Κοινωνική αναπηρία

Βλέποντας φοιτητές, είναι χαρακτηριστικές κάποιες συγκεκριμένες συμπεριφορές που σε κάνουν να πιστεύεις ότι διανύουν το πρώτο έτος της φοιτητικής τους ζωής.
Έτσι λοιπόν είναι χαρακτηριστική η φωνή του εκάστοτε πρωτοετή στην πρώτη συνέλευση κάθε σαιζόν που ρωτάει αφελώς πλην όμως ορθά “γιατί δεν ενώνεστε όλες οι αριστερές δυνάμεις αφού γενικά συμφωνείτε?”, . Οποιαδήποτε ομοιότητα με συντρόφους της ΑΡΕΝ είναι συμπτωματική Άλλωστε αυτοί δεν αγωνίζονται μόνο για την κέντρο-ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΕΝΟΤΗΤΑ αλλά καταπολεμούν με τόσο σθένος τον ρατσισμό και τον σεξισμό βάζοντας έτσι κάτω από το χαλάκι την προβληματική βάση της κοινωνίας (τον τρόπο παραγωγής) και δείχνοντας το εποικοδόμημα αποφεύγοντας με αυτόν τον τρόπο κάθε είδους σύγκρουση με το κατεστημένο.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο τύπος πρωτοετή που του μιλάς πολιτικά και αυτός μπορεί να πιαστεί από το υποπαράδειγμα του υποπαραδείγματος για να σου μιλήσει για τον ευατό του η να διαφωνήσει (για να κάνει τον έξυπνο) με ένα άλλο θέμα που ανοίγει (από το παράδειγμα) πετώντας έτσι το μπαλάκι στα πέριξ και χαλόντας ένα τζένγκα που με τόση προσοχή και υπομονή ύψωσες.
Μάλιστα μπορώ να πω ότι υπήρξα και εγώ ένας τέτοιου είδους πρωτοετής και θυμάμαι συγκεκριμένα έναν Μαοϊκό σύντροφο που πρέπει να του έσπασα τα νεύρα κάτι που αποκρυσταλλώνεται στον τρόπου που (δεν) μου μιλάει όταν με βλέπει η στο ότι πήρε το τηλ μου να πάμε για “πολιτικό καφέ” και δεν μου τηλεφώνησε ποτέ.
Ίσως είμαι ο μόνος ανένταχτος που δεν αποφεύγει τους προπαγανδιστικούς καφέδες αλλά κάνω τους οργανωμένους να βρίσκουν δικαιολογίες... Την πρώτη φορά που τον είδα μετά από πολύ καιρό , κατάλαβα το τι ένιωθε για εμένα (εκνευρισμό) και έτσι κρατήθηκα να μην του κάνω καζουρίτσα αλλά βλέπετε ήταν λίγο μετά την μη είσοδο της ΚΟΕ στην ευρωβουλή και λίγο πριν την διαφαινόμενη μη είσοδο του ΣΥΡΙΖΑ την βουλή κάτι που με έσπρωξε αυθόρμητα να του φωνάξω από τα 50 μέτρα στην σαββατοβραδινή κατάμεστη Καμάρα “σε καναν μήνα πάλι μαζί στο εξωκοινοβούλιο ε?”

Δεν γέλασε

Ίσως η πολιτική και όχι μόνο ανωριμότητά μου να ήταν και ο λόγος που τα παλιά άτομα του σχήματος προτίμησαν να αποχωρήσουν από αυτό!! παρά να συμπράξουν μαζί μου με αποτέλεσμα να καταγράψουμε πέρυσι ποσοστά κατώτερα του 6 τα εκατό.
Παρόλα αυτά εάν εμείς στην αριστερά καθόμαστε και διακρίνουμε χονδροειδώς τους πρωτοετείς σε “περιπτώσεις” για οργανωτικούς λόγους τότε οφείλουμε να δούμε και μία άλλη “περίπτωση” πρωτοετή...
Μετά την νικηφόρα συνέλευση είχαμε κανονίσει να διεξάγουμε συντονιστική επιτροπή για να μιλήσουμε τα της κατάληψης και έσκασε μύτη ένα ένας γνωστός μου-παιδί με αναπειρία προκειμένου να πάει σε μία εκδήλωση την ίδια ώρα. Έτσι εγώ του πρότεινα να καθίσει μαζί μας και να συμμετάσχει και αυτός προς μεγάλη μου χαρά δέχτηκε. Μετά από περίπου μία ώρα συζήτησης και ευχάριστης συνύπαρξης στο τραπεζάκι, μαζί με τους υπόλοιπους συναδέλφους που κατάφεραν να βρεθούν εκεί μου ανακοινώνει ότι φεύγει. Εγώ του λέω
-Γιατί ρε κάτσε λίγο ακόμα, σε κανα μισάωρο τελειώνουμε
-Πρέπει να πάω τουαλέτα και εδώ δεν υπάρχει καμία, έτσι θα πάω σπίτι...
Έτσι λοιπόν η κοινωνική αν απειρία που δεν μπορεί να εξασφαλίσει σε κάποιον άνθρωπο τα αυτονόητα έκανε αυτόν τον πρωτοετή να απέχει από την συντονιστική επιτροπή ίσως και από την κατάληψη, ίσως από την επόμενη συνέλευση και για να μην τα πολυλογώ σπρώχνει αυτή την “περίπτωση” φοιτητή μακριά από τα κοινά και γενικά μακριά από την ζωή, σπίτι του, εκεί που μας θέλει όλους το κατεστημένο.
Είναι η ίδια αν απειρία που δεν επιτρέπει στους φοιτητές με καροτσάκι να πάνε στην λέσχη, στους τυφλούς να κάνουν 7 συνεχόμενα βήματα στο πεζοδρόμιο (οι ειδικές ανάγλυφες πλάκες είτε θα οδηγήσουν σε κολόνα είτε σε περίπτερο είτε σε διασταύρωση όπου το φανάρι δεν έχει ηχητικό σήμα κτλ).
Φυσικά εάν είσαι φτωχός και ανάπηρος τότε η κοινωνία σε πετάει στον καιάδα από νωρίς άσχετο εάν θα επιβιώσεις πληγωμένος πέφτοντας για 10-15 η 75 χρόνια.
Επομένως, εάν σε όλη μας την ζωή προσπαθούμε να φέρουμε κόσμο σε επαφή με τις ιδέες μας καταπολεμώντας τα εμπόδια-μικροαστικά κατάλοιπα που το σύστημα έβαλε προκειμένου να μας σταματήσει τότε πρέπει να γκρεμίσουμε αυτά τα εμπόδια και σε άλλες κοινωνικές ομάδες με επιμέρους αιτήματα και αγώνες που μπορούν να αγκαλιάσουν και να συσπειρώσουν περισσότερο κόσμο ανοίγοντάς του την επιλογή είτε να ζήσει είτε όχι, είτε να αγωνιστεί είτε όχι. Και ταυτόχρονα ανοίγοντας την ανάλυσή μας σε όλο και περισσότερα κοινωνικά στρώματα.

ΥΓ Δεν πρόλαβα να τελειώσω το άρθρο και ο Παπαγεωργόπουλος το έκανε πάλι το θαύμα του.
Έφερε τον Χατζηγιάννη στην γιορτή των αγγέλων.
Αντί να κάτσει να φτιάξει καμιά ράμπα για τους ανάπηρους παίρνει τα λεφτά και τα κάνει άρτο και θεάματα...λες και βρισκόμαστε στην χούντα....