παράδειγμα η βασιλεία δεν θα μπορούσε να πει κανείς πως με την μεγάλη περιουσία της ,τους πόρους που απορροφά καθώς και την διεκδίκηση μερίδας της εξουσίας από μέρους της, θυμίζει αρκετά την εκκλησία ως επιβραδυντικό της ανάπτυξης;

Εν κατακλείδι ανέφερε ότι οφείλουμε να δούμε την πραγματικότητα και έτσι χρειάζεται ένα Ενιαίο Μέτωπο ώστε να φροντίζει την ταξική πολυδιάσπαση που έχει προκληθεί λόγω των αντικειμενικών συνθηκών.

Ο επόμενος που πήρε τον λόγο για να απευθύνει μία ερώτηση ήταν ένας φοροτεχνικός ο οποίος αναρωτήθηκε γιατί συμμετέχουμε στις εκλογές αφού με το συγκεκριμένο εκλογικό σύστημα δεν μπορούμε καν να μετρήσουμε τις δυνάμεις μας. (Πλάκα-πλάκα εάν το όριο για την βουλή ήταν 1 τα εκατό η Ανταρσύα θα το έπιανε ή όχι; Εγώ νομίζω πως σίγουρα ναι.) Εν συνεχεία αναφέρθηκε η ανάγκη του να βρίσκονται οι κομμουνιστές σε μέτωπα προκειμένου να αλλάξουν τους συσχετισμούς στην κοινωνία και πρότεινε να υπάρξει ένα μέτωπο ενάντια στις τράπεζες που είναι αντιπαθητικές σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού, έτσι ώστε να το πετύχουμε.

Ο επόμενος και τελευταίος ήταν ένας Αντιεξουσιαστής που είπε πως λόγω της στάσης του ΕΕΚ στις πορείες και στον Δεκέμβρη πήγε και το ψήφισε και αναρωτήθηκε γιατί στην επωνυμία του κόμματος υπάρχει η λέξη Τροτσκιστές καθώς αυτό "τρομάζει κόσμο και έτσι κλείνει την πόρτα σε άλλους χώρους".

Και έτσι μετά από όλα αυτά ήρθε η σειρά του Σάββα που σηκώθηκε από την καρέκλα και είπε πως το ΚΚΕ και οι δυνάμεις του θέλουν μία συγκέντρωση τελετουργία ενώ συνεχίζοντας ανέφερε πως αν ο Καραμανλής έκανε εκλογές θα ήταν πολύ κακό για το κίνημα, "άλλωστε έχω ζήσει και τον Μάη του 68 που ο Ντε γκολ και το ΚΚ Γαλλίας προώθησαν την συγκεκριμένη λύση όμως ο κόσμος στην κάλπη ψηφίζει ατομικά.. Την 3η μέρα εκεί που παλεύαμε στους δρόμους ,Μέρα και Ενάντια αποσύρθηκαν σταδιακά και προσπάθησαν να ενωθούν όλοι μαζί all together".

Μετά ανέφερε ένα παράδειγμα (μάλλον για να στοιχειοθετήσει κάτι σχετικά με την δύναμη του κινήματος αλλά δεν θυμάμαι καλά)όπου οι της Κου κλουξ κλαν όταν προλεταριοποιήθηκαν ήταν οι πρωτοπόροι μερικά χρόνια μετά το 1933 στην απεργία που συντάραξε τον Αμερικάνικο καπιταλισμό.

Σε ότι έχει να κάνει με τις εκλογές "για εμάς δεν είναι αυτοσκοπός αλλά είναι μία καλή ευκαιρία να εμφανιστείς στο προσκήνιο και να σπάσεις την απομόνωση προβάλλοντας έτσι τις ιδέες σου. Εμείς με την προεκλογική εκστρατεία πιο πολλά μέλη κερδίσαμε παρά ψήφους" (αυτό μπορώ και να το πιστέψω) Μετά έκανε μία ανάλυση για το ΠΑΣΟΚ και την εκλογική του βάση και ανέφερε ότι δεν ήταν ποτέ κανένα σοσιαλιστικό κίνημα αλλά πιο πολύ ένα λαϊκιστικό κόμμα που βρήκε έδαφος όχι μόνο στην εργατική τάξη αλλά και στην νέα μικροαστική τάξη "για αυτό μας έχουν κυβερνήσει όλοι οι πολιτικοί μηχανικοί τα τελευταία χρόνια" (για ποιον χτυπάει η καμπάνα);

