Όταν θα πεθάνω

Επιμένωντας στην γνωστή τακτική του ξεχασιάρη, γράφω κείμενα και τα ξεχνάω.Μετά από μήνες όμως και ενώ ψάχνω στον σκληρό μου δίσκο να σβήσω κανά αρχείο να ξεκολλήσει το σαράβαλο, βρίσκω κανα κείμενο και τσουπ, το βάζω στο μπλογκ, ετεροχρονισμένα και ενώ πλέον δεν αντανακλά την διάθεσή μου, αλλά δεν πειράζει...



Όταν θα πεθάνω θέλω να μην δωθεί κανένα ποσό σε φιλανθρωπίες, η για ευγενείς σκοπούς. Όλα τα λεφτά να πάνε στα στεφάνια.
Θέλω πολλά στεφάνια να φαντάζω σπουδαίος στους περαστικούς που θα περνούν απέξω και θα λένε κάποιος μεγάλος θα πέθανε.
Τα γυφτάκια που θα προσπαθούν να βγάλουν κανένα φράγκο με το να πουλούν κεράκια έξω απτην εκκλησία, θέλω να μην βρίσκονται στην δικιά μου κηδεία και χαλάν την εικόνα
Και στεφάνια θέλω από όλους, όχι μόνο απτους δικούς μου. Θέλω και τους άλλους, αυτούς που με μίσησαν. Θέλω και αυτοί να βάλουν στεφάνια και να διαλαλούν “τι καλός που ήτανε”


Όταν πεθάνω ας δωθούν τα όργανά μου κάπου. Αλλά που? Πως θα σιγουρέψω ότι δεν θα γίνουν τα όργανά μου αντικείμενο αγοραπωλησίας, αντικείμενο λαδώματος, αν θα σώσουν κάποιον που έβαλε μέσο και όχι κάποιον που το δικαιούται. Αν θα τροφοδοτήσουν με χρήμα τις πιο σκοτεινές δυνάμεις της παγκόσμιας υγείας. Δεν πειράζει εγώ θα το κάνω. Και που ξέρεις μπορεί αυτός που θα πάρει το χέρι μου να το χρησιμοποιήσει για να μοιράσει προκηρύξεις και να πατήσει την σκανδάλη ενάντια στον κόσμο τον παλιό.

Σημειώσεις σχετικά με τις περυσινές εκλογές

Τι είναι ο επαναστάτης?

Επαναστάτης είναι ο άνθρωπος εκείνος που είναι συνεχώς διατεθειμένος να κάνει διαρκώς μικρές υπερβάσεις και επαναστάσεις στην ζωή του προκειμένου να βρεθεί στην θέση, να βοηθήσει όσο το δυνατόν περισσότερο την υπόθεση της

ανθρώπινης χειραφέτησης δηλαδή της υπέρβασης της κεφαλαιοκρατίας και την σοσιαλιστική οικοδόμηση. Σταματάει να είναι επαναστάτης όταν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα της ζωής του μπροστά σε υπερβάσεις, κάνει ένα βήμα πίσω και κοιτάει την πάρτυ του.

Ήταν πρωί του Μάη κοντά στην ροδαυγή βγήκα να πάρω αέρα, τα τραπεζάκια της ΠΑΣΠ γιατί πολλά μας τάχουν κάνει οι βρωμιάρηδες.

Εκλογές κόμματα με φρου φρου και αρώματα, στης βουλής τα έδρανα αχ και εγώ να έκλανα (γειά σου ρε Ψαριανέ, επαναστάτη της πορδής)

Την προηγούμενη είχαμε ΔΣ μέχρι αργά το βράδυ προκειμένου να καταρτίσουμε τα ψηφοδέλτια και κλασικά μας πήρε ώρες μέχρι να συννενοηθούμε. Αυτό που συνέβη είναι ότι η ΔΑΠΑΡΑ σε όλη την Ελλάδα προσπάθησε προκειμένου να πάρουμε τα λευκά ως άκυρα, προφανώς έτσι ώστε να εξασφαλίσει πιο εύκολα την αυτοδυναμία σε διάφορες σχολές.

Ε στην σχολή μας έκανε μερικές συνδικαλιές ο Κνίτης, έκανα και εγώ μερικές, περιμέναμε καμιά 5-6 ώρες και τελικά υπό την απειλή της καταγγελίας μας σχετικά με την διαδικασία του Παιδαγωγικού η ΔΑΠΑΡα έκανε κωλοτούμπα και έτσι η αποθέωση της Λ. (Λιντοηκής) δημοκρατίας το επόμενο πρωί έγινε κανονικά.

Κάποια στιγμή εκεί που περιμέναμε εμείς σπάζοντας τα νεύρα των Δαπιτών και οι Δαπίτες σπάζοντας τα δικά μας, κάνω στον καθοδηγητή Κνίτη-Επταλοφίτη (που θεωρητικά ήμασταν ψιλομαζί σε αυτό)

“τι θα κάνετε με τα ψηφοδέλτια?”

Εκείνος ξεχνιέται και μου απαντάσει “εμείς τα ψηφοδέλτια θα τα υπογράψουμε κανονικά”

ευτυχώς όμως κατευθείαν έρχεται στο μυαλό του σε ποιόν μιλάει και προσθέτει “για τα δικά σας ψηφοδέλτια πραγματικά στα @@ μου τι θα κάνετε, στα @@ μου τι θα κάνεις”....

Ο Τσε είχε πει και το ότι

“ΑΝ ΤΡΕΜΕΙΣ ΑΠΟ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΑΔΙΚΙΑ ...ΤΟΤΕ ΕΙΣΑΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΜΟΥ!!!”

αλλά μάλλον την στιγμή που το διάβαζα εγώ, ο επταλοφίτης-κνίτης , Διάβαζε το πατριδογνωμόνιο ή την άλλη (υπαρκτή?) δήλωση του Τσε για τους κουκουλοφόρους.

Εγώ δεν ψαρώνω (μου έχει πει και χειρότερα) και του κάνω μεταξύ σοβαρού και αστείου, “εντάξει απλά ρε συ αν θέλω αύριο να μπω στην ΚΝΕ να μην ξέρω τι θα κάνουμε με τα ψηφοδέλτια?”

-“Όσο είμαι εγώ στην οργάνωση ΕΣΥ την ΚΝΕ δεν μπαίνεις που να χτυπιέσαι” και το επαναλαμβάνει 2-3 φορές παραφράζοντάς το νιώθοντας έτσι την ιδωνή της εξουσίας να κυλάει στο αίμα του.

Ναι είναι ο ίδιος κνίτης που είχε γυρίσει στο άσχετο και μου είχε πει “μην γυρίζεις προς τα πίσω γιατί μόνο και μόνο που βλέπω την φάτσα σου ανακατεύομαι”. Και να πεις ότι δεν είμαι ωραίο παιδί, πάει καίερχεται, αλλά μάλλον αυτός είναι βλακάκος.

Όχι το παιδί δεν είναι απτην επτάλοφο, απλά για όσους έχει τύχει να ακούσουν Ραπτόπουλο, αντιμετωπίζει τα ΕΑΑΚ με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζει ο Επταλοφίτης τον Άρη. Με ένα αστείρευτο κόμπλεξ.

Κοιμόμαστε 3 ώρες, πηγαίνουμε το πρωί και τοποθετούμαστε κοντά στην αίθουσα των εκλογών, με το τραπεζάκι μας να καταλαμβάνει τον χώρο που πέρυσι βρισκόταν, η ΠΑΣΠ, και έχοντας δίπλα μας την ΠΚΣ. Έβαλα λοιπόν το τραπεζάκι μας και ένα ταμπλό και περίμενα τους ΠΑΣόκους να τσαμπουκαλευτούν. Έλα όμως που έρχεται ο κνίτης και χωρίς να μου πει τπτ παίρνει το τραπέζι μου και το σπρώχνει. Η λαική αντιβία ήταν ότι το έσπρωξα και εγώ, ψιλοσπροωχτήκαμε, έπεσαν και μερικές ψιλοαπειλές και τελικά ψιλοσυννεοηθήκαμε.

Η ώρα κυλούσε αργά και βασανιστικά μέχρι να αρχίσει να αυξάνεται η ροή του κόσμου που ήθελε να ψηφίσει. Έτσι μετά από έναν μισάωρο ύπνο ήμουν έτοιμος να αρχίσω να κάνω παράσιτα στην κυρίαρχη ιδεολογία.

Κυριολεκτικά όμως.

Έβλεπα την περιφέρεια ΔΑΠ και ΠΑΣΠ καμιά κατοστάρα άτομα συνολικά και εκεί που περίμεναν στην ουρά τους έλεγα. “κανείς ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, θα βγει ο πρεντεντέρης και θα πει, να η νεολαία με τα νέα μέτρα είναι, κτλ κτλ.”

Μπορεί κα οι 100 να σκέφτηκαν ποιός είναι αυτός ο σπαζαρχί...

Ε 3 δεν θα το έριξαν άκυρο? Κέρδος είναι.

Και όσο εμείς σπάζαμε τα @@ του κόσμου μιλώντας του πολιτικά και ζητώντας του να μας ψηφίσει και να έρθει στην απεργία που ήταν την επομένη, το αναρχικό σχήμα της σχολής, είχε αράξει στο τραπεζάκι του και είχε στήσει μία αντικάλπη. Στόχος του ήταν , να προβάλει χωρίς λογοκρισία το τι θα έγραφε ο καθένας στην ψήφο ειρωνευόμενο έτσι τις εκλογές.

Αυτό θα το πετύχαινε μέσα από ένα κολάζ που θα διαμορφωνόταν με τις αντι-ψήφους.

Προσωπικά δεν κρατήθηκα και άσκησα το αντι-εκλογικό μου δικαίωμα. Έγραψα λοιπόν: “Αντί να κοιτάξετε να τρέξετε για καμια απεργία κάθεστε και κόβετε ψήφους από αριστερές παρατάξεις” και το τοποθέτησα στην αντι-κάλπη, παίρνοντας εγγυήσεις ότι ότι και αν έφραψα δεν θα λογοκριθεί.

Και όντως τα παιδιά δεν είχαν κρεμάσει ούτε ένα αφισάκι που να καλεί στην απεργία.

Τι να πεις?

Ταξική συνείδηση βερύκοκου και πολιτικό πρόγραμμα ΑΜΠΟ (Αποχή Μπάφος και ΠΟδήλατο)

Οι ώρες περνούσαν αργά και βασανιστηκά , με τα ηχεία της ΔΑΠ να παίζουν επαναλαναμβανόμενα τον ύμνο της και της ΟΝΝΕΔ και εσένα να προσπαθείς να μην σκέφτεσαι τι είχε γίνει στην Πάτρα το 91.

Στην συνέχεια τα ηχεία της ΚΝΕ έπαιζαν τα αντάρτικα και εσύ να προσπαθείς να μην σκέφτεσαι τι έγινε στην Μόσχα το 89.

Τώρα που το σκέφτομαι, οι φοιτητικές εκλογές ίσως είναι ένα χρονικό σημείο της ζωής σου που γενικά προσπαθείς να μην σκέφτεσαι.

Ένα ακόμα αξιοσημείωτο περιστατικό είναι φυσικά η εκλογική δουλειά που έκανε μία κοπέλα που απλά έλεγε στον κόσμο να μην ψηφίσει ΕΑΑΚ καθότι αυτοί είναι που σπάνε τράπεζες και καίνε κόσμο όπως στην Μαρφίν. Ευτυχώς μετά από μία παρατήρηση στην καθοδήγησή της αυτό σταμάτησε.

Και εκεί που λες ότι αυτή η μέρα που ξεκίνησε από τις 6 το πρωί, δεν θα τελειώσει ποτέ, έρχεται η στιγμή της καταμέτρησης, παίρνεις την αποστολή σου αλλά eurovision, στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο με μπύρες και τσιγάρα, και περιμένεις τα αποτελέσματα.

Γενικά από την μικρή μου εμπειρία, η συγκεκριμένη διαδικασία είναι αστεία σε πολλές σχολές αλλά εάν στο δικό σου τμήμα έχεις ΔΑΠ με μεγάλο μπάτζετ, τότε απολαμβάνεις ένα υπερθέαμα που μπορεί να σε συναρπάσει μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Τσιφτετέλια, φωνές, κραυγές (το γνωστό σε όλους μας “και Α και ΟΥ ” και φυσικά μαστουρωμένοι πρωτοπόροι αγωνιστές της εξωκοινοβουλευτικής δεξιάς, που γλεντούν την άχαρη ζωή τους κάνοντας πλούσιο τον κυλικειάρχη.

Και μέσα σε όλο αυτό το καταθλιπτικό περιβάλλον, έχεις τον Δαπίτη που μετράει να προσπαθεί να κάθε ψήφο τους να φωνάζει όσο πιο δυνατά μπορεί το όνομα της παράταξής του που αν το συνδιάσεις και με άλλα στοιχεία του χαρακτήρα του(ς) θυμίζει έντονα τις πρωτόγονες πολυγαμικές φυλές που περιγράδει ο Έγκελς στο “καταγωγή της οικογένειας και της ατομικής ιδιωκτησίας”

Στην αντίπερα όχθη (ο Θεός να την κάνει), στον χώρο της ΠΑΣΠ κανείς εκεί δεν τραγουδά και το μόνο που φαίνεται είναι μερικά δειλά χαμόγελα που έβαλαν και τα παιδιά το λιθαράκι τους “να σωθεί η πατρίδα μας από την χρεωκοπία”

Ενώ στον πραγματικό αντίποδα, ακούμε οπαδικά συνθήματα και από τις παρατάξεις της αριστεράς, με την διαφορά ότι το κάθε σύνθημα όπως το “το μέλλον μας δεν είναι..κτλ κτλ” λέγεται σε διαφορετικό τάιμιγκ και πάντα ξεχωριστά από την κάθε παράταξη λες και κάνουμε διαγωνισμό ποιός θα ερμηνεύσει καλύτερα το τραγούδι που μας έδωσε ο Μουρατίδης από το φέιμ στόρυ.

Βέβαια πέρυσι υπήρξαν προσπάθειες ζύμωσης και πολιτικής ενοποίησης πάνω στα συνθήματα με προσκλήσεις προς την ΚΝΕ, αλλά φέτος πρέπει να έπεσε γραμμή απομόνωσης των οπορτουνιστών.

Όντας στην έδρα κάποια στιγμή παρατήρησα ένα θέαμα πραγματικά πρωτόγνωρο. Το μόνο που έβλεπα μπροστά μου κατά την διάρκεια που άνοιγα τους φακέλους, ήταν 20-30 κοπέλες να έχουν ανέβει στα τραπεζάκια και να τραγουδούν συνθήματα για την ΔΑΠ και άλλες μαλακίες.

Όλες μαζί τραγουδούσαν, αλλά όπως ήταν φυσιολογικό, άλλες κοπέλες ξέχναγαν τα λόγια τους, άλλες ενώ χόρευαν, μπορεί να έπεφταν σε άτσαλες κινήσεις και γενικά έβλεπα ανθρώπους να προσπαθούν να αποβάλλουν τον ανθρώπινο χαρακτήρα τους, την μοναδικότητά τους και να επιδίδονται σε μία ψυχοφθόρα προσπάθεια να δείχνουν αψεγάδιαστες και όμοιες, σε έναν κόσμο όμως, όπου εξ ορισμού είμαστε όλοι διαφορετικοί.

Μου θύμισε Άγρια Δύση και χορεύτριες που προσπαθούν να δείχνουν όμορφες και χαρούμενες κάτω από το μαστίγιο του νταβατζή.

Το μόνο μου είχε ξεχωριστό η κάθε κοπέλα και μπορούσες να το ξεχωρίσεις ήταν εκείνο το βλέμμα τους, που απέπνεε μία θλίψη και μοναξιά διαφορετική από της διπλανής της.

Το show τελείωσε.

Πήγαμε καλά

Βγήκαμε μαζεύοντας τα τραπεζάκια μας, μην τα πάρουν οι βάνδαλοι.

Βγαίνοντας, ακούσαμε τον Κνίτη, να πληροφορεί κνίτες Δαπίτες και Πασπίτες πως από το Πολυτεχνείο μόλις βγήκαν 20-30 αναρχικοί και μπορεί να έρχονται καταδω, οπότε χρειάζεται πολύ προσοχή. ενδωπανεπιστημιακή τρομουστερία

ΥΓ στο κολάζ που δημιούργησε το αναρχικό σχήμα, το...αντι-ψηφοδέλτιό μου τελικά προβλήθηκε, όπως άλλωστε και όλα τα άλλα, που για να λέμε και την αλήθεια ήταν αρκετά. Δυστηχώς όμως τα περισσότερα έγραφαν βαθιά πολιτικά αντιεκλογικά συνθήματα του τύπου “ΠΑΟΚ/Άρη/Ηρακλη Ολέ”, στίχους των πυξ λαξ κτλ αποδεικνύοντας έτσι περίτρανα την πολιτική ωριμότητα του κόσμου, για εκλογική αποχή και πλήρη αυτοοργάνωση.

