Σκόρπιες σκέψεις

“Έδωσε λεφτά ο Αντρέας, έκανε ο Αντρέας, έρανε ο Αντρέας, ευημερούσε η ελληνική κοινωνία 30 χρόνια”. Αυτό θα σου πει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας σήμερα σχετικά...
Όντως ο τύπος, μάλλον βρήκε τον μόνο τρόπο για να απορροφήσει τους κραδασμούς και να σταθεροποιήσει το σύστημα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Που τα βρήκε, αφού δεν τα έπαιρνε απτους πλούσιους ήταν ένα αίνιγμα...
Έτσι οι γονείς μας και εμείς κερδίσαμε ένα επίπεδο ζωής που εάν δεν ήταν η τομή του ΕΑΜ, ο ηρωικός αγώνας του ΔΣΕ, οι μεταπολεμικοί κοινωνικοί αγώνες και εν συνεχεία, το αίμα του Πολυτεχνείου να τρομάξει τους αστούς, δεν θα το βλέπαμε ούτε στα όνειρά μας.
Έτσι προφανώς ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας άρχισε να ανήκει στα μικρομεσαία στρώματα, στρώματα που μπήκαν ανάμεσα στο “σφυροδρέπανο” του προλεταριάτου και στο “τσεκούρι και φωτιά” της αστικής τάξης και τα συμφιλίωσαν σε ένα κράμα που συντηρούνταν από “δανεική φωτιά”(οι τελευταίαες 7 λέξεις θα μπορούσαν να είναι τίτλος τραγουδιού απτους active member) απορροφώντας τους κραδασμούς της ταξικής πάλης.
Και όλοι εμείς που αντικρίζουμε την απάθεια στους χώρους που παρεμβαίνουμε πρέπει να τα συνυπολογίζουμε αυτά λίγο πριν πάνε να χτυπήσουμε το κεφάλι μας στον τοίχο απτο πολιτισμικό σοκ.
Έχει τόσες αντιφάσεις ο καπιταλισμός και πολλές από αυτές στην Ελλάδα τις κάλυψε με δανεικά. Περνούσε καλά ο κόσμος, ή τουλάχιστον δεν περνούσε άσχημα.
Είχε μία ασφάλεια, τα παιδιά των βασανισμένων ανταρτών και ανταρτισών (είναι μερικές φορές που μόνος σου θες να βάλεις και τα δύο φύλα..) νόμιζαν πως ζουν μία ζωή όπου δεν θα χρειαστεί να αντικρίσουν τους σύγχρονους φονιάδες των γονιών τους στα μάτια... “Πάνε πια τα χρόνια της πείνας, τελείωσαν”.
Θα κάνω εδώ όμως μία παρένθεση και θα πω πως δεν περνούσαν όλοι τόσο ωραία στο στρουμφοχωριό της Ευρωπαικής Ένωσης.

Οι κλειστές κοινωνίες είναι για πολλούς αβάσταχτες, ανύπαντρες μανάδες, πατεράδες που τις δέρνανε, 30χρονοι “καθυστερημένοι” που παίζαμε μικροί ποδόσφαιρο μαζί, και τώρα παραιτήθηκαν απτην δουλειά τους επειδή τους κορόιδευαν. Προχθές (Άγιες μέρες) τον πρόλαβαν λίγο πριν πηδήξει από την γέφυρα.
Και νάτος πριν από λίγο ήρθε φοβισμένα και μας ευχήθηκε Χριστός Ανέστη.
Αυτός είναι “τρελός” ή εμείς που μετά από χιλιάδες χρόνια πολιτισμού πιστεύουμε ότι υπάρχει Θεός?
Ο άλλος, “πούστης” σε μία πατριαρχική κοινωνία, τον έστειλε ο όχλος εξορία...στην Αθήνα. Και τώρα γύρισε ξανά, να κάνει τι στην Σπάρτη? Α ρε Χατζή πόσο πιστά τα περιέγραφες στο “Τέλος της μικρής μας Πόλης”
Πριν κανα δίμηνο κάτι πιτσιρίκια πήγαν και έριξαν δύο μολότοφ σε μία παράγκα που κοιμόντουσαν κάτι Πακιστανοί.
Ο άλλος, πήγε η γυναίκα του στην Αμερική με το παιδί και δεν μπορεί να το δει καν επειδή δεν έχει χρήματα να πάει.

Για αυτό σας λέω, ο Βασιλιάς ήταν τόσο χρόνια καλά κρυμένος πίσω από πιόνια που δεν ήξεραν αν είναι με το μαύρο ή με το άσπρο. Μια παρτίδα που φάνηκε 30 χρόνια να μένει ολόιδια,με κινήσεις, ελάχιστες, απλά για να συντηρείται το σκηνικό. Και τώρα που αναγκαστικά, το κράτος έκανε κίνηση ρισκάροντάς τα νώτα του, είναι επιτέλους η σειρά μας να κάνουμε ένα αντικαπιταλιστικό ρουά, προετοιμάζοντας το ματ...