Μετά η συζήτηση πήγε στην Κούνεβα και ειπώθηκε ότι όσοι πάνε στο νοσοκομείο της λένε "μην στεναχωριέσαι θα γίνεις καλά και θα πας στην πατρίδα σου" και αυτοί απαντάει στον Σάββα "και τι να κάνω εγώ, εκεί είναι ερημιά πως θα ζήσω". Για το μέτωπο ενάντια στις τράπεζες είπε ότι ένα μεγάλο κομμάτι της αριστεράς έχει πέσει στο συγκεκριμένο τριπάκι και κυρίως ο Συνασπισμός που θεωρεί με τα κείμενά του "κακό" το χρηματιστικό κεφάλαιο αφήνοντας τις άλλες μορφές στην ησυχία τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το "ΣΕΚ της Αγγλίας δηλαδή το αδερφό κόμμα του ΣΕΚ στο νησί, που προτείνει μέτωπο συνδικάτων-βιομηχάνων ενάντια στο χρηματιστικό κεφάλαιο. Όμως εμείς πρέπει να ξεσηκωθούμε και να απαλλοτριώσουμε αυτούς που απαλλοτριώνουν τις ζωές μας"

Επιπλέον μιλώντας για το "Τροτσκιστές" είπε ότι "όντως μπορεί ο κόσμος να το βλέπει και μετά να λέει τρομαγμένος ..τι είναι αυτό το τροξισμός όμως ένας λόγος που το βάζουμε είναι για να διαφοροποιηθούμε από το φιάσκο του υπαρκτού".

Μετά ανέφερε ότι εκεί στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπάρχει μεγάλη αναρχοφοβία που αποκρυσταλλώνει μία ολόκληρη μπαγιατίλα της αριστεράς με αποτέλεσμα στην συνέχεια ο κόσμος να στρέφεται στην αυτονομία που σου λέει "όπου θέλεις είμαι" (ίσως εκείνη την στιγμή ο Σάββας έχασε 4 ψήφους που είχαν έρθει από το πάρτυ της ΑΚ το οποίο γινόταν δίπλα αλλά δεν πειράζει εμείς κοιτάμε μπροστά και όχι πόσοι μας ακολουθούν) Έτσι "το θέμα είναι πως συνδυάζεις το παλιό με το καινούριο και εάν για τον Χοσμπάουμ ο 20ος αιώνας ήταν ένας σύντομος αιώνας για εμάς δεν λέει να τελειώσει ποτε..."

Μετά τον επόμενο γύρο των ερωτήσεων που δεν είχαν κάτι το ενδιαφέρον για να καταγράψω ο Σάββας μπαίνει στον τελευταίο γύρο τοποθετήσεων και λέει " Όταν ήμουν καλεσμένος των αναρχικών στην Ουρουγουάη στο Μοντεβιδέο είδα τι γινόταν εκεί που είχαν και την χούντα , μια δικτατορία μου μπροστά της οι δικές μας είναι παιδική χαρά. Εκεί λοιπόν οι αναρχικοί έχουν κάνει κόμμα και μάλιστα συνάπτουν και συνεργασίες. Εμείς δεν είμαστε αναρχικοί με ολίγην από Τρότσκι απλά το Τροτσκισμός το βάζουμε για να δείξουμε την αντίθεσή μας σε αυτό που έρχεται στο μυαλό κάποιου όταν ακούει την λέξη κομμουνισμός, δηλαδή τον Μπρέσνιεφ, τον Στάλιν τα Γκουλάγκ, την Αλέκα,τον Μαΐλη (άλλη περίπτωση και αυτός)".

Εν κατακλείδι ο Σάββας ανέφερε ότι το θέμα των συνεργασιών είναι απλό. " Χαράζουμε μία γραμμή ανάμεσα σε εμάς και τους αστούς και κάνουμε συνεργασίες μόνο από την δική μας πλευρά (γραμμικός διαλεκτικός υλισμός) . Θα το θέλαμε το Ενιαίο μέτωπο αλλά αυτό μπορεί να υλοποιηθεί υπό άλλες συνθήκες και έτσι δεν είναι επίκαιρο να μιλάμε τώρα για αυτό. Οι πιο πολλοί που βρίσκονται η δηλώνουν στο Τροτσκιστικό ρεύμα έχουν πάει κατά ΣΥΡΙΖΑ μεριά και την έχουν πατήσει κάτι που αποκρυσταλλώθηκε και στην σύνθεση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ που είναι μονοκομματική. Πάντως για το θέμα των συνεργασιών ένας Γάλλος μας είπε "το ΕΕΚ σίγουρα δεν είναι σεχταριστές καθώς μιλάνε με όλους". εξτρεμιστές μας είπε αλλά σεχταριστές δεν μας είπε.

Εμάς και κλείνω εδώ, στις προτεραιότητές μας είναι η Θεσσαλονίκη άλλωστε εδώ θα βγάλετε και τον νέο πρόεδρο της ΝΔ, εγώ θα τον ψήφιζα (γέλια)"