23 Δεκεμβρίου 2009

Τώρα που έφτασε το τέλος της συνδικαλιστικής σαιζόν θα κυκλοφορήσω απομνημονεύματα από τον δεύτερο χρόνο στα εαακ.
Συνέβη πριν 6 μήνες.Ήταν μία εποχή όμορφη ,ρομαντική, λίγο πριν τα χριστούγεννα όπου τα προβλήματά μας ήταν λυμένα, τα αρχικά ΔΝΤ ήταν άγνωστα στον μέσο Έλληνα και είχαμε ακόμα λαικοδημοκρατική "κυβέρνηση Αθήνας και όχι Βρυξελλών" (κατά την ΚΟΕ). Στην σχολή ήμουν μόνος στο σχήμα (εν συνεχεία τριπλασιαστήκαμε) και στα πηγαδάκια με τους εαακίτες συζητούσαμε ακόμα για την καταστολή στις 6 Δεκέμβρη. Τότε ήταν λοιπόν που διαδραματίστηκε το παρακάτω περισταστικό το οποίο έρχομαι να σας παρουσιάσω.



Πολύ καλές κριτικές απέσπασε η σημερινή παράσταση του Αναστάσιου Μάνθου η κατά κόσμον “Πρύτανη” ΄ όπως είναι και το καλλιτεχνικό του.
Έτσι λοιπόν ο φέρελπις ηθοποιός-επιχειρηματίας ανέβασε τις μετοχές του ακόμα περισσότερο καθώς πρόσθεσε άλλη μία πολύ καλή εμφάνιση στο ενεργητικό του. Έτσι μετά το “καρδιακό σοκ”, το “φονικό αυγό” και φυσικά το πρόσφατο “καρδιακό σοκ 2” που έπεισε με την υποκριτική του ακόμα και παρατάξεις φιλικές προς το κίνημα (ΔΑ(Σ)Π, ΠΚΣ) οι οποίες στις συνελεύσεις βγήκαν με δριμύ κατηγορώ κατά των ΕΑΑΚ για τις σωματικές ζημιές που έχουν προκαλέσει τον πρύτανη.
Ήταν 9 το πρωί και δειλά δειλά άρχισαμε να μαζευόμαστε προκειμένου να πραγματοποιήσουμε την παράσταση διαμαρτυρίας ενάντια στην ενδεχόμενη συζήτηση περί άρσης ασύλου. Δεν καταφέραμε να μαζευτούμε πολλοί, καθώς η πρυτανεία για προφανείς λόγους τοποθέτησε την παράσταση 23 του μηνός όταν δλδ όλοι οι φοιτητές λείπουν στους τόπους τους.
Ο Πρύτανης έκανε μία εισήγηση όπου ούτε λίγο ούτε πολύ άνοιγε τους ασκούς του αιόλου (με διακριτικό τρόπο) , μιλούσε για αλλαγή του καταστατικού σχετικά με το άσυλο και ουσιαστικά για ακόμα πιο εύκολη πρόσβαση της εξουσίας στο πανεπιστήμιο.
Εν συνεχεία μίλησε ο Ράσσελ Κρόου της ΑΡΑΝ ο οποίος έκανε μία πολύ καλή τοποθέτηση, συνέδεσε διαλεκτικά το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον και απευθυνόμενος στα μέλη της συγκλήτου περιληπτικά είπε τα εξής
“Πολλοί από εσάς ήταν στο Πολυτεχνείο και έζησαν την άρση του ασύλου από την εξουσία που ήθελε να σταματήσει τους αγώνες του τότε. Σήμερα ζήσαμε εμείς την άρση του ασύλου και τον πόλεμο ενάντια στους αγώνες μας. Και τότε και τώρα δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Οι ίδιες δικαιολογίες χρησιμοποιούνται από την εξουσία μόνο που σήμερα αυτή φοράει άλλο προσωπείο".
Εκείνη την στιγμή σηκώθηκε μία κυρία με τα ένσημα του Πολυτεχνείου στο πέτο και απάντησε με ένα ύφος προοδευτικού γραφειοκράτη. “Ναι, έχετε δίκιο, τότε οι αστυνομικοί υπεράσπιζαν την χούντα και σήμερα υπερασπίζουν την..(περιμένω να ακούσω τι!!) δημοκρατία μας... Εμείς σας αφήσαμε να μιλήσετε, παρακαλούμε τώρα να φύγετε προκειμένου να συνεχιστεί η διαδικασία”
Ο σύντροφος προσπάθησε να συνεχίσει την τοποθέτησή του παρά τις διακοπές και να δώσει στην σύγκλητο να καταλάβει ότι δεν πρόκειται να αφήσουμε να ανοίξει το θέμα του ασύλου, με τον Μάνθο να φωνάζει μέσω του μικροφώνου”Εμείς δώσαμε απλά την συγκατάθεσή μας να διωχθούν οι κουκουλοφόροι που έπρατταν εκείνη την στιγμή την πραγματική άρση του ασύλου, άλλωστε δεν έγινε και κάτι τρομερό” και συνέχισε “αυτό που κάνετε είναι η πραγματική άρση ασύλου, αυτήν την στιγμή κάνετε κακούργημα”
Σαν από τραγική ειρωνία δίπλα μου καθόταν εκείνη την στιγμή ο σνύτροφος που είχε φάει δακρυγόνο δίπλα από το μάτι στις 17 Νοέμβρη και για 1 εκατοστό δεν τυφλώθηκε, αλλά.... “δεν έγινε και κάτι τρομερό”
Στην συνέχεια ο Μάνθος και η παρέα του έκαναν ένα διάλειμμα όπου τσιμπολόγησαν τους κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα που υπήρχαν εκεί για την σύγκλητο η αλήθεια είναι ότι σε αυτό το σημείο τα εαακ συνεργάστηκαν αθόρυβα και μεθοδικά προκειμένου σε 5 λεπτά να μην υπάρχουν άλλα φαγώσιμα.
Το καλύτερο όμως σε κάθε σύγκλητο είναι τα πηγαδάκια με τους προοδευτικούς γραφειοκράτες που σου δίνουν την εντύπωση ότι έρχονται από μία κοινωνία όπου η τεχνοκρατία έχει καταργήσει της τάξεις. Εν πολλοίς θυμίζουν ούφο από έναν πλανήτη αταξικό.
Το χάιλαιτ του ημιχρόνου θεωρώ πως ήταν όμως μακράν, η αντιπαράθεση του Μάνθου με μία συντρόφισα. Η οποία για κάποιον λόγο τον αποκάλεσε φασίστα. (Νομίζω επειδή δεν την άφηνε να μιλήσει_
-Εάν εγώ είμαι φασίστας εσύ είσαι φασίστρια, ερυθρο-φασίστρια
-Τι λες ρε μαλάκα? του απαντάει πάντα ετοιμόλογη η συντρόφισα.

Στα καλύτερα συγκαταλέγεται σίγουρα και ένας μπαρμπαδελάκος μέλος της συγκλήτου που μας πρότεινε να κάνουμε κάποια έγγραφη αίτηση για να καταδικαστεί η άρση ασύλου που συνέβη στις 17 Νοέμβρη.
Τελικά το θέμα δεν συζητήθηκε και αποφεύχθηκε ακόμα ένα πλήγμα στο άσυλο.
Φεύγοντας συνειδητοποιήσαμε όλοι, πως είχαμε στα χέρια μας χαρτιά της ΠΚΣ. Αυτό το μυστηριώδες γεγονός εξηγείται από το ότι ενόσω εμείς βριζόμασταν με τις πρυτανικές αρχές, μία κνίτισσα έκανε αθόρυβα την εμφάνισή της, άφησε μία φωτοτυπία σε όποιον παρευρισκόταν στην σύγκλητο και στην συνέχεια αποχώρησε εξίσου διακριτικά.

Αυτό θα πει μαχητική προάσπιση του ασύλου

Διαίρει και Βασίλευε

Αποκλειστικό...Διαλύεται η Ε.Ε.

Λευτεριά στους Ντάλτον.

Είμαι από αυτούς που μεγάλωσαν θεωρώντας τον σερίφη ως τον καλό του Αμερικανογραμμένου παραμυθιού και την εξόντωση των τρομοκρατών ινδιάνων ως θετική, σχεδόν ανακουφιστική.

Χωρίς ποτέ να αναρωτηθώ γιατί να μην συμβαίνει το αντίθετο, ή γιατί μία κοινωνική συμμαχία των ινδιάνων, των πελατών, του πιανίστα και γιατί όχι και των Ντάλτον με Γενικό Γραμματέα τον Λούκυ Λουκ, να πυροβολήσει τον ιδιωκτήτη του σαλούν (που φέρνει και νοθευμένα ποτά) και τον σερίφη που τον φυλάει.

Η Μαμουθκομίξ αυτά έλεγε, και τι να κάνω αυτούς ξέρω αυτούς εμπιστεύομαι..

Αυτές οι λανθάνουσες προοπτικές του παραμυθιού έρχονται στο μυαλό μου τώρα, χρόνια μετά και ενώ μέσα μου πάντα υπάρχει η μικροαστική φύση που συγκρούεται για να βγει στο προσκήνιο και να με ξαναμετατρέψει σε φιλήσυχο πολίτη, οπαδό του ΠΑΟΚ και χειροκροτητή του εκάστοτε εφοπλιστή, κατασκευαστή, εργοστασιάρχη (κοινώς λαμόγιο) μεγαλομετόχου του. Είναι δύσκολο όμως γιατί έχει μπροστά της τέρατα να συγκρουστεί και μία συμπαγή σειρά από όρια.

Και όταν λέμε τέρατα εννοούμε επιτεύγματα πράξεις και ήρωες που ακόμα και εάν έχεις ακούσει κάτι μακρινό για αυτούς, δεν μπορείς παρά να ξέρεις τι θα αποφασίσεις, με ποιούς θα πας και ποιούς θαφήσεις...

"Καταδικάζουμε το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ και όσους συνεργάζονται μαζί του εκτός από το ΑΚΕΛ"

Κυριακή σήμερα και μετά από ένα 12ωρο διάβασμα και έναν τρίωρο ύπνο (oops! ανάποδα τα είπα), σκέφτηκα να κάνω ένα διάλειμμα, έβαλα την βερμουδίτσα μου που κατέβασα απτο πατάρι και πήγα μέχρι το κοντινό περίπτερο να πάρω Κόντρα, Πριν και Κ. Ριζοσπάστη. Γυρνώντας σπίτι θα διαβάσω και τον Ιό της Κυριακής ,αλλά από το ίντερνετ (αυτή η ΠΑΣΟΚοφυλλάδα στο σπίτι μου δεν μπαίνει)

Θα μου πεις, εδώ μπαίνουν τα διαφημιστικά του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη και η ΠΑΣΟΚΟτυπία σε πείραξε? Άλλωστε εκεί μπορείς να δεις και "ριζοσπαστικά" αιτήματα περί στάσης πληρωμών κτλ κτλ.

Στα 2 περίπτερα της γειτονιάς δεν είχε Κόντρα (ύποπτο, την προηγούμενη είχε και στα 2) και έτσι έπεσε στα ΄χέρια μου ένας “Δρόμος” ξέρετε μία εφημερίδα οοοολης της αριστεράς που τυπώνεται σε μία νεόκτιστη πολυκατοικία προιόν βουλευτικής αποζημίωσης (ω ρε γλέντια μετά την έξοδο των ανανεωτικών, θα μοιράζεται καλύτερα και η βουλευτική αποζημίωση ολόκληρα μαοϊκά τετράγωνα θα οικοδομηθούν στην Αθήνα...)
Τέλος πάντων, ας αφήσουμε τους οπορτουνιστές και ας περάσουμε στην συνεπή δύναμη του ΚΚΕ. Μόλις είδα ότι στον σημερινό “Ρίζο” έχει ένθετο απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ για τις δημοτικές, έτρεξα σπίτι μου γεμάτος χαρά προκειμένου να δω τι έχει να πει η Κεντρική επιτροπή για την σημαντική αυτή μάχη. Εγχείρισα την εφημερίδα με λεπτότητα και ταχύτητα και να! Το ένθετο βρισκόταν στα χέρια μου έτοιμο να το καταπιώ. Διάβασα γρήγορα γρήγορα τις πρώτες σελίδες και επιτέλους έφτασα στο θέμα των συνεργασιών που περίμενα με τόση λαχτάρα
Διαβάζω

Το ΚΚΕ θα επιδιώξει στα ψηφοδέλτιά του να εκφραστεί όσο γίνεται καλύτερα, η κοινή του δράση και η συνεργασία με ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΈΣ ΛΑΪΚΈΣ ΔΥΝΆΜΕΙΣ (σ.σ. η υπογράμμιση δικιά μας) που έχουν δοκιμαστεί θετικά στις γραμμές του κινήματος, στις εκλογικές αναμετρήσεις
Σε εκείνο το σημείο είναι ,σύντροφε, αναγνώστη, που σηκώνεσαι από την καρέκλα έχεις κολλήσει το πρόσωπό σου στην εφημερίδα και προσπαθείς να καταλάβεις εάν όντως εννοεί αυτό που διάβασες. Εάν όντως η ηγεσία του ΚΚΕ θα αφήσει τις σεχταριστικές λογικές, θα επιδείξει κάποια τακτική ευελιξία, θα ανοίξει την πόρτα σε ενδεχόμενες συνεργασίες που μπορεί να δημιουργήσουν μία κινητικότητα στην αριστερά και ευρύτερα στην κοινωνία (Μπουτάρης, ΔΗΚΚΙ κτλ).
Η προσευχή που είχες κάνει όμως το βράδυ δεν έπιασε. Οι συζητήσεις που έκανες με την πρωτοετή Κνίτισσα της σχολής σου που φάνηκε να πείστηκε δεν έφτασαν ακόμα στην ηγεσία για να αλλάξει η γραμμή και έτσι...

το μάτι σου, λίγο πιο κάτω πέφτει στο
"Από την στιγμή που ο νέος θεσμός έχει άμεση σχέση με την οικονομία, την κοινωνική πολιτική, την καθημερινή ζωή του εργαζόμενου και το μέλλον του, ισχύει και στις τοπικές εκλογές η γραμμή κοινής δράσης και συνεργασίας που ισχύει στο πολιτικό επίπεδο και στους κοινωνικούς αγώνες" (ΑΚΕΛ ΚΚΚίνας, Κανέλη κτλ). Οι οργανώσεις του κόμματος πρέπει να βγουν δυνατές στην μάχη των τοπικών περιφερειακών εκλογών και για αυτό πρέπει από αύριο να βρίσκονται σε κάθε χώρο εργασίας, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε σχολείο και φοιτητικό αμφιθέατρο επιδιώκοντας την στήριξη και την συνεργασία στις τοπικές περιφερειακές εκλογές,έχοντας ως βασικό άξονα της πολιτικής δουλειάς, ένα από τα παρακάτω ενωτικά συνθήματα.

"Άι σιχτίρ" (Παλιό και καλό, προσεγγίσιμο από την μέση λαική οικογένεια, καθώς και κατανοητό και από τους μετανάστες)
"Το 89 κάναμε τα πάντα για την κάθαρση,σήμερα κάνουμε τα πάντα για την διχοτόμηση"
"Σκατά σε όλους τους"
"ΕΑΜ ΕΛΑΣ ΟΠΛΑ ΔΣΕ Να ποιό είναι το ΚΚΕ"
"Τίσται ρε? ΚΚεεεεεε"

Και για όσους δεν το κατάλαβαν τελείως
"Στα ψηφοδέλτια θα μετέχουν μέλη, φίλοι και συνεργαζόμενοι που μπορούν να ανταποκριθούν στην συνθετότητα της εκλογικής μάχης και στα αυριανά καθήκοντα μετά την εκλογή τους".

