Φωτιά στον κόσμο τον παλιό

Εάν για πολλούς λόγους νευριάζεις με το σύστημα όταν βλέπεις το μαχαίρι να μπήγεται στο κόκκαλο του διπλανού, τότε οργίζεσαι όταν νιώθεις να μπαίνει στο κόκκαλό σου η ακόμα χειρότερα στο σπασμένο δέρμα της μητέρας σου.

Πόσοι και πόσοι κλάψαν, πόνεσαν και χάσαν την ζωή τους μέσα σε αυτό το παλιό ασθενοφόρο και πόσοι την χάσαν πριν αυτό φτάσει εκεί για να τους παραλάβει.

Είσοδος στο νοσοκομείο και ανήσυχα ανασφαλή βλέμματα, διασταυρώνονται παντού, με τις κραυγές που ακούγονται να είναι απλά η μουσική που συνοδεύει αυτούς τους παρανοικούς στίχους...

Και όλες αυτές οι κραυγές από που βγαίνουν τελικά?

Η Παναγία η επίχρυση τι κάνει μέσα στα επείγοντα?

Που σκατά ζούμε στο 1000 πΧ?

Πόσες Αμαλλίες πέθαναν εδώ μέσα?

Και ποιός να ζητήσει από τους νοσοκόμους φροντίδα, 10 λεπτά πριν συμπληρώσουν 9ωρο?

Αυτό ήταν, ο κόμπος έφτασε στο χτένι, απλά εμείς το καταλάβαμε νωρίτερα και για αυτό οφείλουμε και πρέπει να είμαστε αυτοί που κάθε στιγμή θα προετοιμάζουν την αλλαγή.

Μόλις μου ζήτησαν ένα ευρώ για καφέ. Εχέι πολλούς εδώ μέσα αρρώστους και το να αρρωστήσεις στον καπιταλισμό είναι μαρτύριο. Το να είσαι και φτωχός όμως είναι ασυγχώρητο.

Δεν έχουμε χρόνο και αυτό το κατάλαβα τώρα. Την επόμενη φορά που θα πάω σπίτι δεν θα ανοίξω την τηλεόραση αλλά το πορτατίφ και βυθιστώ στις χάρτινες φλόγες της επανάστασης. Για να μπορώ να δώσω όσο πιο πολλά γίνεται στους συντρόφους μου, για να βάλω καύσιμα στην φλόγα που καίει μέσα μου, και μια μέρα ελπίζω να ενωθεί με πολλές άλλες και να βάλει φωτιά στον κόσμο τον παλιό

Και την επόμενη φορά που θα βγούμε στους δρόμους θα πάω τρία κλικ αριστερά και θα ζυγιαστώ

Αλήθεια πόσο διαφορετικά θα ήταν εάν το 44 δεν αφήναμε τα όπλα.

Αν αντί καθαρίσουμε την Ελλάδα από τον Μπελογιάννη, τον Πλουμπίδη ,τον Άρη και την Μαργαρίτα , την καθαρίζαμε από τα καθάρματα που συνεργάστηκαν με τους Ναζί.

Πόσοι άνθρωποι θα άνοιγαν σήμερα το παράθυρο και θα έβλεπαν τον ήλιο. Αντί για τον θλιμμένο ακάλυπτο...

“Καληνύχτα ντε”