Κάπου εκεί τελείωσε η ομιλία του Σάββα και οι ΕΕΚίτες σηκώθηκαν για να πάνε για το καθιερωμένο δείπνο. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε παρακολουθήσει αρκετές πολιτικές ομιλίες αλλά η συγκεκριμένη ξέφευγε από το καθιερωμένο και σχεδόν μαγνήτιζε τον ακροατή με αποτέλεσμα, φεύγοντας, να θυμόμαστε την συζήτηση σαν μια γλυκιά ανάμνηση. Ίσως ήταν οι ατάκες του Σάββα που της έδιναν άλλο χρώμα, αλλά ίσως να ήταν και το ότι σου δίνει την εντύπωση πως κυλάει κατακόκκινο αίμα στις φλέβες του και ότι είναι ένας πραγματικός αγωνιστής, ο μόνος Τροτσκιστής εν Ελλάδι με τον οποίο σε γενικές γραμμές ταιριάζουν τα χνώτα μας και δεν πετάει το μπαλάκι σε άλλο γήπεδο θέτοντας ως στόχο την απελευθέρωση από τον σεξισμό και την ομοφοβία (βλέπε άρθρο της ΔΕΑ για τον σεξιστικό χαρακτήρα των "αλυσίδων") αλλά την απελευθέρωση από τα καπιταλιστικά δεσμά και το χτίσιμο μιας άλλης κοινωνίας.

ΥΓ Οι συσχετισμοί στην αίθουσα έβγαζαν κυβέρνηση ΕΕΚ χωρίς αυτοδυναμία (αλλά με ενδεχόμενη στήριξη από ΑΚ) έτσι από τους 21 που βρίσκονταν στην αίθουσα υπήρχαν 3 ακαπίτες (ο ένας ψηφοφόρος του ΕΕΚ), 2 Ναρίτες (ίσως 2 από τους 70...) εγώ, η πρώην δικιά μου, ο Σάββας, και άλλοι 13 αγνώστου πολιτικής ταυτότητας.

Το πρόβλημα είναι πώς να τον κάνουμε να γυρίσει πίσω.
Να του πάρουμε νόβα; Ή να ξεκινήσουμε εξέγερση και να έρθει πίσω να την καθοδηγήσει;


Τα ευχαριστήριά μου στο Απολίθωμα για την βοήθειά του.

Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010

Σαυτούς τους δρόμους σε αυτήν την κοινωνία ο έρωτας μια μέρα δεν θάναι ουτοπία



Ένα πρωινό ξύπνησα
O bella ciao, bella ciao, bella ciao ciao ciao
Ένα πρωινό ξύπνησα
Και αντίκρισα τον κατακτητή

αντάρτες πάρτε με μαζί σας,
O bella ciao, bella ciao, bella ciao ciao ciao
αντάρτες πάρτε με μαζί σας,
Γιατί νιώθω πως εδώ θα πεθάνω

Μα αν πεθάνω σαν αντάρτης
O bella ciao, bella ciao, bella ciao ciao ciao
μα αν πεθάνω σαν αντάρτης
θα πρέπει να με θάψετε

Μα θάψτε με πάνω στα βουνά
O bella ciao, bella ciao, bella ciao ciao ciao,
μα θάψτε με πάνω στα βουνά
Κάτω απτην σκιά ενός όμορφου λουλουδιού

Και οι άνθρωποι που θα περνούν από εκεί
O bella ciao, bella ciao, bella ciao ciao ciao,
Και οι άνθρωποι που θα περνούν από εκεί
Θα λένε σε μένα: "τι όμορφο λουλούδι"

Αυτό είναι το λουλούδι των Παρτιζάνων
O bella ciao, bella ciao, bella ciao ciao ciao
Αυτό είναι το λουλούδι των ανταρτών,
που πέθαναν για την ελευθερία

Bella ciao έλεγαν οι Ιταλοί αντάρτες στην κοπέλα τους πριν φύγουν για το βουνό, "Γειά σου όμορφη", λένε πως σημαίνει.

Τελικά τους μεγαλύτερους έρωτες δεν θα τους δείξει ποτέ το holywood, τους έρωτες που τα βράδια, εκτός από δύο κορμιά ενώνονται και δύο άνθρωποι που την επόμενη μέρα είναι έτοιμοι ακόμα και να πεθάνουν για να μπορέσουν άλλοι άνθρωποι(που ίσως δεν έχουν ακόμα γεννηθεί) να ζήσουν, ελεύθεροι, τον έρωτα της ζωής.
Δεν υπάρχει πιο όμορφο πιο αληθινό συναίσθημα από αυτόν τον έρωτα, τον καθαρό από οποιαδήποτε έννοια και από οποιαδήποτε "λογική".

"Οι μέρες είναι αφιερωμένες στην επανάσταση και οι νύχτες στον έρωτά μας"
Ζαχαριάδης