Λίγο πιο πάνω διαβάσαμε ότι, "Το ΚΚΕ δηλώνει ότι δεν αρκεί η συμφωνία στις διακηρύξεις. Απαιτείται εγγύηση ότι οι εκλεγμένοι θα σταθούν ψηλά και θα αντισταθούν σε όλη την διάρκεια της θητείας τους. Θα έχουν την δύναμη να σταθούν απέναντι και εναντίον στον πολυπλόκαμο μηχανισμό πίεσης , εξαγοράς και ενσωμάτωσης που θα αναπαραχθεί τοπικά"


Στο εν λόγω χωρίο δεν ξέρω αν εσύ αγαπητέ αναγνώστη σκέφτηκες κάποιον άλλο δήμαρχο η νομάρχη που είχε το σθένος, εμένα όμως το εκοφίτικο μυαλό μου πήγε στον Δήμαρχο Ελληνικού που κάνει απεργία πείνας για 39 ημέρες και πραγματικά τα έχει βάλει για τα καλά με τα οικονομικά συμφέροντα ζητώντας να μην ιδιωτικοποιηθεί η παραλία να μην εφαρμοσθεί ο Καλλικράτης κτλ κτλ.
Καλό λοιπόν θα ήταν μέχρι να δούμε και κάποιον "κόκκινο δήμαρχο" να κάνει απεργία πείνας, Στις στήλες του Ριζοσπάστη να διαβάσουμε και κάποιο νέο για το Ελληνικό και τον Χρήστο Κορτζίδη και να μην θάβει το θέμα ακριβώς όπως έθαψε την συνεργασία ΑΚΕΛ-Ισραήλ σχετικά με τον εμποδισμό της ανθρωπιστικής βοήθειας στην Γάζα, ή την συνάντηση του συντρόφου Χριστόφια με τον Πάππα, ή τον αγώνα του Ντίνου Παλαιστίδη ,ή ,ή ή....

ΥΓ Για όσους ενδιαφέρονται και δεν μπορούν να βρουν νέα, αυτή είναι η ιστοσελίδα του Δήμου Ελληνικού.


ΥΓ2 Μπορεί για την επίσκεψη του Πάππα να μην μίλησαν αλλά μπορούν άνετα να αφιερώσουν χώρο για να υπερασπιστούν τον σύντροφο...Δεν ξέρω σε τι αναφέρεται αλλά είναι πραγματικά αστείο.

Έμεινα...

Χαιρετιστήριο της ΚΕ του ΚΚΕ στο 16ο Συνέδριο του ΚΚ Κίνας

Με την ευκαιρία της διεξαγωγής του 16ου Συνεδρίου του ΚΚ Κίνας η ΚΕ του ΚΚΕ απέστειλε στο ΚΚ Κίνας το παρακάτω χαιρετιστήριο:

«Προς την ΚΕ του ΚΚ Κίνας

Αγαπητοί σύντροφοι,

Η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας με την ευκαιρία του 16ου Συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας σάς στέλνει θερμό αγωνιστικό χαιρετισμό.

Αγαπητοί σύντροφοι,

Παρακολουθούμε με προσοχή τις προσπάθειες του Κόμματός σας και τον αγώνα του κινεζικού λαού στις σημερινές δύσκολες και εξαιρετικά περίπλοκες εσωτερικές και διεθνείς συνθήκες.

Καθώς η καπιταλιστική βαρβαρότητα εντείνει διαρκώς την κοινωνική ανισότητα στον πλανήτη και η ιμπεριαλιστική νέα τάξη πραγμάτων προκαλεί και απειλεί τους λαούς με πρόσχημα τον λεγόμενο αντιτρομοκρατικό αγώνα, η πορεία της ΛΔ Κίνας προς την πρόοδο και την ευημερία του λαού της εμπνέει εκατομμύρια εργαζόμενους σ' ολόκληρη τη Γη, που αγωνίζονται ενάντια στην εκμετάλλευση, ενάντια στον ιμπεριαλισμό, για την υπόθεση της νίκης του σοσιαλισμού στον κόσμο.

Προσβλέπουμε οι αποφάσεις του Συνεδρίου σας να συμβάλουν στην παραπέρα ανάπτυξη της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας για το συμφέρον του λαού της και την πορεία προς το σοσιαλισμό. Οι Ελληνες κομμουνιστές νιώθουμε αλληλέγγυοι μαζί σας στην πάλη σας για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην πατρίδα σας και την αντιμετώπιση των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών που στρέφονται ενάντια και στον κινεζικό και στον ελληνικό λαό.

Με θερμούς αγωνιστικούς χαιρετισμούς

Αθήνα, 6-11-2002

Η ΚΕ του ΚΚΕ»

http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=1503548&publDate=2002-11-08%2000:00:00.0

ΕΚΟΦ-ΕΑΑΚ

Ε ναι λοιπόν, το παραδέχομαι. Είμαι ένας εαακίτης νοσταλγός της ΕΚΟΦ που "αξιοποιώ ρουσφετολογικό μηχανισμό που διαπλέκεται με καθηγητές για να εκβιάζω σπουδαστές. Επιπλέον θέλω οι εκλογές να είναι μια απλή καταγραφή.
Βέβαια, κινούμαι πάντα στην λογική του ρεαλισμού και του εφικτού αφήνοντας άθικτη την πλουτοκρατία. Χαίρομαι να μου κλείνει το μάτι ο Παναγόπουλος και θεωρώ ακραίες τις απεργιακές περιφρουρήσεις.
Εάν θέλετε να τα ακούσετε όλα αυτά από μία υπεύθυνη φωνή δεν έχετε παρά να μπείτε εδώ
.

Ήταν μία συνέλευση μετά τον φετινό Δεκέμβρη όπου για ακόμα μία φορά οι κνίτες της σχολής είχαν ακροβολιστεί και μου επιτίθονταν σε dolby surround κάνοντας απανωτές και παράλληλες ερωταπαντήσεις πάνω στην τοποθέτησή μου.
Και εκεί που νόμιζα ότι το μαρτύριό μου τελείωσε, πετάγεται η Κνίτισα και μου λέει. "Λες ότι ο πρύτανης είναι το μακρύ χέρι της αστικής εξουσίας, όμως εσύ και το ΝΑΡ (σημείωση: για τους κνίτες είμαι ντε φάκτο στο ναρ από το 1ο έτος, χωρίς να έχουν μπει στον κόπο να με ρωτήσουν σχετικά) ήσασταν αυτοί που πήγαν στο νοσοκομείο στην Αθήνα όταν χτύπησε (σσ της ΑΣΟΕΕ) και του δώσατε λουλούδια. Τι έχεις να πεις για αυτό?

Και αφού επιστράτευσα όλη μου την ειρωνία για να απαντήσω σε αυτήν την βαθιά πολιτική (σχεδόν μαρξιστική) ερώτηση, έρχεται μία απανωτή από το ίδιο στέλεχος της κνε που πραγματικά με έκανε να νιώσω βαθιά μέσα μου την προδοτική μας στάση.
"Μιλάς τώρα για περιφρούρηση, όμως εσύ ήσουν που κάλεσες συγκέντρωση στο ίδιο μέρος με την αναρχία και συγκεκριμένα ακόμα ακόμα και με την ΑΚ" (Ιησούς Χριστός νικάει και όλα τα κΑΚά σκορπάει)
Απάντηση: Είναι αλήθεια τόσο μακριά οι εποχές όπου ο λαός ενωνόταν στον δρόμο προκειμένου να πολεμήσει τον κοινό εχθρό? Είναι τόσο μακρινές οι εποχές όπου ο Λένιν έλεγε (σε αυτό το σημείο έχεις πιάσει τους Κνίτες στο αδύνατό τους σημείο) ότι με τους αναρχικούς είμαστε ίδιοι κατά 99 τοις εκατό? Το θέμα είναι ότι εσύ πρέπει να απολογηθείς συναδέλφισα που από αυτόν τον αγώνα ήσασταν απόντες και τον καταγγείλατε κιόλας. Άλλωστε ο Λέννιν δεν είχε πει ότι οι κομμουνιστές πρέπει να παρεμβαίνουν ακόμα και σε αντικαπνιστικές λέσχες? (Πετώντας ένα δεύτερο τσιτάτο του Λέννιν ακούγεται από τους Κνίτες ένα ΑΑΑΑΑΑ έκπληξης και θαυμασμού).
Και μπροστά σε όλα αυτά λες "ρε πούστη μου δεν είναι δυνατόν , οι Κνίτες της σχολής μου παιδαγωγούνται έτσι και όχι ολόκληρη η ΚΝΕ.
Εν συνεχεία όμως διαβάζεις το παραπάνω άρθρο του Ρίζο και σκέφτεσαι ότι είναι τέτοια η φτώχεια που ακόμα και στα πιο ικανά στελέχη, τα επιχειρήματα εξαντλούνται σε συνδικαλιστικό επίπεδο χωρίς να αγγίζουν στο ελάχιστο την ουσία και αδυνατώντας να τονίσουν κάποιες από τις (υπαρκτές όντως )αντιφάσεις του μορφώματος των ΕΑΑΚ.
Έτσι ο εκάστοτε γράφων-ομιλών προσάπτει κάτι στον ΣΥΡΙΖΑ, ή στην ΔΑΣΠ και παραφράζει αυτά που είπε πρωτύτερα προκειμένου να κολλάν και στα εαακ, χωρίς ποτέ όμως μία περαιτέρω ανάλυση.


ΥΓ Μπράβο στο μέτωπο αγώνα σπουδαστών που κατάφερε να πετύχει ένα τέτοιο βάθεμα στο μέτωπο, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, που οι επιτροπές αγώνα ήρθαν σε συμφωνία για το ποιά παράταξη θα υποστηρίξουν στην φοιτητικές εκλογές.

ΠΟΕ-ΟΤΑ ΕΠΟΝ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Λοιπόν... Ξύλο και δακρυγόνα, μια υπέρβαση μεγάλη

Αλλά τι μπορώ να πάθω, το πολύ πολύ να νιώθω για μερικά λεπτά πως πνίγομαι με το αίσθημα όλο και να υποχωρεί, άσε που δεν θα είμαι μόνος. Θα κοιτάξω γύρω, και θα είναι πολλοί σύντροφοι που θα έχουν έρθει για τον ίδιο σκοπό που πήγα και εγώ.
Για την χειραφέτηση της ανθρωπότητας.
Για την επανάσταση και την κομμουνιστική προοπτική....που πλέον δεν είναι μόνο προοπτική
Άντε πολύ καθυστερήσαμε και πρέπει σιγά σιγά να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε το πως θα οικοδομήσουμε τον σοσιαλισμό
Α! Και θα έχω και το ειρηνάκι μου αγκαλιά. Μαζί στις αλυσίδες.
Αλλά όσο υποχωρεί εγώ θα σκέφτομαι ότι υπάρχουν τόσοι και τόσοι που ο πόνος δεν υποχώρησε , θα σκέφτομαι ονόματα, έτσι στην τύχη, Νίκος, Ερνέστο, Μαργαρίτα, θα σκέφτομαι τους αγωνιστές του ΙΡΑ που τους έβγαζαν τα νύχια. Και την 8 Μάρτη θα σκέφτομαι που απλά έγραψε ιστορία.

Άλλωστε τι μπορούμε να πάθουμε στην πόλη μας στην ηλιόλουστη πορεία. Η σύγκρουση που θα κάνουμε θα είναι για τα δεδομένα της Αθήνας, μία μετριοπαθέστατη σύγκρουση... Σε σχέση με τον Δεκέμβρη θα είναι μία απλή βόλτα, όπου θα έχεις και τους εργαζόμενους μαζί σου.
Εάν θες να είσαι επαναστάτης, εάν θες να αλλάξεις τον κόσμο αυτό, θα έρθεις αντιμέτωπος με τερράστιες δυνάμεις, με προβοκάτσιες, με τις πιο σκοτεινές δυνάμεις του κόσμου.
Με τους μαφιόζους και προέδρους... μπορεί ακόμα ακόμα να δώσεις μάχη και με τα όπλα να πονέσεις σωματικά, να μείνεις ανάπειρος, ίσως και να πεθάνεις. Και όμως εσύ δεν πρέπει να διστάσεις. Γιατί αν κάνεις ένα βήμα πίσω, Χάθηκες, Πέθανες. Άλλωστε όπως είπε και ένας σταλινομαοικός σύντροφος (καλό παιδί) “Αν τρομάζουμε έτσι όταν μας ρίχουν χημικά, όταν θα μας ρίχνουν πυρηνικά τι πρέπει να κάνουμε...
Έτσι λοιπόν στην αυριανή πορεία πρέπει να πας, και να περάσεις καλά.
Εσύ θεωρητικά είσαι διατεθειμένος να κάνεις και την μεγαλύτερη υπέρβαση να δώσεις και την ζωή σου ακόμα. Ενώ αυτοί που θα έχεις απέναντί σου, οι ματάδες, εκτός απτο να πατήσουν μια σκανδάλη, θέλουν μάλλον να γυρίσουν στο σπιτάκι τους και να διαβάσουν ΣΠΟΡ του Βορρά.


Και μόλις γυρίσω πρέπει να χαλαρώσω, να κοιμηθώ,και για 5 μέρες να πέσω με τα μούτρα στα Αγγλικά γιατί πρέπει να πάρω το πτυχίο ώστε στην συνέχεια να αφοσιωθώ στην πτυχιακή, στο ειρηνάκι και στον ΑΓΩΝΑ

Πρέπει να κάνω αυτήν την υπέρβαση, να ξεπεράσω αυτό το ψευτοόριο, γιατί έχω πολλά να δώσω στο κίνημα και στην υπόθεση της επανάστασης.
VENCEREMOS








Στο τέλος τέλος, ποιός δεν φοβάται? Το θέμα είναι τι στάση κρατάς απέναντι στον φόβο....

Εργασία και χαρά

Αυτή είναι μία εργασία που μας ζητήθηκε να κάνουμε στην σχολή σχολιάζοντας αυτό το κείμενο.

Τι όμορφο που υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι έδωσαν και την ζωή τους για να μπορούμε εγώ και εσύ να μιλάμε εδώ μέσα χωρίς να φοβόμαστε ,ακόμα, ότι τα λόγια μας επισύρουν εγκλεισμούς σε μακρονήσια.

Πόσα τους χρωστάμε, γιατί εάν μπορούμε σήμερα κάποια από το όνειρά μας, να τα πραγματοποιήσουμε αυτό οφείλεται σε σημαντικό βαθμό στο ότι χιλιάδες άνθρωποι σαν και αυτούς "κάηκαν για να γίνουν τα σκοτάδια φως" που λέει και ο Ναζίμ Χικμέτ. Χιλιάδες άνθρωποι ανάγκασαν ένα ολόκληρο κατεστημένο, το αιματοβαμμένο νεοελληνικό κράτος, να παραχωρήσει αυξήσεις, ασφάλιση και προνόμια, που υπό άλλες συνθήκες θα αποτελούσαν ένα άπιαστο όνειρο.

Τότε υπήρχαν νησιά ολόκληρα με ανθρώπους που επειδή έλεγαν την γνώμη τους, η εξουσία τους κατηγορούσε για κατάσκοπους και τους έστελνε φυλακή. Τι σύμπτωση σωφρονισμό το λέγαν και τότε...

Μπορεί η τότε εξουσία να αποτελούνταν από τους πρώην συνεργάτες των Γερμανών, και αυτούς που παρέδωσαν την χώρα στα νύχια των Αμερικάνικων πολυεθνικών, αλλά οφείλουμε να τους αναγνωρίσουμε κάτι..

Όλα κι όλα

Λέγαν τα πράματα με το όνομά τους." Πολιτικοί κρατούμενοι" ονομάζονταν όσοι αντιστέκονταν. Αντιφρονούντες...

Και ως τέτοιοι θανατώνονταν

Αντιθέτως σήμερα δεν υπάρχουν τέτοιοι. Επίσημα τουλάχιστον, γιατί εγώ δεν μπορώ να διανοηθώ ότι ο Γιάννης Δημητράκης για παράδειγμα έφαγε 30 χρόνια φυλακή επειδή απαλλοτρίωσε μια τράπεζα, ενώ αντίθετα τα πρόσωπα που έδωσαν πέρυσι 28 δις (από τον ελληνικό λαό) στις τράπεζες, κυκλοφορούν ελεύθεροι.

Διαφωνούντες της "δημοκρατίας"

Μιας δημοκρατίας, που κλείνει ανθρώπους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και "επαναπροωθεί" μετανάστες στην γείτονα χώρα.

Ναι της ίδιας δημοκρατίας που στις πανέμορφες ακτές της βρέθηκαν στις 4 Ιανουαρίου 19 νεκροί μετανάστες.

Της ίδιας δημοκρατίας που εάν έχει τύχει να έχεις γεννηθεί στο Αφγανιστάν, πρώτα βομβαρδίζει το σπίτι σου με Έλληνες πιλότους να πατούν το κόκκινο κουμπί σε αμερικάνικα βομβαρδιστικά, και μετά εάν τυχών ζήσεις και εάν τυχών έρθεις εδώ για να επιβιώσεις, σε χωρίζει από τους γονείς σου και σε χώνει σε ένα ορφανοτροφείο. Για αυτούς μην ξαναρωτήσεις, μπορεί να έχουν την τύχη των 19...

Τυχερός μες στην ατυχία του ο Νιγηριανός-Έλληνας, όπως και εμείς που γεννηθήκαμε σε ένα απάνθρωπο σύστημα με μία ζοφερή εξουσία να μας πίνει το αίμα. Αλλά ας μην αφήσουμε αυτό που μας τρώει να χορτάσει....

