Τι άστοχα που ακούγονται μερικά πράγματα
Τι άτοπο! Τι αντιφατικός ένας κόσμος που μιλάνε τα παιδάκια για λεφτά και επενδύσεις
και οι ελεύθερες νεράιδες για συμβόλαια.
Μα καρδιά μου, τα συμβόλαια είναι για εκείνους τους χοντρούς κυρίους που σατιρίζει το νταντά.
Εμάς οι φλόγες μας τα κάψαν τα συμβόλαια.
Αυτά είναι για αυτούς που θέλουν να μάθουν για το μπουκάλι στον Ρόκο και όχι για τα θαμένα μπουκάλια, όνειρα και ζωές της Μακρονήσου. Και θα το αποφύγουν με κάθε τρόπο να τα μάθουν, γιατί όλα κρέμονται χωρίς ασφάλεια σε μία λεπτή κλωστή. Κάτι να αλλάξει, κάπως να φυσήξει μπορεί να χαλάσουν τα συμβόλαια, που κλείστηκαν με λεφτά υπογραφές και αίμα.

Θα μπουν στο ασανσέρ μαζί σου και θα διανύσουν 5 ορόφους χωρίς να σου ρίξουν μία ματιά, να σου δώσουν λίγη προσοχή. Για σένα βέβαια οι 5 όροφοι θα φανούν σαν αιώνες, θα κρυώσεις, θα ιδρώσεις, θα προβληματιστείς.Και όλα αυτά θα τα περνάς για 5 δευτερόλεπτα μόνος σου, κοιτάζοντας τον καθρέφτη του ασανσέρ που εκτός από σένα δείχνει ακόμα μία φιγούρα, η οποία στην πραγματικότητα δεν υπάρχει, η τουλάχιστον δεν δείχνει σημεία ζωής.

Βλέπεις οι ματιές είναι ανεκτίμητες και πρέπει να τις φυλάμε για πράγματα που αξίζουν. Ο γείτονας τις φυλάει από σένα για να τις ρίξει σε μια λαμαρίνα, που όσο και να την καθαρίσει, όσο και να την σκουπίσει, οι καθρέφτες της θα αντανακλούν άψυχα την ίδια αλλοτρίωση, την ίδια μοναξιά.

Έκλεισαν παράθυρα και πόρτες και κλείστηκαν στις ζωές τους. Εκτίμησαν την λαμαρίνα του opel τους περισσότερο απ τον εαυτό τους και ανάμεσα σε αυτά τα δύο, πρόσεξαν το πρώτο και άφησαν το δεύτερο να σκουριάσει.
Αλλά δεν πρόσεξαν ότι “συμβόλαιο για ασφάλεια απτην σκουριά” είχε μόνο η λαμαρίνα. Τα χρόνια, τις μέρες, τις στιγμές, δεν τα ασφαλίζεις μάτια μου και για αυτό θες να τα απολαύσεις χωρίς δικλείδες ασφαλείας



Δες που πετάμε! Δως μου το χέρι σου γλυκιά μου ,άλλαξε την θέα και μην σε νοίαζει αν θα κρατήσει το ταξίδι.