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

ΝΕΚΡΟΙ.ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ

ΜΗΝ ΞΑΝΑΚΟΙΤΑΧΤΕΙΣ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΤΙΠΟΤΕ. ΟΥΤΕ ΕΣΥ ΟΥΤΕ Ο ΣΤΡΟΓΓΥΛΟΣ ΜΙΚΡΟΣ ΦΟΒΟΣ ΚΑΤΩ ΑΠΤΟ ΔΕΡΜΑ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΣΟΥ ΣΤΗΘΟΥΣ. ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ;;ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ. ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΜΙΑ ΝΕΚΡΗ ΑΚΟΜΑ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΟΓΙΑ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΛΛΑ ΔΑΚΡΥΑ. ΟΙ ΛΥΓΜΟΙ ΣΟΥ ΣΤΕΡΕΨΑΝ. ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΒΓΑΖΟΥΝ ΘΑΝΑΤΕΡΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ ΟΔΥΝΗΣ ΑΠΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΣΤΟΜΑΤΑ. ΟΙ ΟΥΛΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΔΙΚΟ ΘΑΝΑΤΟ ΑΠΟ ΤΟ ΕΗΤΖ ΣΕ ΑΣΧΗΜΑΙΝΟΥΝ. ΣΕ ΠΡΟΣΒΑΛΛΟΥΝ. ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΑΥΤΟΣ. ΔΥΟ ΝΕΚΡΕΣ ΤΣΙΓΓΑΝΟΠΟΥΛΕΣ ΠΟΥ ΤΙΣ ΞΕΒΡΑΣΕ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΩΝ ΜΠΕΗΓΟΥΟΤΣ. ΟΙ ΤΣΙΓΓΑΝΕΣ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑΝ ΚΟΛΥΜΠΙ ΚΑΙ ΕΧΑΣΑΝ ΤΙΣ ΠΟΛΥΧΡΩΜΕΣ ΖΩΕΣ ΤΟΥΣ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΖΩΗΡΟΧΡΩΜΑ ΦΟΥΣΤΑΝΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΕΛΑ ΤΟΥΣ ΧΑΜΟΓΕΛΑ. ΗΤΑΝ ΦΙΛΕΣ. ΣΚΕΦΤΗΚΑΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΕΝΑ ΜΠΑΝΙΟ ΚΙ ΑΥΤΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΡΟΣΙΣΤΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΚΑΨΑ. ΑΛΛΑ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΕΙΧΑΝ ΧΑΣΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΡΟ. ΑΠΟ ΖΕΣΤΗ 'Η ΑΣΙΤΙΑ. ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑ ΚΑΙ ΑΥΞΗΤΙΚΗ ΣΤΗΘΟΥΣ. ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΑΥΞΑΝΟΥΝ? ΓΙΑ ΝΑ ΘΗΛΑΣΟΥΝ ΜΗΠΩΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΟΡΦΑΝΑ? ΜΠΟΡΕΙ...ΑΣ ΜΗΝ ΚΡΙΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ. ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΕΣ. ΔΙΚΙΟ ΕΧΟΥΝ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΜΟΡΦΟΙ. ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΟΥΜΙΕΣ ΟΜΟΡΦΕΣ ΕΙΝΑΙ. ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΙΧΩΤΟ ΚΑΙ ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ ΑΡΗ ΟΜΟΡΦΟ ΦΑΙΝΕΤΑΙ-ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΕΙΡΩΝΕΙΕΣ-ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΦΟ- ΑΛΛΑ Ο ΑΡΗΣ ΔΕΝ ΖΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΔΕΙΞΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΟΥ. ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ....ΝΑ ΜΑΣ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΕΙ. ΘΕΛΕΙ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΝΑ ΚΟΥΒΑΛΑΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ ΚΟΛΥΜΠΩΝΤΑΣ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΦΥΓΕΙΣ ΑΠΟ ΒΟΜΒΕΣ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ ΣΤΟ ΒΙΕΤΝΑΜ. ΕΣΥ, ΜΙΚΡΟ ΑΓΟΡΑΚΙ ΜΟΥ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ ΝΑ ΣΕ ΜΟΡΦΩΣΕΙ ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΘΕΛΕΙΣ ΕΣΥ ΟΛΑ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΚΛΑΙΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ. ΚΡΑΤΑΣ ΣΦΙΧΤΑ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ, ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ, ΠΡΑΓΜΑΤΑΚΙ ΠΟΥ ΣΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ-ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΣΕ ΜΑΛΩΝΕ ΚΑΙ ΣΕ ΧΟΡΟΠΗΔΟΥΣΕ ΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ- ΚΡΑΤΑΣ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙΟΥ ΤΟΥ. ΤΟΝ ΕΧΑΣΕΣ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΟΥΛΗ ΣΟΥ ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ.. ΚΑΙ ΟΥΡΛΙΑΖΕΙΣ ΚΑΙ ΟΥΡΛΙΑΖΩ ΚΙ ΕΓΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ. ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΣΟΥ? ΜΠΟΡΕΙ ΕΤΣΙ ΝΑ ΣΕ ΡΩΤΗΣΕ ΕΚΕΙΝΗ Η ΓΛΥΚΙΑ ΑΥΣΤΗΡΗ ΜΑΝΑ ΠΟΥ ΤΙΣ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΟΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ ΤΑ ΠΕΝΤΕ ΜΩΡΑ ΤΗΣ. ΤΙ ΝΑ ΠΕΙ ΑΥΤΗ Η ΜΑΝΑ? ΝΑ ΠΕΙ...."ΕΙΣΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ....ΤΟΣΟ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ?" ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΟΥΤΕ ΕΙΡΩΝΕΙΑ- ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΜΙΚΡΑ ΚΑΙ ΓΕΛΟΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ. ΝΕΚΡΟΙ. ΣΒΗΣΜΕΝΑ ΜΑΤΙΑ. ΣΦΑΙΡΕΣ. ΓΥΜΝΑ ΜΩΡΑ. ΑΝΘΡΩΠΟΙ-ΛΑΧΕΙΑ. ΤΥΧΕΡΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ. ΤΥΧΕΡΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ. ΤΥΧΕΡΕΣ ΕΞΟΥΣΙΕΣ. ΤΥΧΕΡΕΣ ΚΟΙΛΙΕΣ ΠΑΜΦΑΓΩΝ ΓΕΡΟΥΣΙΑΣΤΩΝ- ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΩΝ ΑΝΑΛΥΤΩΝ. ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΥΡΜΗΓΚΙΑ ΑΡΙΘΜΟΠΟΙΟΥΝ ΛΕΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΦΑΝΤΕΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΕΡΑΣΤΙΟΥΣ ΠΟΥ ΟΥΤΕ ΤΟΥΣ ΞΕΡΟΥΝ ΟΥΤΕ ΤΟΥΣ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΓΝΩΡΙΣΟΥΝ. ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ. ΟΧΙ ΑΛΛΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ. ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΑΠΟΣΤΕΩΜΕΝΑ. ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΜΑΤΙΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΑ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΙΑ ΛΟΓΙΑ. ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΜΑΣ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ. ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ. ΑΣ ΠΕΘΑΝΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ.