Στο θέμα μας τώρα, ο φίλος μας ένιωθε στην τσίτα. Και πως να μην νιώθει άλλωστε, διαφορετικός σε μία κοινωνία που μισεί το διαφορετικό. Και πως θα μπορούσε άλλωστε να μην είναι έτσι όταν μία ολόκληρη οικονομική εξουσία μας μιλάει μέσα (και) από τα δελτία ειδήσεων και προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν φταίει το αφεντικό που σου δίνει 500 ευρώ, αλλά ο διπλανός σου που θέλει και αυτός να ζήσει.

ΦΑΤΟΝ.

ΟΠΩΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΨΑΡΙ ΤΡΩΕΙ ΤΟ ΜΙΚΡΟ.

Η μερική αποτυχία ή εάν προτιμάτε η δυσκολία στο σχολείο δυστηχώς αποτελεί γεγονός για ανθρώπους που έχουν διαφορετική κουλτούρα από την κυρίαρχη, και ενδεχομένως μικρότερο πολιτισμικό κεφάλαιο ,λόγω πολλών κοινωνικών παραγόντων...

Το λούκι που μπορεί να πέρασε ο φίλος μας στις φυλακές είναι δυστηχώς κάτι αναμενόμενο για αυτούς που ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας. Πραγματικά δεν νιώθω πιο τυχερός που η ταυτότητά μου έχει φωτογραφία και γράφει με καλλιτεχνικά γράμματα το χριστιανικό μου όνομα. Τέτοια όμορφα ενδεδυμένη ταυτότητα και εξίσου χριστιανική ονόματα είχαν ο Λαμπράκης, ο Μπελογιάννης, ο Πέτρουλας και τόσοι άλλοι και όμως η αγάπη τους για την ζωή ανάγκασε το (παρά) κράτος να τους εξοντώσει.

Και για να συνεχίσω, το περιθώριο και η εξαθλίωση γεννάει συγκρούσεις, και αστάθεια. Επιπλέον αυτός ο κόσμος δεν χωρίζεται σε Έλληνες και σε Νιγηριανούς αλλά σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους και αυτό κατά βάθος το ξέρει καλύτερα από όλους μας η σημερινή εξουσία

Έτσι λοιπόν το ΠΑΣΟΚ πήρε μία πολιτική επιλογή να νομιμοποιήσει "υπό όρους" 250.000 ανθρώπους , με το αζημίωτο βέβαια αφού έτσι θα μπορέσει εκτός από τα παράβολα των διαδικασιών, να εισπράξει και φόρους.

Εδώ όμως έρχονται και τα ψιλλά γράμματα μερικά από τα οποία θα προσπαθήσω να "μεγενθύνω" εδώ.

Εάν έχεις βεβαρημένο ποινικό μητρώο, εάν δηλαδή η ταυτότητά σου εκτός από άπατρις "γράφει" και παραβάτης (ενός συντάγματος που φυσικά δεν είναι κάτι ουδέτερο αλλά αντανακλά συγκεκριμένους κοινωνικούς συχετισμούς) τότε απλά συνεχίζεις να ζεις στο περιθώριο κρατώντας και τα 2 συστατικά της ταυτότητας, χωρίς να μπορείς να πάρεις την πολυπόθητη υπεικοότητα

Πέραν τούτου, το εν λόγω νομοσχέδιο εφαρμόζει υποδειγματικά το "Διαίρει και βασίλευε" αφού δημιουργεί 2 κατηγορίες μεταναστών με πολύ πιθανό στο μέλλον, η μία να στραφεί ενάντια στην άλλη, αφήνοντας τους πραγματικούς ενόχους στο απυρόβλητο.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι στην ρατσιστική "επιτροπή κατοίκων" του Αγίου Παντελεήμωνα συμμετείχαν κυρίως Έλληνες και Αλβανοί, εναντίον των Αφγανών.


Δεν μπορώ βέβαια παρά να συμφωνήσω ότι ο νόμος Είναι προφανές ότι έχει ελαττώματα, προβάλλει σημαντικά εμπόδια στην εφαρμογή του, αφήνει απέξω χιλιάδες ανθρώπους που δικαιούνται την ελληνική υπηκοότητα, αλλά αποτελεί μια εξαιρετική αφετηρία για την αποκατάσταση της αδικίας που υφίστανται όλα αυτά τα χρόνια οι μετανάστες στην Ελλάδα.

Και μάλιστα θέλω να πω ότι η εν λόγω μαρτυρία με έκανε να καταλάβω ότι η συγκεκριμένη μεταρρύθμιση θα παίξει θετικό ρόλο για πολλές ανθρώπινες ζωές.

Εάν όμως θέλουμε να δούμε τα πράγματα ρεαλιστικά και σφαιρικά τότε οφείλουμε να βάλουμε στο σκεπτικό μας όχι μόνο τους μετανάστες 2ης γεννιάς, αλλά κάθε καταπιεζόμενο αυτής της γης που η ζωή του ταλανίζεται από τις επιλογές της αστικής εξουσίας.

Και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο δεν μπορεί να σταματήσει μόνο με προοδευτικές μεταρρυθμίσεις και μάλιστα μέσα στα πλαίσια του σημερινού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού, αλλά με την ριζική ανατροπή και το τσάκισμα της σημερινής κρατικής μηχανής. Μπροστά λοιπόν στην απόσταση που έχουμε να διανύσουμε μέχρι την έφοδο του ανθρώπου στον ουρανό και την πνευματική του χειραφέτηση, τέτοιες μεταρρυθμίσεις αποτελούν ένα καλοδεχούμενο μικρό βηματάκι.

Σκόρπιες σκέψεις

“Έδωσε λεφτά ο Αντρέας, έκανε ο Αντρέας, έρανε ο Αντρέας, ευημερούσε η ελληνική κοινωνία 30 χρόνια”. Αυτό θα σου πει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας σήμερα σχετικά...
Όντως ο τύπος, μάλλον βρήκε τον μόνο τρόπο για να απορροφήσει τους κραδασμούς και να σταθεροποιήσει το σύστημα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Που τα βρήκε, αφού δεν τα έπαιρνε απτους πλούσιους ήταν ένα αίνιγμα...
Έτσι οι γονείς μας και εμείς κερδίσαμε ένα επίπεδο ζωής που εάν δεν ήταν η τομή του ΕΑΜ, ο ηρωικός αγώνας του ΔΣΕ, οι μεταπολεμικοί κοινωνικοί αγώνες και εν συνεχεία, το αίμα του Πολυτεχνείου να τρομάξει τους αστούς, δεν θα το βλέπαμε ούτε στα όνειρά μας.
Έτσι προφανώς ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας άρχισε να ανήκει στα μικρομεσαία στρώματα, στρώματα που μπήκαν ανάμεσα στο “σφυροδρέπανο” του προλεταριάτου και στο “τσεκούρι και φωτιά” της αστικής τάξης και τα συμφιλίωσαν σε ένα κράμα που συντηρούνταν από “δανεική φωτιά”(οι τελευταίαες 7 λέξεις θα μπορούσαν να είναι τίτλος τραγουδιού απτους active member) απορροφώντας τους κραδασμούς της ταξικής πάλης.
Και όλοι εμείς που αντικρίζουμε την απάθεια στους χώρους που παρεμβαίνουμε πρέπει να τα συνυπολογίζουμε αυτά λίγο πριν πάνε να χτυπήσουμε το κεφάλι μας στον τοίχο απτο πολιτισμικό σοκ.
Έχει τόσες αντιφάσεις ο καπιταλισμός και πολλές από αυτές στην Ελλάδα τις κάλυψε με δανεικά. Περνούσε καλά ο κόσμος, ή τουλάχιστον δεν περνούσε άσχημα.
Είχε μία ασφάλεια, τα παιδιά των βασανισμένων ανταρτών και ανταρτισών (είναι μερικές φορές που μόνος σου θες να βάλεις και τα δύο φύλα..) νόμιζαν πως ζουν μία ζωή όπου δεν θα χρειαστεί να αντικρίσουν τους σύγχρονους φονιάδες των γονιών τους στα μάτια... “Πάνε πια τα χρόνια της πείνας, τελείωσαν”.
Θα κάνω εδώ όμως μία παρένθεση και θα πω πως δεν περνούσαν όλοι τόσο ωραία στο στρουμφοχωριό της Ευρωπαικής Ένωσης.

Οι κλειστές κοινωνίες είναι για πολλούς αβάσταχτες, ανύπαντρες μανάδες, πατεράδες που τις δέρνανε, 30χρονοι “καθυστερημένοι” που παίζαμε μικροί ποδόσφαιρο μαζί, και τώρα παραιτήθηκαν απτην δουλειά τους επειδή τους κορόιδευαν. Προχθές (Άγιες μέρες) τον πρόλαβαν λίγο πριν πηδήξει από την γέφυρα.
Και νάτος πριν από λίγο ήρθε φοβισμένα και μας ευχήθηκε Χριστός Ανέστη.
Αυτός είναι “τρελός” ή εμείς που μετά από χιλιάδες χρόνια πολιτισμού πιστεύουμε ότι υπάρχει Θεός?
Ο άλλος, “πούστης” σε μία πατριαρχική κοινωνία, τον έστειλε ο όχλος εξορία...στην Αθήνα. Και τώρα γύρισε ξανά, να κάνει τι στην Σπάρτη? Α ρε Χατζή πόσο πιστά τα περιέγραφες στο “Τέλος της μικρής μας Πόλης”
Πριν κανα δίμηνο κάτι πιτσιρίκια πήγαν και έριξαν δύο μολότοφ σε μία παράγκα που κοιμόντουσαν κάτι Πακιστανοί.
Ο άλλος, πήγε η γυναίκα του στην Αμερική με το παιδί και δεν μπορεί να το δει καν επειδή δεν έχει χρήματα να πάει.

Για αυτό σας λέω, ο Βασιλιάς ήταν τόσο χρόνια καλά κρυμένος πίσω από πιόνια που δεν ήξεραν αν είναι με το μαύρο ή με το άσπρο. Μια παρτίδα που φάνηκε 30 χρόνια να μένει ολόιδια,με κινήσεις, ελάχιστες, απλά για να συντηρείται το σκηνικό. Και τώρα που αναγκαστικά, το κράτος έκανε κίνηση ρισκάροντάς τα νώτα του, είναι επιτέλους η σειρά μας να κάνουμε ένα αντικαπιταλιστικό ρουά, προετοιμάζοντας το ματ...

Θανάσης Τριαρίδης

Κατόπιν σχετικής συζήτησης σε μάθημα της σχολής, μας ζητήθηκε μεταξύ άλλων να διαβάσουμε αυτό το κείμενο και εν συνεχεία να το σχολιάσουμε.

Αυτά είναι μερικά από τα σχόλια που έκανα-Speaking of σχόλια, αφήστε και κανένα στο blog ρε συντρόφια

Συνάδελφοι διάβασα το κείμενο του κ. Τριαρίδη και πραγματικά δεν ξέρω σε τι να πρωτοσταθώ, δεν ξέρω επίσης εαν έχω το υπόβαθρο να το(ν) κρίνω μα δεν χάνω τίποτα να κάνω μία προσπάθεια.

Έτσι λοιπόν, θα έλεγα, πως είναι δεδομένο ότι ζούμε σε μία κοινωνία όπου τα φαινόμενα βίας, διαρκώς αυξάνονται κάτι που αποτελεί αναμφίβολα, πρόβλημα του καιρού μας. Η βία όπως θα καταλαβαίνουμε και εμείς οι ίδιοι δεν είναι μόνο ένα χαστούκι που θα δεις, βία μπορεί για παράδειγμα να είναι και μία λεκτική προσβολή που προκάλεσε το χαστούκι και έτσι οφείλουμε να ξύσουμε την επιφάνεια προκειμένου να αναλύσουμε το ποιός τελικά φταίει.

Κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να κάνει ο κ. Τριαρίδης σε ολόκληρο το κείμενό του, καθώς ναι μεν βλέπει την βία και την κατακρίνει, αυτό όμως το κάνει αντιδιαλεκτικά, στατικά αδυνατώντας να δει την εξέλιξη της βίας, την κλιμάκωσή της στις σύγχρονες κοινωνίες μας και την σχέση αυτού του φαινομένου με τους παράγοντες που το πυροδοτούν.

Το ποιός τελικά φταίει δεν είναι κάτι που πρέπει να το βρούμε από φιλολογικό ενδιαφέρον αλλά προκειμένου να κατανοήσουμε τον κόσμο έτσι ώστε στην συνέχεια να μπορέσουμε να τον κάνουμε καλύτερο και να σταματήσουμε αυτόν τον φαύλο κύκλο της βίας.

Έτσι λοιπόν, θα λέγαμε ότι είναι αποπροσανατολιστικό να κατηγορείς τον κάθε στρατηγό για τις “υπερβολές” ενός πολέμου και να μην μπαίνεις στην ουσία του πράγματος κατηγορώντας τον ίδιο τον πόλεμο.

Προσοχή ,όμως, όχι από μία αφηρημένη ανθρωπιστική σκοπιά που παίρνει ίσες αποστάσεις από τον θύτη και το θύμα. Αλλά από μία σκοπιά που θα εντάσσει τον πόλεμο στο ιστορικό του περιβάλλον, θα αναλύει τις κοινωνικές σχέσεις που οδήγησαν στην βίαιη σύγκρουση, και κατά συνέπεια θα προσπαθήσει στο σήμερα να συμβάλει στην υπέρβαση αντιφάσεων που προκάλεσαν τον πόλεμο.

Και για του λόγου το αληθές, ας πάρουμε για παράδειγμα τον πόλεμο του Αφγανιστάν. Όπου προφανώς συμβαίνουν “σφαγές” μα αυτές τις σφαγές δεν τις προκάλεσαν μόνα τους τα εθνικιστικά μίση. Ίσως μάλιστα στην συγκεκριμένη περίπτωση να παίζουν ρόλο μηδαμινό, καθώς ο στρατός που βρίσκεται εκεί για να ”εκδημοκρατίσει” είναι κατά βάση μισθοφορικός. Αντιθέτως τις σφαγές αυτές τις προκάλεσε ένα ολόκληρο βιομηχανικό σύμπλεγμα, από τις Αμερικάνικες πετρελαιοβιομηχανίες μέχρι τις πολεμικές βιομηχανίες που μάλλον είναι οι μόνες κερδισμένες από αυτόν τον πόλεμο.

Ο πόλεμος έχει χαρακτηριστεί ως συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα, έχει όμως χαρακτηριστεί και ως “πεδίο κέρδους”. Από ποιόν? Προφανώς όχι από αυτόν που θρηνεί για την οικογένειά του, ή από αυτόν που έχασε τα πόδια του. Προφανώς ούτε από τους σφαγιασθέντες στην Τριπολιτσά ή στην Σμύρνη ο πόλεμος προσλήφθηκε ως... “πηγή κέρδους” Ως πηγή κέρδους χαρακτηρίζεται από τις μεγάλες επιχειρήσεις και δυστηχώς πόλεμος θα υπάρχει όσο αυτές θα κυνηγούν το κέρδος, δηλαδή όσο υπάρχουν κεφαλαιοκρατικές επιχειρήσεις και στο τέλος τέλος όσο υπάρχει καπιταλισμός.

Και αυτό δεν μπορούμε να το ξορκίσουμε όσα αντεθνικιστικά άρθρα και αν γράψουμε.

Και μετά το Αφγανιστάν που έχει πετρέλαια να πεταχτούμε να σφάξουμε λίγο κόσμο και να λεηλατήσουμε τις πρώτες ύλες του...?

Αν σε αυτό το γαιτανάκι πολέμου δεν είμαστε οι επόμενοι, τότε μπορεί να είμαστε οι μεθεπόμενοι και για να μην τα πολυλογώ εάν δεν στρατευτεί ο καθένας μας στην υπόθεση ανατροπής του καπιταλισμού το πρόβλημα μπορεί μια μέρα να χτυπήσει και την δική μας την πόρτα όσο και αν σήμερα οι βόμβες στο Βιετνάμ , στο Αφγανιστάν ή στην Παλαιστίνη φαίνονται μακρινές.

Εννιακόσια χιλιόμετρα απόσταση είναι η Παλαιστίνη και όμως, κάποιοι ακούμε ακόμα και τώρα τις κραυγές.

