Λόγιοι, επιστήμονες που κορνιζάρουν την γνώση τους και βαθμολογούν την ζωή σου και σοφοί του δρόμου που σιγοψιθυρίζουν, μα εσύ νιώθεις ένα γαργαλητό στο αυτί.
Ουίσκια-πυροσβεστήρες και σκόρπια ερεθίσματα που θα ενωθούν με την βοήθεια του σοφού και με λίγο ελεύθερο χρόνο που όμως δεν βρίσκετια ποτέ.
Έρωτες-καπότες που γίναν γάμοι, παιδιά, φωτογραφικά χαμόγελα και συνηθισμένη αγάπη.

Κρίμα
-Ήταν καλή
-Ήταν ήσυχη
-Ήταν μεγάλη ψυχή
-Βοηθούσε όποιον της το ζητούσε.

-Και αυτός πως θα ζήσει τώρα?
-Και αυτός, αχ τι του έτυχε?
-Και αυτός την αγαπούσε πολύ

Ναι τόσο που της δεν της έλεγες ότι πας με άλλες για να μην στεναχωρεθεί.
Ναι θα περάσεις δύσκολα, εκεί που εδραιονόταν η ρουτίνα και περίμενες σιγά σιγά να έρθει το βράδυ και να σε πάρει ο ύπνος στον καναπέ της ζωής σου, άλλαξαν όλα. Και ποιός ξαγρυπνάει τώρα.
-Να μου προσέξεις μην κοιτάξεις τον καθρέφτη τώρα μετά από τόσα χρόνια. Αυτό που θα νιώσεις ίσως είναι το... κενό που προκαλούσε τόσα χρόνια το ουίσκυ στο συκώτι σου.
Το κενό που δεν κάλυψες σε εσένα όταν ρώτησες τον εαυτό σου κάτι.

Γιατί πόλεμος?
Γιατί?

Και δεν του απάντησες.

Και μοιραία για να μην το νιώθεις, να μην το βλέπεις, επέλεξες να το καλύψεις το κενό, με ένα υλικό φτηνιάρικο,πλαστικό, που σαπίζει.
"Πάντα έτσι ήταν" "Και έτσι θα μείνει"
και άραξες στον αιώνιο καναπέ, πλαδάρεψες, σέρνεσαι.

Αυτό που δεν είπες όμως είναι, τι θα κάνεις αν έχεις λάθος. Τι θα κάνεις αν κάτι πάει να αλλάξει.
"Θα προσπαθήσω να παραμείνει"

Καταδίκασες εσένα, καταδίκασες και τα παιδιά σου, να νιώσουν το ίδιο κενό.
Μην είμαστε άδικοι, ως πατέρας τους άφησες πολλά.
Κυρίως ακίνητα και μετρητά.

Τα καταδίκασες όμως παλιόγερε.
Τα καταδίκασες, μόλις σβήσουν τα 54 κεράκια να νιώσουν το ίδιο γαμημένο κενό

Που γεμίζει μόνο προσωρινά
Και μόνο με οινόπνευμα