ΚιλκογκνούΕλένη

Είμαι γυφτάκι

Ένα παιδί μετράει τάστρα και πολλά άλλα μετρούν γρήγορα γρήγορα (μέχρι να ξαναναάψει κόκκινο) τα 50λεπτα μου μάζεψαν και σβέλτα ξαναγεμίζουν το μπουκάλι με φτηνό σαπούνι για να καθαρίσουν τις λαμαρίνες μας.
Σιχαινόμουν να καθαρίσω τα τζάμια του αυτοκινήτου, ξεράθηκαν και οι κουτσουλιές και τώρα το είχα έννοια, έπρεπε να πάω να πληρώσω σε βενζινάδικο.
Δεν προλαβαίνω πάω να πιω καναν καφέ
Ουφ πάλι κόκκινο, δεν προλάβαμε
Όχι όχι δεν θέλω να μου τα καθαρίσεις
Τι γιατί μου τα καθαρίζει? Όχι μη,
Οχ καθαρίζει τα τζάμια, μετά θα θέλει λεφτά,καθαρίζει
ΟΧ Καθαρίζει την κουτσουλιά με το μυστρί, δεν βγαίνει,
τι?τρίβει με το γυμνό του χέρι, την τρίβει, μόλις μου καθάρισε το τζάμι και μου βρώμισε την συνείδηση
Για αυτή την πράξη ίσως σύμφωνα με τις τιμές της αγοράς αξίζει να δώσω ένα πενηντάλεπτο... για αυτή την ζωή, όμως, αξίζει να δώσω την δική μου.
Είμαστε εμείς τα πουλιά που πετούν ελεύθερα και έχουμε τα “γυφτάκια” να καθαρίζουν τις βρωμιές μας.


Τι ήταν πιο βρώμικο σε αυτή την άθλια στιγμή?
Είναι το παιδάκι που μου καθάρισε με τα χέρια του τις κουτσουλιές από τα τζάμια?
Ή μήπως είναι πιο ντροπιαστικό το ότι έμεινα εκεί να το κοιτάω?
Είναι ότι καθάρισε με γυμνό χέρι αυτό που σιχαινόμουν?
Είναι το 50λεπτο που του έδωσα?
Είναι ο λόγος που το έκανε?
Είναι το ότι αυτό θα ξανασυμβεί και αύριο και μεθαύριο στο ίδιο φανάρι, σε πολλά φανάρια σε όλη την χώρα, σε όλο τον κόσμο και θα είναι πολλοί σαν και εμένα που θα κοιτάξουν το παιδάκι σαν μαλάκες, θα κλείσουν την παρένθεση και θα συνεχίσουν την ζωή τους.




Μανούλα μου γιατί με γέννησες παγιδευμένο σε αυτόν τον κόσμο. Και που είναι η διέξοδος, πως βγαίνουμε από δω?
Α! να μία κλωστή! Θα την τραβήξω και ας πονέσει

Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

Κανείς δεν περισσεύει

Η ησυχία που επικρατεί στις βιβλιοθήκες, είναι ελκυστική μα είναι και σημάδι του καιρού μας.

Εγώ στις βιβλιοθήκες μας φαντάζομαι τον Τρότσκι να μαλώνει με τον Λέννιν για τον υλισμό και τον Χέγγελ να φωνάζει στον νεαρό Μαρξ που αντί να καθίσει να διαβάσει, πήγε σε ταβέρνα με τον "αδικαιολόγητα απών" Έγκελς. Τον Αλτουσέρ να διαξιφίζεται με τον Μάο για τα εργοστασιακά σχολεία και τον Φρόιντ να ψυχαναλύει τον Ραφαηλίδη.