Εν συνεχεία ο κ. Τριαρίδης ταυτίζει όλες τις βίες (θύτης και θύμα στο ίδιο σακί) ενημερώνοντάς μας πως

εναντιώθηκα με την ίδια ένταση στη νεοναζιστική και στην «αντιεξουσιαστική βία (τους χαρακτήρισα αμφότερους «σύγχρονα τάγματα εφόδου» — και ήμουν ο πρώτος που χρησιμοποίησα αυτόν το χαρακτηρισμό για τον δήθεν «αντιεξουσιαστικό» χώρο που καμία σχέση δεν έχει με τη βαθιά ανθρωπιστική παράδοση του αναρχισμού

Δεν καταφέρνει όμως να δει τις στοιχειώδεις σχέσεις που έχει η βία με το κοινωνικό γίγνεσθαι. Είναι η σημερινή κοινωνία αυτή στην οποία βλέπεις καθημερινά κόσμο να πεθαίνει είτε από πρέζα είτε από πείνα, που μέχρι να ενηληκιωθείς έχεις δει κατά μέσο όρο 10.000 φόνους στην τηλεόραση (την τριλογία ράμπο να δεις σχεδόν....ενηλικιώθηκες). Ή έχεις μεγαλώσει ελάχιστα με τον πατέρα σου και την μητέρα σου (χτυπουν 10ωρα στις επιχειρήσεις που δουλεύουν) και όταν δουλέψεις έρχεσαι αντιμέτωπος με τον ζωόδη ανταγωνισμό, με την αλλοτρίωση, με το μεγάλο ψάρι να τρώει το μικρό.

Η ίδια κοινωνία που εάν έχεις κάποιο πρόβλημα αναπηρίας είσαι σχεδόν καταδικασμένος να ζεις στο περιθώριο.

Είναι η ίδια κοινωνία που αν δεν πάς στα ιδιωτικά νοσοκομεία που σου προωθούν θα περιμένεις σαν ζώο με τις ώρες κάποιον να σε κάνει καλά.

Είναι η ίδια κοινωνία που στα σχολεία της θα διδάξουμε εμείς και θα βλέπουμε κάθε χρόνο κάποια παιδιά να προοδεύουν και κάποια να “αδυνατούν” να “πάνε μπροστά” όσο και αν ασχοληθούμε να μένουν στάσιμα και να ακολουθούν την “μοίρα” της οικογένειάς τους... και εσύ αδύναμος να συνεχίζεις να διδάσκεις στον μικρόκοσμό σου.

Είναι τέλος η ίδια κοινωνία στην οποία θα ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας...

Εάν όλα αυτά δεν είναι και δεν πυροδοτούν βία τότε τι είναι? Και πως θα τα υπερβούμε όλα αυτά?

Και με ποιό σκεπτικό μπορείς να εμποδίσεις κάποιον που θέλει να σπάσει αυτόν τον φαύλο κύκλο από το να χρησιμοποιήσει βία. Είναι δεδομένο ότι οι αντιδραστικές δυνάμεις μπροστά στην λαική αγανάκτηση θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να κρατήσουν τα κεκτημένα τους και θα προσφύγουν (όπως κάνουν καθημερινά) και στην βία. Σε αυτές τις περιπτώσεις πως θα τους αντιμετωπήσεις. Πως θα αντιμετωπήσεις τον μελλοντικό Φράνκο , τον μελλοντικό Πινοσέτ, τον μελλοντικό Χίτλερ ή τον μελλοντικό Παπαδόπουλο. Με τριαντάφυλλα?

Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως οποιοσδήποτε “εξορκισμός της βίας από όπου και αν προέρχεται” δεν μπορεί παρά να υπηρετεί αυτούς που σήμερα ασκούν την βία νόμιμα και προς όφελός τους. Την άρχουσα τάξη και το κράτος της.

Ο κ. Τριαρίδης κάνει μία απόπειρα να φωτογραφίσει έναν τομέα μιας άλλης κοινωνίας, σίγουρα παραποιημένα προσεγγίζοντας την σοσιαλιστική κοινωνία ως

όποτε η υπαλληλική εργασία κρατικοποιήθηκε εντέλει γέννησε οικονομικά αδιέξοδα, χρεοκοπίες και συνακόλουθη φτώχεια

Προφανώς ο κ. Τριαρίδης κάνει εδώ ένα τερράστιο λογικό άλμα και έναν συλλογισμό του τύπου “αφού πάντα υπήρχε εκμετάλλευση θα υπάρχει στον αιώνα τον άπαντα” και ανταυτού μιλάει για συνεταιριστική ιδιωκτησία.

Που είναι κατά την γνώμη μου (δεν μπορώ να το αναλύσω σε μερικές γραμμές) μία θέση που διέπεται από πολλές αντιφάσεις (την υποστήριξε και ο Προυντόν από τα μέσα του 19ου αιώνα ακόμα )και οι προεκτάσεις της νομοτελειακά δεν μπορούν παρά να οδηγήσουν στην ίδια εκμεταλλευτική κοινωνία.

Δεν είναι στους στόχους αυτού του μέιλ να απαντήσει στα ερωτήματα που άφησε αναπάντητα ο 20ός αιώνας και οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις του, επομένως αφενώς θα επισυνάψω μία εισήγηση σχετικά με το θέμα με την οποία συμφωνώ αρκετά και αφετέρου όποιος επιθυμεί μπορούμε να το συζητήσουμε και από κοντά.

Τέλος θα ήθελα να σημειώσω ότι την βία δεν την αντιμετωπίζεις βάζοντας ασφαλιστικές δικλείδες του τύπου “εάν ο καθένας λέει την γνώμη του όλα θα πάνε καλά".

Τα παιδάκια στην Παλαιστίνη δεν μπορείς να τα σώσεις καταδικάζοντας την βία και κάνοντας αγώνα μόνο ενάντια στα εθνικιστικά μίση. Και εάν θέλεις να μιλήσεις για αυτό πρέπει να δεις από που προέρχεται ποιοί εμνπέουν το εθνικιστικό μίσος, πρέπει εν τέλει να δεις για “ποιού το φαί σφάζονται οι λαοί”, ποιοί είναι αυτοί που σήμερα ξανακατασκευάζουν θεωρίες γεννετικής ανισότητας

ποιοί είναι αυτοί που χρηματοδότησαν τον Χίτλερ επενδύοντας ουσιαστικά στα κουφάρια του Β παγκοσμίου πολέμου.

Και ποιοί μπορεί να είναι αυτοί που για να βγουν από την κρίση τους μπορεί να ξαναβάλουν τους λαούς να σκοτωθούν επενδύοντας στον επόμενο Αδόλφο της ιστορίας.

Έτσι κατά την γνώμη μου οπτική του κ. Τριαρίδη μου φαίνεται ότι κινείται στον ορίζοντα της ανθρώπινης σκέψης του 18ου αιώνα ,αφού ως λύση στο πρόβλημα της βίας τραβάει μία γραμμή ενάντια σε οποιαδήποτε λογοκρισία και έτσι ως δια μαγείας μέσα από αυτό το μέτρο φαίνεται πως θα επέλθει στην κοινωνία η ζητούμενη ισσοροπία.

Μόνο που από όταν έζησε ο Βολταίρος έχουν περάσει 200+ χρόνια ζωής του σημερινού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού και έτσι θα έπρεπε να μην εγκλωβιζόμαστε σε αναλύσεις του τότε, αλλά να τις αξιοποιούμε και σε συνδιασμό με τις παρατηρήσεις και τα επιτεύγματα του ανθρώπινου πνεύματος σε αυτά τα 200 χρόνια να συμβάλλουμε στην υπόθεση της κοινωνικής αλλαγής, για μία κοινωνία χωρίς βία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

“Αν συνηθίσεις στην σιωπή, μετά σειρά έχει η ντροπή”

Active member

Η ώρα της γης..

"Όσο υπάρχει αρκετό νερό για να τροφοδοτηθούν όλα τα σπίτια και δεν υπάρχει ο φόβος της έλλειψης, καμία εταιρία δεν σκέφτεται να ελέγξει την χρήση που κάνει στο νερό η κάθε οικογένεια. Πάρτε όσο θέλετε! Κατά τις μεγάλες ζέστες όταν υπάρχιε κίνδυνος έλλειψης, οι υδροδοτικές εφημερίδες ξέρουν πως αρκεί μία απλή ανακοίνωση στις εφημερίδες για να περιορίσουν οι πολίτες την κατανάλωση του νερού και να σταματήσουν την σπατάλη."

Ενόψει της μεγάλης αυτής στιγμής για την ταξική πάλη είπα να παραθέσω ένα απόσπασμα από την "κατάκτηση του ψωμιού" , του Πέτρου Κροπότκιν.

Με τις μεγάλες πέτρες στον ώμο.... ....η απόφαση μιας ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ ζωής.

Παθαίνεις ένα συνάχι και βλαστημάς την στιγμή που ξεσκεπάστηκες το βράδυ στο ζεστό σου σπιτικό, ξοδεύεις 4 φανάρια χαρτομάντηλα και μετά σκέφτεσαι αυτά που περάσαν οι πρόγονοί μας και απλά νιώθεις πολύ μικρός μπροστά τους.
Δεν πειράζει “και τα μικρά παιδιά κάποτε μεγαλώνουν” όπως είπε και μία χριστιανή βουλευτίνα σχετικά με την μεταπήδησή της από τα δεξιά στα αριστερά. Και όντως πρέπει να “ψηλώσουμε” αν θέλουμε να δούμε κάποια στιγμή κάτι να αλλάζει σε αυτή την χιλιοτραγουδισμένη χώρα.
Είναι καιροί που ο καπιταλισμός έχει προχωρήσει τόσο πολύ που λες, απλουστετικά, ότι ο μόνος παράγοντας πλέον για να περάσουμε στον κομμουνισμό είναι ο υποκειμενικός. Αυτοματισμός, μονοπώλια, rotation στην παραγωγή, άμεση αξιοποίηση των τεχνολογικών επιτευγμάτων, εισητήρια της easyjet μέσω υπολογιστή. Αυτοματοποίηση ακόμα και στις υπηρεσίες!!
Ο επόμενος “μεγάλος τιμονιέρης” θα οδηγάει με τιμόνι υδραυλικό. Και τα 1000 λουλούδια θα ανθίζουν στα σοσιαλιστικά σχολεία πολύ πιο εύκολα πολύ πιο απλά, με ένα κλικ στον υπολογιστή.
Ο επόμενος Φιντέλ δεν θα ανταλλάσει 300 δεξιούς κρατούμενους με 300 τρακτέρ αλλά με μερικούς μύκητες για βιοκαλλιέργιες. Αυτοματισμός και στο αγροτικό!!
Οι μετανάστες δεν θα πεθαίνουν στα σύνορα ούτε θα γκετοποιούνται στις βρώμικες φτωχογειτονιές
θα πλουτίζουν με τον πολιτισμό τους και την δουλειά τους μια χώρα περήφανη που θα γυρίσει τον χρόνο πίσω, θα σκίσει τα βρωμόχαρτια της Βάρκιζας και θα στείλει τον Άνθιμο να κάνει λειτουργίες και να αναλύει την εξωτερική πολιτική σε εκκλησίες των “σκοπιανών σκυλιών”
...Η απόφαση μιας ολόκληρης ζωής. Και όμως είναι έτσι? Η ερώτηση μάλλον είναι ρητορική και το καταλαβαίνεις κάθε μέρα όταν ακούς τις πρώτες νότες από τους “ήρωες” και οι τρίχες στο χέρι σου σχηματίζουν καρφάκια. Τι να κερδίσεις? Τι να ζήσεις σαυτό το κολοσύστημα.
Άνοιξε την τηλεόραση.
“Πάμε πακέτο” ψεύτικες αντιδράσεις ντύσαν τσολιά έναν παππού και του φέραν έναν παλιό του φίλο. Και από κοντά και η παρουσιάστρια-καρχαρίας, να ρουφήξει όσο περισσότερο αίμα μπορεί. Τι συγκίνηση. Αν και νομίζω ότι δεν το σκέφτηκαν καλά. Αν τον ντύναν αρλεκίνο για παράδειγμα η cow boy θα καταγράφανε υψηλότερα νούμερα. Και φαντάσου να ξυπνήσεις μια μέρα και αυτή την ψευτιά να μην χρειάζεται να ανοίξεις την τηλεόραση για να την δεις...
Φαντάσου μια μέρα να συνειδητοποιήσεις ότι αυτή η ψευτιά...είναι η ζωή σου
Να σε φιλάει το πρωί να σου δίνει συμβουλές στην δουλειά, να σηκώνει το χέρι στην τάξη και να παίζει τάβλι μαζί σου στο καφενείο. Αλλά μάλλον όχι ,όσο και να προηχθεί αυτό το σύστημα τα καθαρά παιδικά βλέμματα δεν μπορείτε να τα βρωμίσετε. Η μήπως μπορείτε.

Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα, αντίθετα έχουμε να κερδίσουμε ολόκληρο τον κόσμο.

Μικροαστοί θα σας φάνε...

Ποιός από εμάς δεν έχει διαβάσει για πρίγκιπες που οργάνωσαν την δολοφονία του πατέρα τους ούτοσώστε να του πάρουν την θέση με ότι αυτό συνεπάγεται (δόξα ατομική ιδιοκτησία κτλ). Ε λοιπόν έτσι όπως βαδίζουμε είναι πολύ πιθανό να δούμε τέτοια εγκλήματα και γενικότερα τέτοιες συμπεριφορές σε μεγαλύτερη κλίμακα τόσο που να μπορούν να θεωρηθούν κοινωνικό πρόβλημα.

Είναι χιλιακουσμένος ο ωχαδερφισμός στην κοινωνίας τόσο που όταν ενώνεται με την αγάπη για το χρήμα (έστω για την επιβίωση) σε συνδιασμό με την διάρρηξη του ρόλου της οικογένειας φαντάζει πολύ πιθανό στο μέλλον ακόμα και οι μικροασατικές τάξεις να θρηννύσουν θύματα.

Σε αυτό θα συμβάλει αναμφίβολα και το ξεπέρασμα του κλασικού Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια το οποίο ναι μεν υπεράσπιζε μία εκμεταλλευτική κοινωνία δίνοντάς της ιδεολογικό υπόβαθρο, ταυτόχρονα έθετε και κανόνες απαραίτητους για την μακτοημέρευση της.

Βέβαια τα “κατάλοιπα” του παρελθόντος με βάσει τα οποία ένας γονέας δούλευε για τα παιδιά του, για να έχει οικονομίες να τους “δώσει εφόδια” δεν έχουν εγκαταλείψει τελείως το προσκύνιο ακόμα και σε δεύτερης γεννιάς αστούς όμως αυτά τείνουν να μειωθούν όλο και περισσότερο σε συχνότητα και σημασία.

Θα αναφέρω εδώ μία ομιλία που είχα με έναν μεσαίου εισοδήματος κάμεραμαν χαμηλής μόρφωσης όπου καμάρωνε για τα υλικά αγαθά που είχε αποκτήσει τελευταία και όταν Σωκρατικά του έγινε η ερώτηση και τι θα μείνει από αυτό απάντησε ότι μια ζωή την έχουμε και ότι δεν θα πάρουμε μαζί μας τα χρήματα δηλαδή μία απαξίωση-υπερτίμηση των χρημάτων ιδανική για το σύστημα. Άλλωστε τα παιδιά έχουν ένα σπίτι το καθένα επομένως το χρέος μου το έκανα... Αντίθετα σε μία συνομιλία με έναν άλλο μεσαίου εισοδήματος δάσκαλο οδηγών μου δηλώθηκε ότι “Αν θέλουν τα παιδιά λεφτά να καθίσουν να δουλέψουν όπως εγώ, δεν δουλεύω για αυτά.

Επομένως εφόσον ο πατέρας βάζει τα χρήματα πάνω από τα παιδιά φανταστείτε τι θα κάνουν τα παιδιά τα οποία μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον με πολύ λιγότερα “κατάλοιπα” και με πολύ πιο αδύναμες οικογενειακές σχέσεις να τα περιβάλλουν.
Στο δια ταύτα ίσως ο στίχος που έγραψε ο Τζίμης ο Πανούσης “μικροαστοί θα σας φάνε τα παιδιά σας” εκτός από χιουμοριστικός είναι αναμφίβολα; και προειδοποιητικός.


Άλλωστε όταν κάποιος σταματάει να δουλεύει δεν συμφέρει οικονομικά ακόμα και αν είναι αυτός που σε μεγάλωσε.

Τρολλιές από τα κάτω

Ήταν μια όμορφη μέρα που σέρφαρα στο ιντυμήντια και μεταξύ άλλων πέτυχα αυτήν την δημοσίευση στο ιντυμίντια οπότε δεν μπορούσα παρά να απαντήσω. Η συντακτική ομάδα έκοψε βέβαια το σχόλιό μου, όμως είμαι αποφασισμένος να κινήσω γη και ουρανό για να δικαιωθώ.
Εγώ δεν πρόσβαλα κανέναν. Είναι απλά η πολιτική μου αντίληψη





Χαιρετώ τους Αναρχικους και τους Αντιεξουσιαστές.
Η ΕΚΑΠ ΗΜΜΥ είναι μια οργάνωση φοιτητών της σχολής ηλεκτρολόγων μηχανικών και μηχανικών υπολογιστών του ΕΜΠ που έχει στόχο να διώξει τα κόμματα από τα πανεπιστήμια. Γνωρίζοντας τις απόψεις σας ζητάμε την βοήθεια σας.

Λοιπόν. Να σας πω καταρχάς ποιος είμαι. Είμαι ένας φοιτητής με αντιεξουσιαστικές-αναρχικές απόψεις. Συμφωνώ με όλα με τους αναρχικούς εκτός από ένα. Τις καταλήψεις στις σχολές. Πιστεύω ότι το να κλείνουμε τα πανεπιστήμια κακό μόνο σε εμάς κάνουμε. Η μόρφωση είναι το πιο δυνατό όπλο που έχουμε να πολεμήσουμε τα αφεντικά και το ξέρετε (και το ξέρουν) πολύ καλά.

Στη συνέχεια διαβάστε το όνειρο ενός φοιτητή που ίδρυσε την εκαπ ημμυ.

http://ekap-hmmy.blogspot.com/

Από εσάς ζητάμε την βοήθεια σας για να διώξουμε τα κόμματα από τα πανεπιστήμια.

Περιμένω τις απαντήσεις σας.

ekap-hmmy.blogspot.com/








1034334
ΕΞΩ ΟΙ ΒΛΑΚΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ
από Αναρχικός οικολόγος Πράσινος 4:22πμ, Σάββατο 23 Μαΐου 2009
"Λοιπόν αρχικά να σας πω ποιός είμαι. Είμαι ένας αντιεξουσιαστής με αναρχικές ιδέες και συμφωνώ με όλες τις αντιεξουσιαστικές ιδέες των αναρχικών εκτός από 3. Οι καταλήψεις μας στερούν το αγαθό της μόρφωσης. Οι απεργίες το αγαθό της δουλειάς και το χειρότερο οι πορείες....

Η ιδέα μου ήρθε όταν ήταν μια μέρα που είχα γυρίσει πρωί από ένα πάρτυ μιας αριστερής παράταξης (ΠΑΣΠ) και είχα τόση όρεξη και μεράκι για να κοιμηθώ. Όμως εκείνη την μέρα είχε κανονιστεί πορεία και καθώς πέρασε κάτω από την οικοδομή μου τα συνθήματα με ξύπνησαν.
Για αυτό λοιπόν μαζί με δύο εξίσου αναρχικούς φίλους μου που συμφωνούν και αυτοί σχεδόν με όλες τις αντιεξουσιαστικές-αναρχικές-ελευθεριακές ιδέες δημιουργήσαμε μία κίνηση γειτονιάς που θα την ονομάσουμε ΒΚΚ (Βλάκες Κατά Κινητοποιήσεων) Ήδη υπάρχει μεγάλη ανταπόκριση από πολλές συλλογικότητες που συμφωνούν και αυτές με πολλές αναρχικές-αντιεξουστιαστικές απόψεις όπως το "κίνημα θετικής ενέργειας Amita motion" και η IESEC. Έτσι λοιπόν ζητάμε και την δικιά σας βοήθεια για να διώξουμε τις πορείες από τους δρόμους.


ΒΚΚ
ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΒΛΑΚΙΑ.

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε το όνειρο ενός μπούφου που σπουδάζει φυσική
MPOUFOS.wordpress.com

Δυο έννοιες για την λέξη ΑΡΧΙΔΙΑ

Την συνέλευση την πήραν τα @@ της ΔΑΠ με 40 ψήφους πάνω από εμάς με πρόφαση το αντι-κατάληψη σε μία κατάληψη που ΔΕΝ προτείναμε.
Όταν μπήκε ένα γυφτάκι στην αίθουσα και ζητιάνευε είχαν μαζευτεί, οι φασίστες, σαν συμμορία στην άκρη και το κορόιδευαν, αυτό, στο οποίο (δεν) θα διδάξουν αύριο
. Σε κάθε σου βήμα στην σχολή βλέπεις κόσμο που αύριο θα διδάξει, θα διαπλάσει παιδικές ψυχές και όμως έγραψε στα @@ του την συνέλευση και πήγε για καφέ.
Και θέλεις να του/τις φωνάξεις στο αυτί. ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ? Και όμως απλά χαιρετάς
Εγώ: -Γεια, τι κάνεις καλά?
-Καλά εσύ?
-Όλα καλά
-Γιατί δεν ήρθες στην συνέλευση χθες ρε?
-Ε να τους δω πάλι να σκοτώνονται οι παρα-τάξεις?
- Ντάξει προτίμα να δεις στον δρόμο να σκοτώνονται άνθρωποι ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ ΜΑΛΑΚΑ @$#@#%$#$# (από μέσα μου)

Και σε κάθε σου βήμα στην Ναυαρίνου βλέπεις σκοτεινές φιγούρες λίγο μετά η λίγο πριν τον θάνατό τους να ζητούν απεγνωσμένα, ίσως και με τρόπο, μερικά δεκάλεπτα.
Κοιτάς γύρω γύρω τους φίλους σου και «δεν παίζει» να νοιαστούν. Είσαι αλήθεια τρελός που νοιάζεσαι, που από μέσα σου κλαις?
Φάε την κρέπα σου μαλάκα


Ο άλλος έχει την μάνα του στο νοσοκομείο και όμως μπαίνει με το πανό , κάνει έφοδο στο υπουργείο και μετά από λίγες μέρες βρίσκεται ανάμεσα στους μπάχαλους και τους ματάδες και κρατάει τους ένστολους (όχι τους πρώτους) με φωνές και με τα χέρια για να μην διαλύσουν την πορεία. Και τι να λέει που έφαγες το δακρυγόνο μες στο πρόσωπο. «Θάρθουν καιροί ευτυχισμένοι, σκλάβοι δεν θάναι τότε οι λαοί» σκέφτεσαι από μέσα σου και συνεχίζεις να βήχεις.
Πόσο μεγάλα @@ θέλει αλήθεια? Απτο νοσοκομείο που κλαις για την μάνα σου στο σχολείο να διδάξεις από εκεί ξανά στο νοσοκομείο και μετά στο Υπουργείο, να μετατρέψεις τα δάκρυα σε πράξεις.


Τέρμα. Πάει και τελείωσε
Εμείς οι κομμουνιστές δεν έχουμε την πολυτέλεια να περνάμε δύσκολες στιγμές, να κλαίμε, να νιώθουμε αλλοτρίωση, ότι λερωθήκαμε από κάποιον ελιγμό, από κάποια συνδικαλιά, ότι το δακρυγόνο δεν άφησε ωραία γεύση στα χείλη.
Ακούς? Δεν έχουμε δικαίωμα να νιώθουμε μοναξιά μα πώς να νιώθεις άλλωστε, με τόσους συντρόφους ακόμα δίπλα σου να τραγουδούν για ειρήνη και ελευθερία. Απλά αναζήτησέ τους. Και ένωσε την φωνή σου μαζί τους. Ντροπή δεν είναι να είσαι σε μία οργάνωση. Ντροπή είναι πια να ΜΗΝ είσαι.

Ένωσε δάκρυα, φωνή, γροθιά, αναζητήσεις και πάρε φόρα για την έφοδο στον ουρανό.

Στριμωχμένοι στο Λεωφορείο, μες στο μποτιλιάριμα,πλέον έχουμε κάτι νά κοιτάμε

Είναι ένα κτίριο που υψώθηκε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και άλλαξε τις ζωές όλων μας.
Ο συνάδελφος του che και του Παπανικολάου Ππαγεωργόπουλος μη ξέροντας πως αλλιώς να διευρύνει το έλλειμα αποφάσισε να χτίσει ένα καινούριο δημαρχείο για να το απολαύσει αυτός ,οι 5 γραμματείς του, ο επόμενος (ο Παναγιώτης ο Μακεδονομάχος) και οι 50 μπάτσοι που το φυλάνε.
Στο συγκεκριμένο σημείο της πόλης υπήρχαν έτσι κι αλλιώς αρκετά χοιρινά για να φυλάνε την ΕΤ3 από ανεπιθύμητους αντιφρονούντες αλλά μετά και την περάτωση του “έργου” έχει γίνει μαύρο ολόκληρο το τετράγωνο. Δίπλα απτην ΕΤ3 υπάρχει ένα πανέμορφο πάρκο με ποταμάκια γεφυρούλες δεκάδες λουλούδια και άφθονο γρασίδι για να κάθεσαι, όπου καταφεύγουν πολύ ναρκομανείς ,ψάχνουν και βάζουν τελικά στο σώμα τους κάτι να γεμίσει το κενό που η κοινωνία δημιούργησε.
Είναι αρκετά αντιφατικό το πως η αστυνομία παρά την αδιάκριτη παρουσία της δεν αναλαμβάνει δράση ενάντια σε αυτό που υποτίθεται είναι ο στόχος της , αλλά φυλάει το μέσο μαζικής απεύθυνσης και το κέντρο των αποφάσεων από ανθρώπους που εναντιώνονται στην (σημερινή) εξουσία και ζητούν έναν τρόπο να κάνουν κάποια παράσιτα στην κυρίαρχη ιδεολογία.
Για την ακρίβεια είναι άλλη μία απόδειξη του ταξικού, κατασταλτικού ρόλου της αστυνομίας ως εμπροσοφυλακής της αστικής τάξης, τα σκυλιά που φυλούν υα αφεντικά τους. Η απεύθυνση της αστυνομίας στο ”κηνυγί του εγκλήματος” εκτός των άλλων λειτουργιών σε σημαντικό βαθμό συμβαίνει και για να πετάξει το μπαλάκι αλλού και να δικαιολογήσει την παρουσία της.

Εμπρός λαέ

Ανατριχίλα

Ζωντανοί νεκροί

Κάνε το καλό και ρίξτο στον γυαλό
Ναι στον γυαλό.
Να επιπλέει, μαζί με τα κουφάρια των μεταναστών.
Πέθαναν
Πεθαίνουν



Παρασυρθήκαμε. Ερμηνεύουμε ,πάνω από πλαστικά λουλούδια, τραγουδάκια που γραφτήκαν με αγάπη και κατέληξαν σουξεδάκια, “να πουλιούνται σαν απορρυπαντικά” σε ημιλυπόθυμους θαμώνες. Και όμως ρε Μητροπάνο, εσύ δεν ήσουν που σου κατέστρεψαν τον λαιμό επί χούντας. Σίγουρα θα άκουσες τις κραυγές από τα διπλανά κελιά και θα ένιωσες την μοναξιά της φυλακής και της απομόνωσης. "Πέτρινα χρόνια"
Ίσως να έγινες και εσύ κηπουρός στήλων της ΔΕΗ και είναι βέβαιο πως θα σου έχουν πει οι δικοί σου από την “μικρή Μόσχα” τις θηριωδίες που έζησαν.

Που όταν ήταν να διαλέξουν στις αλυσίδες ή τα όπλα, διάλεξαν...ευτυχώς. το δεύτερο

Το δεύτερο διάλεξε και η κόκκινη ρόζα για την οποία τραγουδάς, και η σορός της μετά από 70 χρόνια αναζητείται ακόμα. Μα είναι τόσο μακρινά όλα αυτά...?

Με ρωτάνε σε μία παρέα ποια η γνώμη για το δημοψήφισμα του καραταφύρερ και μόλις αρχίσεις να μιλάς για τα παιδάκια στα σύνορα που τα σκότωσε η μητέρα-πατρίδα, πέφτουν τα πρώτα χαμόγελα που σου χαράζουν την καρδια.” Πρέπει να αναπτύξετε το θέμα σε 200-250 λέξεις” Μα πως να το κάνεις αυτό , μια λέξη να πεις για κάθε νεκρό μετανάστη στον Έβρο τους τελευταίους μήνες, το ξεπέρασες το όριο.

(Όρια. Όρια μιας εποχής. Μιας φιλίας. Ενός συστήματος. Και εσύ ζεις για να τα υπερβείς. Επαναστατικό... δεν βρίσκεις?)

Και εκεί έχασες την μοναδική ευκαιρία, να δείξεις σε κάποιον, πως πάνω στα πνιγμένα σώματα του αιγαίου, μπορεί να δει να καθρεφτίζονται, τα αστέρια, ο ουρανός, και ο κόσμος ολόκληρος.
Κλείνει η παρένθεση, δεν πειράζει μπορεί να τα δει και στο google earth.

Δεν με ρώτησαν επειδή τους ένοιαζε ιδιαίτερα, όπως και εσένα Μητροπάνο, Βέγγο, Σαββόπουλε, δεν σας ρωτάνε στις συνεντεύξεις επειδή τους νοιάζει τι θα πεις. Ποιός είσαι.
Όποιος και αν είσαι, ότι και αν κουβαλάς, Το πούλησες.
Και καλά έκανες να σου πω. Πόσο ακόμα θα ζήσεις για να το κρατήσεις. (άλλωστε, καλύτερα να πεθάνεις πλούσιος παρά ευτυχισμένος).
Ίσως και εσύ δεν θα ήθελες να ακούσεις πια τις απαντήσεις σου.
Χρόνια Τώρα.

Σαββόπουλε τελικά “σαν βγήκες απαυτήν την φυλακή” αντίθετα με τις προβλέψεις... κάποιοι σε περίμεναν. Οι βασανιστές σου. μα φορούσαν γραβάτες και κρατούσαν ένα χρυσό χαρτί. Και εσύ το υπέγραψες.
Το εκμεταλλεύθηκες. Έγινες φίλος. Με τους βασανιστές σου. Με τους όρους τους βέβαια.

πρόσφερες πολλά.
σε αυτό το σύστημα.
Τα βούτηξες και εσύ τα χέρια σου, στο βαζάκι με το μέλι. Η μήπως ήταν Αίμα

Τελικά τι είναι η αυτοκτονία?

Άσημος ή Σαββόπουλος
Γώγου ή Βέγγος

Ποιός τελικά αυτοκτόνησε?
Ποιός ΔΕΝ ζει πια?

Metropolism

Πόση βρωμιά, πόση λίγδα, πόσοι πισώπλατοι διάλογοι και ειρωνικά γελάκια.
Όλοι εναντίον όλων για 3 χρόνια σε μία επιχείρηση που η τσιγαρίλα στις σκάλες καλύπτει για λίγο την δυσοδία των ανθρώπων.Όλοι εναντίον όλων, νούμερα εναντίον αριθμών, και στο απυρόβλητο, μόνο το μεγάλο αφεντικό που.... “Όταν ξεκίνησε η επειχείρηση αυτός είχε alfa romeo και εγώ ήμουν πεζός. Σήμερα, αυτός έχει mercedes και εγώ είμαι ακόμα πεζός” όπως μου εμπιστεύτηκε χαμογελαστά ο Χρήστος.
Και οι καυγάδες με τις γροθιές φαντάζουν απλά ως μία υγιή έκφραση
της συσσωρευμένης αγανάκτησης
Και εγώ?
Εγώ 15 χρονών ανυπεράσπιστος να έρχομαι μέρα με την μέρα αντιμέτωπος με καταστάσεις και συγκρούσεις καπιταλιστικής βαρβαρότητας, να πέφτω από παγίδα σε παγίδα και να σηκώνομαι.
Πιο δυνατός? Ίσως όχι. Μάλλον πιο σκληραγωγημένος, με πιο σκληρό δέρμα, που αισθάνεται λιγότερο κάθε ερέθισμα, την λύπη μα και την χαρά.
Τι να πρωτοθυμηθώ τα 100 ευρώ τον μήνα, την ανυποληψία, την μήνυση που θα έτρωγα απτον κολλητό του Υπεύθυνου γιατί έγραψα την αλήθεια? Τον υπεύθυνο που πήρε την θέση του υπεύθυνου? Τα 5ωρα ταξίδια στα χωριά, μια μέρα πριν τις εξετάσεις. Τον υπεύθυνο ύλης που εκμεταλλευόμενος την εξουσία του με κατσάδιασε γιατί είχα θάρρος.
Τις μέρες που απολύθηκε ο δακτυλογράφος και πουλούσαμε την ζωή μας σε 5άωρα γράφοντας σε 25 παιχνίδια τα ονόματα 22 μαντράχαλων? Τα παγωμένα 90άλεπτα, την πιο δυνατή βροχή που έχω ζήσει? Το σιδερικό που βγήκε από την τσάντα του προέδρου?