Όλοι αυτοί όμως κρύβονται στις σελίδες των βιβλίων τους, τρομαγμένοι απτην βασανιστική σιωπή των αναγνωστηρίων και προσβεβλημένοι, μάλιστα, απτην διπλανή μου που τους γύρισε την πλάτη και μόλις άνοιξε το cosmopolitan.

Μια κοινωνία στατική, κλειδωμένη στο ντουλάπι.

Τι ανακουφιστικό που γνωρίζουμε που είναι το κλειδί!!

Τι πιεστικό να έχεις τόσα πολλά να πεις και η μέρα να κρατάει μόλις 24 ώρες.
Και τι αναπάντεχο, τι αντιφατικό να πασχίζεις να μιλήσεις, να μοιραστείς, να δώσεις και να σώσεις , σε μία κοινωνία που σέκανε μουγγό.

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010

Τι άστοχα που ακούγονται μερικά πράγματα
Τι άτοπο! Τι αντιφατικός ένας κόσμος που μιλάνε τα παιδάκια για λεφτά και επενδύσεις
και οι ελεύθερες νεράιδες για συμβόλαια.
Μα καρδιά μου, τα συμβόλαια είναι για εκείνους τους χοντρούς κυρίους που σατιρίζει το νταντά.
Εμάς οι φλόγες μας τα κάψαν τα συμβόλαια.
Αυτά είναι για αυτούς που θέλουν να μάθουν για το μπουκάλι στον Ρόκο και όχι για τα θαμένα μπουκάλια, όνειρα και ζωές της Μακρονήσου. Και θα το αποφύγουν με κάθε τρόπο να τα μάθουν, γιατί όλα κρέμονται χωρίς ασφάλεια σε μία λεπτή κλωστή. Κάτι να αλλάξει, κάπως να φυσήξει μπορεί να χαλάσουν τα συμβόλαια, που κλείστηκαν με λεφτά υπογραφές και αίμα.

Θα μπουν στο ασανσέρ μαζί σου και θα διανύσουν 5 ορόφους χωρίς να σου ρίξουν μία ματιά, να σου δώσουν λίγη προσοχή. Για σένα βέβαια οι 5 όροφοι θα φανούν σαν αιώνες, θα κρυώσεις, θα ιδρώσεις, θα προβληματιστείς.Και όλα αυτά θα τα περνάς για 5 δευτερόλεπτα μόνος σου, κοιτάζοντας τον καθρέφτη του ασανσέρ που εκτός από σένα δείχνει ακόμα μία φιγούρα, η οποία στην πραγματικότητα δεν υπάρχει, η τουλάχιστον δεν δείχνει σημεία ζωής.

Βλέπεις οι ματιές είναι ανεκτίμητες και πρέπει να τις φυλάμε για πράγματα που αξίζουν. Ο γείτονας τις φυλάει από σένα για να τις ρίξει σε μια λαμαρίνα, που όσο και να την καθαρίσει, όσο και να την σκουπίσει, οι καθρέφτες της θα αντανακλούν άψυχα την ίδια αλλοτρίωση, την ίδια μοναξιά.

Έκλεισαν παράθυρα και πόρτες και κλείστηκαν στις ζωές τους. Εκτίμησαν την λαμαρίνα του opel τους περισσότερο απ τον εαυτό τους και ανάμεσα σε αυτά τα δύο, πρόσεξαν το πρώτο και άφησαν το δεύτερο να σκουριάσει.
Αλλά δεν πρόσεξαν ότι “συμβόλαιο για ασφάλεια απτην σκουριά” είχε μόνο η λαμαρίνα. Τα χρόνια, τις μέρες, τις στιγμές, δεν τα ασφαλίζεις μάτια μου και για αυτό θες να τα απολαύσεις χωρίς δικλείδες ασφαλείας



Δες που πετάμε! Δως μου το χέρι σου γλυκιά μου ,άλλαξε την θέα και μην σε νοίαζει αν θα κρατήσει το ταξίδι.

Στα λιγδιασμένα πουκάμισα των ξεπεσμένων ζωγραφίζουμε στιγμές απτην αυριανή ευτυχία του κόσμου

Όλοι εσείς που μας κατηγορείτε για απάνθρωπους, για σφαγιάδες.

Το πρώτο πράγμα που θα κάνουμε εμείς οι “βίαιοι” είναι να καθαρίσουμε επιτέλους τους δρόμους της Αθήνας από τους άστεγους”. Να πάρουμε όλους αυτούς τους μετανάστες και να τους στείλουμε στις βίλλες των αφεντικών και στις εκκλησίες.
Όχι για να και να τους υπηρετούν αυτή την φορά, ούτε για να γεμίσουμε την παρακμιακή ζωή των μπουρζουάδων με ανήλικο σεξ.
Αλλά για να φτιάξουμε μία κοινωνία που θα αφήσει να κάνουν όνειρα και να έχουν ένα υπόστεγο να τα στεγάσουν.