Έναν μήνα μάλιστα η ΕΣΗΕΑ είχε κάνει απεργία και στον μηνιαίο φάκελό μου βρήκα 93μιση ευρώ. Μάλιστα είχε μέσα πενηντάλεπτο, μου είχε κόψει το ημερομίσθιο!.
Μία ζωή γεμάτη με πλαστές στιγμές
Αυτός ήταν ο λόγος που δεν έζησα εφηβεία, που δεν έκανα έρωτα, που δεν πήγα σε ένα πάρτυ, σε γυμναστήριο, που δεν άκουσα Πυξ λαξ,μέταλ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑ.
Για αυτό ακούω ακόμα το ίδιο τραγούδι system of a down, ζω την ζωή που δεν έζησα.
Βγήκα από την ζεστή μου γυάλα, άγγιξα για λίγο ένα μέρος του σκληρού πυρήνα του καπιταλισμού
και κάηκα
Αλήθεια σας λέω, κάηκα, ένα κομμάτι μου θρυματίστηκε. Ίσως είναι μερικοί νευρώνες του εγκεφάλου που δεν σε κάνουν πια να νιώθεις συναισθήματα.
Και ευτυχώς βρήκα έναν τρόπο διαφυγής, ένα παράθυρο και έφυγα.
Μα, το οικοδόμημα δεν θα το αφήσω εκεί να καταστρέφει τις ζωές άλλων. Μια μέρα θα μουτο πληρώσει, θα μας το πληρώσει, για τον μικρό θάνατο που μας προκαλεί κάθε μέρα, κάθε ώρα.
Η συνέχεια γνωστή, “επιτυχία” στις πανελλήνιες (αλήθεια το αντίθετο του επιτυχημένος ποιό είναι?)
Είσοδος στην σχολή, και μια φλόγα που έκαιγε απτην πρώτη στιγμή και ευτυχώς καίει ακόμα.
Μια αγαπημένη αγκαλιά και δυο χρόνια φιλιά γέλια και ζουζουνίσματα, ένα κοριτσάκι που μπήκε στην ζωή μου και ακόμα συγκινούμαι για τις πρώτες μας στιγμές, και το πρώτο του δάκρυ που το σκούπισα με τα φιλιά μου και το σταμάτησα με μια αγκαλιά.
Μα, τόσο καιρό, παρότι ευτυχισμένος, δεν ξέχασα που ζω, δεν έσβησε το μίσος και η αγάπη, δεν ξεχάστηκα. Περπατούσαμε παρέα στον δρόμο της ανάπτυξης, της συνειδητοποίσης, Και τώρα, 2 χρόνια μετά, σαν έτοιμος από πάντα, πιο έτοιμος από ποτέ, θα βρω μια οργάνωση γιατί νιώθω
ένα μίσος ταξικό για κάθε υποτακτικό τους, μία αγάπη για την ζωή και αλληλεγγύη για κάθε άνθρωπο που θα χρειαστεί να σκύψει το κεφάλι στους εκβιασμούς του συστήματος.
Νιώθω ,πια , ότι “αν συνεχίζουμε να ζούμε, είναι για να πατήσουμε πάνω στα κεφάλια των βασιλιάδων”

Όλες αυτές οι εμπειρίες είχαν ξεχαστεί, είχαν θαφτεί

Και τώρα, κάτι μου τα θύμισε. Ένας μπαμπάς (απτους λίγους που με στήριξαν στην εφημερίδα) απέξω να μιλάει για την απόλυσή του, για τις διασυνδέσεις που πρέπει να έχεις, για τα κύματα που παλεύεις και καμια φορά πνίγεσαι , για τον συνεργάτη του, που προσπαθεί να τον “καθαρίσει” το αφεντικό, για καταστάσεις βρώμικες, ξένες προς το μωράκι του που κοιμόταν δίπλα, μέσα στο αυτοκίνητo, ήσυχα ήσυχα, αποπνέοντας μία καλοσύνη, μία άγνοια για το τι πρόκειται να συναντήσει αν αυτή η κοινωνία δεν αλλάξει...





Γνωρισέ με, το χρειάζομαι

Γύρισεεε

Εκεί που συζητούσαμε για ζητήματα γραφειοκρατίας στην ΕΣΣΔ, με τον σοβιετικό κυριούλη, οδηγημένος από το πρόταγμα για (ελευθεριακό) κομμουνισμό βρέθηκα να παρακολουθώ τον Σάββα Μιχαήλ να μας ταξιδεύει από το Μοντεβιδέο μέχρι το μαγικό κόσμο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τους Σεκίτες της.

Όμως ας αφήσουμε τις εισαγωγές και ας πιάσουμε μία θέση ανάμεσα στην διμοιρία πιστών του Σάββα. Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε, αλλά ο σάββας είναι πάντα επίκαιρος. Κι είναι πάντα επίκαιρο να εξηγείς γιατί είναι επίκαιρος ο σάββας.

Μόλις μπαίνουμε στην αίθουσα που μιλούσε τα παιδικά μου μάτια καρφώθηκαν σε αυτόν τον εκκεντρικό γέροντα που εκείνη την στιγμή ανέλυε το αποτέλεσμα της Ανταρσία λέγοντας: «ανέβηκε για 3.000 ψήφους και κάτι έγινε. Ήταν 10 οργανώσεις είχαν ψηφοδέλτια με 377 υποψήφιους, ε 6 ξαδέρφια να είχε ο καθένας".
Μετά μίλησε για το άρθρο του ΠΡΙΝ κατά του ΕΕΚ. Είπε ότι τα ελληνικά είναι περίεργα εκεί πέρα και πως τα αιτήματα του κόμματος του δεν είναι μία φαντασίωση κι ότι αν ο Μαιούνης ήταν η αστραπή, ο Δεκέμβρης ήταν ο κεραυνός και η θύελλα έρχεται.

Μιλώντας για τις κατηγορίες που τους απευθύνονται ότι συμμαχούν με τη ρεφορμιστική αυτονομία και σηκώνοντας τον τόνο της φωνής είπε ότι από την ΓΣΕΕ και το Σεκ προτιμάμε την αυτονομία.
Όσο για το ποιός είναι πραγματικός επαναστάτης και κομμουνιστής "το αποδεικνύει στους δρόμους στις πορείες, και στα κρατητήρια ακόμα".

Για την σημερινή μικρή δύναμη του κόμματος του αλλά προφανώς και γενικότερα του κινήματος είπε ότι οι Μπολσεβίκοι 3 μήνες πριν την επανάσταση ήταν στην παρανομία και "είχαν φάει στα αυτιά" από τον Τσάρο. Επομένως δεν μπορούμε να προδικάζουμε με το συγκεκριμένο επιχείρημα.

Εν συνεχεία ο Σάββας είπε για τις εργολαβίες. Κι ότι έμαθε από τις γυναίκες της ΠΕΚΟΠ πως οι εργολάβοι του ΑΠΘ σακάτεψαν έναν Σεκιουριτά που τους είχε καταγγείλει και είχε κερδίσει 2 δικαστικές αποφάσεις εναντίον τους. "Αν και εγώ τους σεκιουριτάδες δεν τους πάω και πολύ πρέπει να αντιδράσουμε και να τους πολεμήσουμε τους εργολάβους".

Σε ότι έχει να κάνει με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ανέφερε ότι "όταν τον Δεκέμβρη εμείς ήμασταν στους δρόμους οι άλλοι από την 3η-4η μέρα απείχαν και έψαχναν φόρμουλα για να ενωθούν" Όμως την είδαμε στην ενότητα σε πολλές στιγμές της ταξικής πάλης με πιο χαρακτηριστική αυτή της πορείας στην ΔΕΘ. "Το να πας με την ΓΣΕΕ είναι θέμα τακτικής, δεν κλείνεις κατευθείαν τις πόρτες σε τέτοιου είδους κινήσεις. Το 2001 για παράδειγμα που αντιδρούσε στον νόμο Γιαννίτση εμείς συμμετείχαμε στην ίδια πορεία. Όμως στις 5 Σεπτέμβρη μετά τον Δεκέμβρη με τον Καραμανλή να έχει κατεβάσει, να μην πω τι, τα βρακιά του πας και συντάσσεσαι μαζί τους;

Το ΣΕΚ είχε πιάσει στασίδια στο εργατικό κέντρο από το πρωί και η ΑΡΑΝ-ΑΡΑΣ συγκεντρώθηκαν στο Πολυτεχνείο, πέρασαν από την Καμάρα, κάθισαν ένα τεταρτάκι και έτρεξαν να προλάβουν τις μάζες του ΣΕΚ. Αλλά τι να πεις, όπως είπε και ο ΑρχιΝαρίτης σε μία τοποθέτησή του "αυτό που άλλαξε ήμασταν εμείς".

Πέραν τούτου ο Σάββας αναφέρθηκε και σε άλλες προβληματικές (αποφάσεις?) της Ανταρσυα και στο ότι " η ΕΑΑΚ κράτησε κατά την γνώμη μου σωστή στάση παρά το ότι η δεύτερη πολιτική δύναμη και τρίτη στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ η ΑΡΑΝ είναι με την νεκρανάσταση της ΕΦΕΕ. Αλλά μπορώ να πω πως είναι αρκετά εξόφθαλμο το ποιοι θέλουν την ανασύστασή της και τι ρόλο πρόκειται να παίξει και πρέπει να είσαι ..... για να μην το καταλαβαίνεις.

Αλλά εδώ συντάσσονται με την φλογερή φιγούρα της ταξικής πάλης, τον Παναγόπουλο- πρώτη φορά στην ζωή μου μπήκα στην έδρα της ΓΣΕΕ τον Δεκέμβρη που έκαναν κατάληψη οι αναρχικοί και πραγματικά το θαύμασα, ένα μικρό παλάτι, και το κυλικείο είχε μία θέα όλη την Αθήνα,- άντε ρε που θα κάνουν αγώνα αυτοί.

Αλλά δεν υπάρχει χειρότερο από την αλαζονεία μιας τερατώδους εξουσίας και αυτό που χρειάζεται είναι μία πρωτοπορία που θα κοιτάζει μπροστά, όχι πίσω εάν είναι ικανοποιητικός ο αριθμός που την ακολουθεί" κάπως έτσι τελείωσε ο Σάββας την πρώτη του τοποθέτηση (Μπλανκισμός σημαίνει φως) και έδωσε τον λόγο στον συντονιστή που με την σειρά του απηύθυνε πρόσκληση για ερωτήσεις και τοποθετήσεις.

Σπάζοντας την βασανιστική σιωπή πρώτος πήρε τον λόγο ένας σωσίας του Μπλαιρ κάνοντας μία ανάλυση για την Ελληνική δεξιά. Συγκεκριμένα είπε πως παρότι η Ελληνική αστική τάξη είναι μία σημαντική δύναμη που έχει ανοιχτεί και σε ξένες αγορές, την εκφράζει μία καθυστερημένη δεξιά που έχει ακόμα κατάλοιπα από τους χουντικούς και τους ταγματασφαλίτες, ακόμα-ακόμα και από τους κοτζαμπάσιδες. Η καθυστέρηση της δεξιάς έγκειται κατά την γνώμη του κυρίως στην ταξική πολιτική που ακολουθεί η οποία ακόμα έχει προτάγματα κοινωνικής αλληλεγγύης και αντι-νεοφιλελευθερισμού.

Βέβαια εγώ θα έλεγα πως δεν έχουν ωριμάσει ακόμα οι συνθήκες, καθώς δεν έχει περάσει στις μάζες το ιδεολόγημα του ατομικισμού (individualism) και κατά συνέπεια δεν έχουν νομιμοποιηθεί οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές στην συνείδηση του κόσμου, τουλάχιστον όσο έχει γίνει αυτό σε άλλες Δυτικές χώρες. Έτσι η αστική τάξη αυτή την στιγμή εργάζεται μεθοδικά καθώς από την μία ακούγονται κορώνες περί "λαϊκής δεξιάς" και από την άλλη όλο και περισσότερο υπονομεύεται η κοινωνική πρόνοια σε όλους τους τομείς (παιδεία, υγεία κτλ) με αποτέλεσμα για παράδειγμα να προβάλλεται ως από μηχανής Θεός ο κάθε Κόκκαλης που θα ιδρύσει ένα ΚΕΣ και θα λύσει το πρόβλημα της παιδείας.

Ο Τόνυ για να τεκμηριώσει την άποψή του ανέφερε το γνωστό παράδειγμα με τον χωρισμό κράτους εκκλησίας που "αν το κάνει ο Γιωργάκης θα φανεί σαν επανάσταση ενώ στην Αγγλία έχει γίνει από το..." Βέβαια χωρίς να αρνούμαι την πολυτιμότητα του συγκεκριμένου τεκμηρίου θα έλεγα πως σε πολλές (αν όχι σε όλες) τις καπιταλιστικές χώρες υπάρχουν φεουδαρχικά κατάλοιπα που δρουν ενάντια (σε μικρό η σε μεγάλο βαθμό) στην εκάστοτε αστική τάξη. Για παράδειγμα η βασιλεία δεν θα μπορούσε να πει κανείς πως με την μεγάλη περιουσία της ,τους πόρους που απορροφά καθώς και την διεκδίκηση μερίδας της εξουσίας από μέρους της, θυμίζει αρκετά την εκκλησία ως επιβραδυντικό της ανάπτυξης;

Εν κατακλείδι ανέφερε ότι οφείλουμε να δούμε την πραγματικότητα και έτσι χρειάζεται ένα Ενιαίο Μέτωπο ώστε να φροντίζει την ταξική πολυδιάσπαση που έχει προκληθεί λόγω των αντικειμενικών συνθηκών.

Ο επόμενος που πήρε τον λόγο για να απευθύνει μία ερώτηση ήταν ένας φοροτεχνικός ο οποίος αναρωτήθηκε γιατί συμμετέχουμε στις εκλογές αφού με το συγκεκριμένο εκλογικό σύστημα δεν μπορούμε καν να μετρήσουμε τις δυνάμεις μας. (Πλάκα-πλάκα εάν το όριο για την βουλή ήταν 1 τα εκατό η Ανταρσύα θα το έπιανε ή όχι; Εγώ νομίζω πως σίγουρα ναι.) Εν συνεχεία αναφέρθηκε η ανάγκη του να βρίσκονται οι κομμουνιστές σε μέτωπα προκειμένου να αλλάξουν τους συσχετισμούς στην κοινωνία και πρότεινε να υπάρξει ένα μέτωπο ενάντια στις τράπεζες που είναι αντιπαθητικές σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού, έτσι ώστε να το πετύχουμε.

Ο επόμενος και τελευταίος ήταν ένας Αντιεξουσιαστής που είπε πως λόγω της στάσης του ΕΕΚ στις πορείες και στον Δεκέμβρη πήγε και το ψήφισε και αναρωτήθηκε γιατί στην επωνυμία του κόμματος υπάρχει η λέξη Τροτσκιστές καθώς αυτό "τρομάζει κόσμο και έτσι κλείνει την πόρτα σε άλλους χώρους".

Και έτσι μετά από όλα αυτά ήρθε η σειρά του Σάββα που σηκώθηκε από την καρέκλα και είπε πως το ΚΚΕ και οι δυνάμεις του θέλουν μία συγκέντρωση τελετουργία ενώ συνεχίζοντας ανέφερε πως αν ο Καραμανλής έκανε εκλογές θα ήταν πολύ κακό για το κίνημα, "άλλωστε έχω ζήσει και τον Μάη του 68 που ο Ντε γκολ και το ΚΚ Γαλλίας προώθησαν την συγκεκριμένη λύση όμως ο κόσμος στην κάλπη ψηφίζει ατομικά.. Την 3η μέρα εκεί που παλεύαμε στους δρόμους ,Μέρα και Ενάντια αποσύρθηκαν σταδιακά και προσπάθησαν να ενωθούν όλοι μαζί all together".

Μετά ανέφερε ένα παράδειγμα (μάλλον για να στοιχειοθετήσει κάτι σχετικά με την δύναμη του κινήματος αλλά δεν θυμάμαι καλά)όπου οι της Κου κλουξ κλαν όταν προλεταριοποιήθηκαν ήταν οι πρωτοπόροι μερικά χρόνια μετά το 1933 στην απεργία που συντάραξε τον Αμερικάνικο καπιταλισμό.

Σε ότι έχει να κάνει με τις εκλογές "για εμάς δεν είναι αυτοσκοπός αλλά είναι μία καλή ευκαιρία να εμφανιστείς στο προσκήνιο και να σπάσεις την απομόνωση προβάλλοντας έτσι τις ιδέες σου. Εμείς με την προεκλογική εκστρατεία πιο πολλά μέλη κερδίσαμε παρά ψήφους" (αυτό μπορώ και να το πιστέψω) Μετά έκανε μία ανάλυση για το ΠΑΣΟΚ και την εκλογική του βάση και ανέφερε ότι δεν ήταν ποτέ κανένα σοσιαλιστικό κίνημα αλλά πιο πολύ ένα λαϊκιστικό κόμμα που βρήκε έδαφος όχι μόνο στην εργατική τάξη αλλά και στην νέα μικροαστική τάξη "για αυτό μας έχουν κυβερνήσει όλοι οι πολιτικοί μηχανικοί τα τελευταία χρόνια" (για ποιον χτυπάει η καμπάνα);

Μετά η συζήτηση πήγε στην Κούνεβα και ειπώθηκε ότι όσοι πάνε στο νοσοκομείο της λένε "μην στεναχωριέσαι θα γίνεις καλά και θα πας στην πατρίδα σου" και αυτοί απαντάει στον Σάββα "και τι να κάνω εγώ, εκεί είναι ερημιά πως θα ζήσω". Για το μέτωπο ενάντια στις τράπεζες είπε ότι ένα μεγάλο κομμάτι της αριστεράς έχει πέσει στο συγκεκριμένο τριπάκι και κυρίως ο Συνασπισμός που θεωρεί με τα κείμενά του "κακό" το χρηματιστικό κεφάλαιο αφήνοντας τις άλλες μορφές στην ησυχία τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το "ΣΕΚ της Αγγλίας δηλαδή το αδερφό κόμμα του ΣΕΚ στο νησί, που προτείνει μέτωπο συνδικάτων-βιομηχάνων ενάντια στο χρηματιστικό κεφάλαιο. Όμως εμείς πρέπει να ξεσηκωθούμε και να απαλλοτριώσουμε αυτούς που απαλλοτριώνουν τις ζωές μας"

Επιπλέον μιλώντας για το "Τροτσκιστές" είπε ότι "όντως μπορεί ο κόσμος να το βλέπει και μετά να λέει τρομαγμένος ..τι είναι αυτό το τροξισμός όμως ένας λόγος που το βάζουμε είναι για να διαφοροποιηθούμε από το φιάσκο του υπαρκτού".

Μετά ανέφερε ότι εκεί στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπάρχει μεγάλη αναρχοφοβία που αποκρυσταλλώνει μία ολόκληρη μπαγιατίλα της αριστεράς με αποτέλεσμα στην συνέχεια ο κόσμος να στρέφεται στην αυτονομία που σου λέει "όπου θέλεις είμαι" (ίσως εκείνη την στιγμή ο Σάββας έχασε 4 ψήφους που είχαν έρθει από το πάρτυ της ΑΚ το οποίο γινόταν δίπλα αλλά δεν πειράζει εμείς κοιτάμε μπροστά και όχι πόσοι μας ακολουθούν) Έτσι "το θέμα είναι πως συνδυάζεις το παλιό με το καινούριο και εάν για τον Χοσμπάουμ ο 20ος αιώνας ήταν ένας σύντομος αιώνας για εμάς δεν λέει να τελειώσει ποτε..."

Μετά τον επόμενο γύρο των ερωτήσεων που δεν είχαν κάτι το ενδιαφέρον για να καταγράψω ο Σάββας μπαίνει στον τελευταίο γύρο τοποθετήσεων και λέει " Όταν ήμουν καλεσμένος των αναρχικών στην Ουρουγουάη στο Μοντεβιδέο είδα τι γινόταν εκεί που είχαν και την χούντα , μια δικτατορία μου μπροστά της οι δικές μας είναι παιδική χαρά. Εκεί λοιπόν οι αναρχικοί έχουν κάνει κόμμα και μάλιστα συνάπτουν και συνεργασίες. Εμείς δεν είμαστε αναρχικοί με ολίγην από Τρότσκι απλά το Τροτσκισμός το βάζουμε για να δείξουμε την αντίθεσή μας σε αυτό που έρχεται στο μυαλό κάποιου όταν ακούει την λέξη κομμουνισμός, δηλαδή τον Μπρέσνιεφ, τον Στάλιν τα Γκουλάγκ, την Αλέκα,τον Μαΐλη (άλλη περίπτωση και αυτός)".

Εν κατακλείδι ο Σάββας ανέφερε ότι το θέμα των συνεργασιών είναι απλό. " Χαράζουμε μία γραμμή ανάμεσα σε εμάς και τους αστούς και κάνουμε συνεργασίες μόνο από την δική μας πλευρά (γραμμικός διαλεκτικός υλισμός) . Θα το θέλαμε το Ενιαίο μέτωπο αλλά αυτό μπορεί να υλοποιηθεί υπό άλλες συνθήκες και έτσι δεν είναι επίκαιρο να μιλάμε τώρα για αυτό. Οι πιο πολλοί που βρίσκονται η δηλώνουν στο Τροτσκιστικό ρεύμα έχουν πάει κατά ΣΥΡΙΖΑ μεριά και την έχουν πατήσει κάτι που αποκρυσταλλώθηκε και στην σύνθεση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ που είναι μονοκομματική. Πάντως για το θέμα των συνεργασιών ένας Γάλλος μας είπε "το ΕΕΚ σίγουρα δεν είναι σεχταριστές καθώς μιλάνε με όλους". εξτρεμιστές μας είπε αλλά σεχταριστές δεν μας είπε.

Εμάς και κλείνω εδώ, στις προτεραιότητές μας είναι η Θεσσαλονίκη άλλωστε εδώ θα βγάλετε και τον νέο πρόεδρο της ΝΔ, εγώ θα τον ψήφιζα (γέλια)"

Κάπου εκεί τελείωσε η ομιλία του Σάββα και οι ΕΕΚίτες σηκώθηκαν για να πάνε για το καθιερωμένο δείπνο. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε παρακολουθήσει αρκετές πολιτικές ομιλίες αλλά η συγκεκριμένη ξέφευγε από το καθιερωμένο και σχεδόν μαγνήτιζε τον ακροατή με αποτέλεσμα, φεύγοντας, να θυμόμαστε την συζήτηση σαν μια γλυκιά ανάμνηση. Ίσως ήταν οι ατάκες του Σάββα που της έδιναν άλλο χρώμα, αλλά ίσως να ήταν και το ότι σου δίνει την εντύπωση πως κυλάει κατακόκκινο αίμα στις φλέβες του και ότι είναι ένας πραγματικός αγωνιστής, ο μόνος Τροτσκιστής εν Ελλάδι με τον οποίο σε γενικές γραμμές ταιριάζουν τα χνώτα μας και δεν πετάει το μπαλάκι σε άλλο γήπεδο θέτοντας ως στόχο την απελευθέρωση από τον σεξισμό και την ομοφοβία (βλέπε άρθρο της ΔΕΑ για τον σεξιστικό χαρακτήρα των "αλυσίδων") αλλά την απελευθέρωση από τα καπιταλιστικά δεσμά και το χτίσιμο μιας άλλης κοινωνίας.

ΥΓ Οι συσχετισμοί στην αίθουσα έβγαζαν κυβέρνηση ΕΕΚ χωρίς αυτοδυναμία (αλλά με ενδεχόμενη στήριξη από ΑΚ) έτσι από τους 21 που βρίσκονταν στην αίθουσα υπήρχαν 3 ακαπίτες (ο ένας ψηφοφόρος του ΕΕΚ), 2 Ναρίτες (ίσως 2 από τους 70...) εγώ, η πρώην δικιά μου, ο Σάββας, και άλλοι 13 αγνώστου πολιτικής ταυτότητας.

Το πρόβλημα είναι πώς να τον κάνουμε να γυρίσει πίσω.
Να του πάρουμε νόβα; Ή να ξεκινήσουμε εξέγερση και να έρθει πίσω να την καθοδηγήσει;


Τα ευχαριστήριά μου στο Απολίθωμα για την βοήθειά του.

Σαυτούς τους δρόμους σε αυτήν την κοινωνία ο έρωτας μια μέρα δεν θάναι ουτοπία

Ένα πρωινό ξύπνησα
O bella ciao, bella ciao, bella ciao ciao ciao
Ένα πρωινό ξύπνησα
Και αντίκρισα τον κατακτητή

αντάρτες πάρτε με μαζί σας,
O bella ciao, bella ciao, bella ciao ciao ciao
αντάρτες πάρτε με μαζί σας,
Γιατί νιώθω πως εδώ θα πεθάνω

Μα αν πεθάνω σαν αντάρτης
O bella ciao, bella ciao, bella ciao ciao ciao
μα αν πεθάνω σαν αντάρτης
θα πρέπει να με θάψετε

Μα θάψτε με πάνω στα βουνά
O bella ciao, bella ciao, bella ciao ciao ciao,
μα θάψτε με πάνω στα βουνά
Κάτω απτην σκιά ενός όμορφου λουλουδιού

Και οι άνθρωποι που θα περνούν από εκεί
O bella ciao, bella ciao, bella ciao ciao ciao,
Και οι άνθρωποι που θα περνούν από εκεί
Θα λένε σε μένα: "τι όμορφο λουλούδι"

Αυτό είναι το λουλούδι των Παρτιζάνων
O bella ciao, bella ciao, bella ciao ciao ciao
Αυτό είναι το λουλούδι των ανταρτών,
που πέθαναν για την ελευθερία

Bella ciao έλεγαν οι Ιταλοί αντάρτες στην κοπέλα τους πριν φύγουν για το βουνό, "Γειά σου όμορφη", λένε πως σημαίνει.

Τελικά τους μεγαλύτερους έρωτες δεν θα τους δείξει ποτέ το holywood, τους έρωτες που τα βράδια, εκτός από δύο κορμιά ενώνονται και δύο άνθρωποι που την επόμενη μέρα είναι έτοιμοι ακόμα και να πεθάνουν για να μπορέσουν άλλοι άνθρωποι(που ίσως δεν έχουν ακόμα γεννηθεί) να ζήσουν, ελεύθεροι, τον έρωτα της ζωής.
Δεν υπάρχει πιο όμορφο πιο αληθινό συναίσθημα από αυτόν τον έρωτα, τον καθαρό από οποιαδήποτε έννοια και από οποιαδήποτε "λογική".

"Οι μέρες είναι αφιερωμένες στην επανάσταση και οι νύχτες στον έρωτά μας"
Ζαχαριάδης

ΝΕΚΡΟΙ.ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ

ΜΗΝ ΞΑΝΑΚΟΙΤΑΧΤΕΙΣ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΤΙΠΟΤΕ. ΟΥΤΕ ΕΣΥ ΟΥΤΕ Ο ΣΤΡΟΓΓΥΛΟΣ ΜΙΚΡΟΣ ΦΟΒΟΣ ΚΑΤΩ ΑΠΤΟ ΔΕΡΜΑ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΣΟΥ ΣΤΗΘΟΥΣ. ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ;;ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ. ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΜΙΑ ΝΕΚΡΗ ΑΚΟΜΑ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΟΓΙΑ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΛΛΑ ΔΑΚΡΥΑ. ΟΙ ΛΥΓΜΟΙ ΣΟΥ ΣΤΕΡΕΨΑΝ. ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΒΓΑΖΟΥΝ ΘΑΝΑΤΕΡΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ ΟΔΥΝΗΣ ΑΠΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΣΤΟΜΑΤΑ. ΟΙ ΟΥΛΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΔΙΚΟ ΘΑΝΑΤΟ ΑΠΟ ΤΟ ΕΗΤΖ ΣΕ ΑΣΧΗΜΑΙΝΟΥΝ. ΣΕ ΠΡΟΣΒΑΛΛΟΥΝ. ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΑΥΤΟΣ. ΔΥΟ ΝΕΚΡΕΣ ΤΣΙΓΓΑΝΟΠΟΥΛΕΣ ΠΟΥ ΤΙΣ ΞΕΒΡΑΣΕ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΩΝ ΜΠΕΗΓΟΥΟΤΣ. ΟΙ ΤΣΙΓΓΑΝΕΣ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑΝ ΚΟΛΥΜΠΙ ΚΑΙ ΕΧΑΣΑΝ ΤΙΣ ΠΟΛΥΧΡΩΜΕΣ ΖΩΕΣ ΤΟΥΣ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΖΩΗΡΟΧΡΩΜΑ ΦΟΥΣΤΑΝΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΕΛΑ ΤΟΥΣ ΧΑΜΟΓΕΛΑ. ΗΤΑΝ ΦΙΛΕΣ. ΣΚΕΦΤΗΚΑΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΕΝΑ ΜΠΑΝΙΟ ΚΙ ΑΥΤΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΡΟΣΙΣΤΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΚΑΨΑ. ΑΛΛΑ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΕΙΧΑΝ ΧΑΣΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΡΟ. ΑΠΟ ΖΕΣΤΗ 'Η ΑΣΙΤΙΑ. ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑ ΚΑΙ ΑΥΞΗΤΙΚΗ ΣΤΗΘΟΥΣ. ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΑΥΞΑΝΟΥΝ? ΓΙΑ ΝΑ ΘΗΛΑΣΟΥΝ ΜΗΠΩΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΟΡΦΑΝΑ? ΜΠΟΡΕΙ...ΑΣ ΜΗΝ ΚΡΙΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ. ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΕΣ. ΔΙΚΙΟ ΕΧΟΥΝ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΜΟΡΦΟΙ. ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΟΥΜΙΕΣ ΟΜΟΡΦΕΣ ΕΙΝΑΙ. ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΙΧΩΤΟ ΚΑΙ ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ ΑΡΗ ΟΜΟΡΦΟ ΦΑΙΝΕΤΑΙ-ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΕΙΡΩΝΕΙΕΣ-ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΦΟ- ΑΛΛΑ Ο ΑΡΗΣ ΔΕΝ ΖΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΔΕΙΞΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΟΥ. ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ....ΝΑ ΜΑΣ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΕΙ. ΘΕΛΕΙ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΝΑ ΚΟΥΒΑΛΑΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ ΚΟΛΥΜΠΩΝΤΑΣ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΦΥΓΕΙΣ ΑΠΟ ΒΟΜΒΕΣ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ ΣΤΟ ΒΙΕΤΝΑΜ. ΕΣΥ, ΜΙΚΡΟ ΑΓΟΡΑΚΙ ΜΟΥ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ ΝΑ ΣΕ ΜΟΡΦΩΣΕΙ ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΘΕΛΕΙΣ ΕΣΥ ΟΛΑ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΚΛΑΙΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ. ΚΡΑΤΑΣ ΣΦΙΧΤΑ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ, ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ, ΠΡΑΓΜΑΤΑΚΙ ΠΟΥ ΣΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ-ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΣΕ ΜΑΛΩΝΕ ΚΑΙ ΣΕ ΧΟΡΟΠΗΔΟΥΣΕ ΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ- ΚΡΑΤΑΣ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙΟΥ ΤΟΥ. ΤΟΝ ΕΧΑΣΕΣ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΟΥΛΗ ΣΟΥ ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ.. ΚΑΙ ΟΥΡΛΙΑΖΕΙΣ ΚΑΙ ΟΥΡΛΙΑΖΩ ΚΙ ΕΓΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ. ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΣΟΥ? ΜΠΟΡΕΙ ΕΤΣΙ ΝΑ ΣΕ ΡΩΤΗΣΕ ΕΚΕΙΝΗ Η ΓΛΥΚΙΑ ΑΥΣΤΗΡΗ ΜΑΝΑ ΠΟΥ ΤΙΣ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΟΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ ΤΑ ΠΕΝΤΕ ΜΩΡΑ ΤΗΣ. ΤΙ ΝΑ ΠΕΙ ΑΥΤΗ Η ΜΑΝΑ? ΝΑ ΠΕΙ...."ΕΙΣΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ....ΤΟΣΟ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ?" ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΟΥΤΕ ΕΙΡΩΝΕΙΑ- ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΜΙΚΡΑ ΚΑΙ ΓΕΛΟΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ. ΝΕΚΡΟΙ. ΣΒΗΣΜΕΝΑ ΜΑΤΙΑ. ΣΦΑΙΡΕΣ. ΓΥΜΝΑ ΜΩΡΑ. ΑΝΘΡΩΠΟΙ-ΛΑΧΕΙΑ. ΤΥΧΕΡΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ. ΤΥΧΕΡΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ. ΤΥΧΕΡΕΣ ΕΞΟΥΣΙΕΣ. ΤΥΧΕΡΕΣ ΚΟΙΛΙΕΣ ΠΑΜΦΑΓΩΝ ΓΕΡΟΥΣΙΑΣΤΩΝ- ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΩΝ ΑΝΑΛΥΤΩΝ. ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΥΡΜΗΓΚΙΑ ΑΡΙΘΜΟΠΟΙΟΥΝ ΛΕΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΦΑΝΤΕΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΕΡΑΣΤΙΟΥΣ ΠΟΥ ΟΥΤΕ ΤΟΥΣ ΞΕΡΟΥΝ ΟΥΤΕ ΤΟΥΣ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΓΝΩΡΙΣΟΥΝ. ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ. ΟΧΙ ΑΛΛΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ. ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΑΠΟΣΤΕΩΜΕΝΑ. ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΜΑΤΙΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΑ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΙΑ ΛΟΓΙΑ. ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΜΑΣ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ. ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ. ΑΣ ΠΕΘΑΝΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ.



ΚιλκογκνούΕλένη