Και αλίμονο σε αυτούς που θα αντιδράσουν σε αυτά τα αυτονόητα μέτρα.
Αλίμονο, όχι γιατί καταπατούν το Ελληνικό σύνταγμα για την φιλοξενεία. Αυτά να τα λέτε στα παράθυρα στους φίλους σας τους φασίστες με τις γραβάτες, επαναστάτες της αριστεράς και της προόδου γωνία

Αλίμονό τους επειδή αρνούνται το αυτονόητο σε μικρά παιδιά.
Όσα δηλαδή κατάφεραν να σωθούν από τις συμμαχικές βόμβες, τις φονικές νάρκες και το Λιμενικό.
Αλίμονό σας που τα καταδικάζετε να μεγαλώσουν χωρίς φροντίδα και χωρίς αγάπη σε Παπάφεια κελιά.
Τόσα και τόσα παιδάκια άφησαν πρόωρες σεξουαλικές κραυγές στις ματωμένες τουαλέτες των ορφανοτροφείων.
Πόσο αρρωστημένο ακούγεται αυτό? Πόσο αρρωστημένος είναι ο κόσμος που φτιάξατε? Και πόσο υγιές θα είναι να τον γκρεμίσουμε, να τον τσακίσουμε με όλη μας την δύναμη.
Μας λέτε σφάχτες και όντως μπροστά στον επόμενο Φράνκο θα είμαστε δολοφόνοι.
Αλίμονο στον πρώτο Φράνκο, τον πρώτο Πινοσέτ, τον πρώτο Παπαδόπουλο που θα πάει να συντηρήσει αυτήν την απάνθρωπη κατάσταση.
Δεν θα σηκώσουμε εμείς το μαχαίρι.
Της γης οι κολασμένοι θα το σηκώσουν.
Και τότε πληρωμένοι (βρυ) κόλλακες της δημοκρατίας σας, μην καταδικάσετε πάλι υποκριτικά την “μαμή της ιστορίας”.Να τηρήσετε την στάση που τηρήτε στα στενά της Ομόνοιας και στα πληρωκρέβατα του Βαρδάρη.
Να απέχετε


Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη, γκρεμίζω ουρανούς,
λυτρώνω μάνες και γιους.

Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2010

Καταδικάζουμε τα ουρλιαχτά από όπου και αν προέρχονται

-Μαμά μαμά τι είναι αυτό που ακούγεται από το βάθος του δρόμου?, κάθε δρόμου?

-Κάποιος θα φωνάζει παιδί μου, καλά δεν ντρέπονται δεν σκέφτονται πως μας ενοχλούν? Τι δηλαδή ο καθένας θα ουρλιάζει έτσι όποτε του καπνίσει? Είναι και 3 η ώρα, χρόνια κοινής ησυχίας.Κοιμήσου τώρα, πρέπει να κοιμηθούμε νωρίς γιατί αύριο έχεις να ζήσεις. Ξέχασες ότι μετά το πιάνο, το σχολείο και τα Αγγλικά εάν είσαι καλό κορίτσι, θα πάμε στο πάρκο?

-Μα μανούλα...μπορεί να έπαθαν κάτι μπορεί να είναι μία φίλη μου, μία φίλη μας, να μην πάμε να τους βοηθήσουμε?


-Ησύχασε παιδί μου,τι είναι αυτά που λες? Δεν είπαμε ότι καταδικάζουμε τα ουρλιαχτά από όπου και αν προέρχονται? Ευτυχώς είναι μακριά ακόμα,προς στιγμήν ακούγονται από την Τίγρη και Εφράτη γωνία. Μέχρι να φτάσουν και στην γειτονιά μας έχουμε ακόμα καιρό...

Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010

Λόγιοι, επιστήμονες που κορνιζάρουν την γνώση τους και βαθμολογούν την ζωή σου και σοφοί του δρόμου που σιγοψιθυρίζουν, μα εσύ νιώθεις ένα γαργαλητό στο αυτί.
Ουίσκια-πυροσβεστήρες και σκόρπια ερεθίσματα που θα ενωθούν με την βοήθεια του σοφού και με λίγο ελεύθερο χρόνο που όμως δεν βρίσκετια ποτέ.
Έρωτες-καπότες που γίναν γάμοι, παιδιά, φωτογραφικά χαμόγελα και συνηθισμένη αγάπη.

Κρίμα
-Ήταν καλή
-Ήταν ήσυχη
-Ήταν μεγάλη ψυχή
-Βοηθούσε όποιον της το ζητούσε.

-Και αυτός πως θα ζήσει τώρα?
-Και αυτός, αχ τι του έτυχε?
-Και αυτός την αγαπούσε πολύ

Ναι τόσο που της δεν της έλεγες ότι πας με άλλες για να μην στεναχωρεθεί.
Ναι θα περάσεις δύσκολα, εκεί που εδραιονόταν η ρουτίνα και περίμενες σιγά σιγά να έρθει το βράδυ και να σε πάρει ο ύπνος στον καναπέ της ζωής σου, άλλαξαν όλα. Και ποιός ξαγρυπνάει τώρα.
-Να μου προσέξεις μην κοιτάξεις τον καθρέφτη τώρα μετά από τόσα χρόνια. Αυτό που θα νιώσεις ίσως είναι το... κενό που προκαλούσε τόσα χρόνια το ουίσκυ στο συκώτι σου.
Το κενό που δεν κάλυψες σε εσένα όταν ρώτησες τον εαυτό σου κάτι.

Γιατί πόλεμος?
Γιατί?

Και δεν του απάντησες.

Και μοιραία για να μην το νιώθεις, να μην το βλέπεις, επέλεξες να το καλύψεις το κενό, με ένα υλικό φτηνιάρικο,πλαστικό, που σαπίζει.
"Πάντα έτσι ήταν" "Και έτσι θα μείνει"
και άραξες στον αιώνιο καναπέ, πλαδάρεψες, σέρνεσαι.

Αυτό που δεν είπες όμως είναι, τι θα κάνεις αν έχεις λάθος. Τι θα κάνεις αν κάτι πάει να αλλάξει.
"Θα προσπαθήσω να παραμείνει"

Καταδίκασες εσένα, καταδίκασες και τα παιδιά σου, να νιώσουν το ίδιο κενό.
Μην είμαστε άδικοι, ως πατέρας τους άφησες πολλά.
Κυρίως ακίνητα και μετρητά.

Τα καταδίκασες όμως παλιόγερε.
Τα καταδίκασες, μόλις σβήσουν τα 54 κεράκια να νιώσουν το ίδιο γαμημένο κενό

Που γεμίζει μόνο προσωρινά
Και μόνο με οινόπνευμα

Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2010

Φωτιά στον κόσμο τον παλιό





Εάν για πολλούς λόγους νευριάζεις με το σύστημα όταν βλέπεις το μαχαίρι να μπήγεται στο κόκκαλο του διπλανού, τότε οργίζεσαι όταν νιώθεις να μπαίνει στο κόκκαλό σου η ακόμα χειρότερα στο σπασμένο δέρμα της μητέρας σου.

Πόσοι και πόσοι κλάψαν, πόνεσαν και χάσαν την ζωή τους μέσα σε αυτό το παλιό ασθενοφόρο και πόσοι την χάσαν πριν αυτό φτάσει εκεί για να τους παραλάβει.

Είσοδος στο νοσοκομείο και ανήσυχα ανασφαλή βλέμματα, διασταυρώνονται παντού, με τις κραυγές που ακούγονται να είναι απλά η μουσική που συνοδεύει αυτούς τους παρανοικούς στίχους...


Και όλες αυτές οι κραυγές από που βγαίνουν τελικά?

Η Παναγία η επίχρυση τι κάνει μέσα στα επείγοντα?

Που σκατά ζούμε στο 1000 πΧ?

Πόσες Αμαλλίες πέθαναν εδώ μέσα?

Και ποιός να ζητήσει από τους νοσοκόμους φροντίδα, 10 λεπτά πριν συμπληρώσουν 9ωρο?

Αυτό ήταν, ο κόμπος έφτασε στο χτένι, απλά εμείς το καταλάβαμε νωρίτερα και για αυτό οφείλουμε και πρέπει να είμαστε αυτοί που κάθε στιγμή θα προετοιμάζουν την αλλαγή.

Μόλις μου ζήτησαν ένα ευρώ για καφέ. Εχέι πολλούς εδώ μέσα αρρώστους και το να αρρωστήσεις στον καπιταλισμό είναι μαρτύριο. Το να είσαι και φτωχός όμως είναι ασυγχώρητο.


Δεν έχουμε χρόνο και αυτό το κατάλαβα τώρα. Την επόμενη φορά που θα πάω σπίτι δεν θα ανοίξω την τηλεόραση αλλά το πορτατίφ και βυθιστώ στις χάρτινες φλόγες της επανάστασης. Για να μπορώ να δώσω όσο πιο πολλά γίνεται στους συντρόφους μου, για να βάλω καύσιμα στην φλόγα που καίει μέσα μου, και μια μέρα ελπίζω να ενωθεί με πολλές άλλες και να βάλει φωτιά στον κόσμο τον παλιό

Και την επόμενη φορά που θα βγούμε στους δρόμους θα πάω τρία κλικ αριστερά και θα ζυγιαστώ

Αλήθεια πόσο διαφορετικά θα ήταν εάν το 44 δεν αφήναμε τα όπλα.

Αν αντί καθαρίσουμε την Ελλάδα από τον Μπελογιάννη, τον Πλουμπίδη ,τον Άρη και την Μαργαρίτα , την καθαρίζαμε από τα καθάρματα που συνεργάστηκαν με τους Ναζί.


Πόσοι άνθρωποι θα άνοιγαν σήμερα το παράθυρο και θα έβλεπαν τον ήλιο. Αντί για τον θλιμμένο ακάλυπτο...


Καληνύχτα ντε